De gevolgen van dronken klim foto’s bekijken kunnen drastisch zijn voor je het weet zit je op een boot op weg naar dover met als rijdmiddel een Twingo van 1996.
Na een lange rit door Engeland en een deel van Schotland passeren we op onze weg naar Loch Ness oppeens een berg die ons wel aantrekelijk leek.
Gevolg: U bocht, auto parkeren en zonder enige voorkennis, slaap of voedsel de beklimming aanvatten.

In het begin verliep de beklimming zoals gepland (max 6a+ schat ik) maar halverwege de klim begint het opeens te sneeuwen. Al snel wordt de situatie erger en besluiten we de laatste 200m makkelijker terein op te zoeken om zo de top te halen.
Eens op de top wouden we zo snel mogenlijk weer naar de auto. Er wachte ons echter nog een zware afdaling ‘a l’improvist’. Ik dacht een pad gevonden te hebben dat gemarkeerd was door witte stippen als het al te laat was bleek dit gewoon extreem goed op markering lijkende vogelstront te zijn die absoluut geen logisch patroon vormde. Als we dan eindelijk van de berg afgeraakt waren wachte ons nog de lange tocht door het moeras (zonder lampje) in het pikdonker. Na een uur strompelend en vallend door het moeras te hebben gedwaald bereiken we uitgeregend, hongerig en moe de auto waarop we direct doorreden naar de dichtsbijzijnde McDonalds.

De dag erna slapen we eens goed uit en worden we tot onze verwondering niet van onze kampplaats gejaagd(er stond nochtans uitdrukkelijk verboden kamperen :p ).
Bij het zien van Loch Ness beslissen we te doen wat elke normale mens zou doen, inderdaad overzwemmen.

Na een bezoek aan het ‘monster museum’ komen we in het donker toe aan het meer. Ondanks  het late uur besluiten we toch om de 2km lange zwem te wagen in water van 9°C. Het zwemmen ging bij ons beide goed alleen de tegenstroming zorgde ervoor dat we constant in een hoek van 45° moesten zwemmen om niet te veel van onze koers af te wijken.

Na ons avontuur in het meer rijden we dezelfde nacht nog door naar Point of Stoer een van de meest noord-westelijke delen van schotland en ‘the place to be’ voor walvis spotters.

Hier zitten we echter 2 dagen vast in slecht weer dus houden we ons wat bezig met sightseeing en een beetje ‘tsjollen’ langs de kust.

Omdat het overal in schotland slecht weer was op dat moment besloten we om te blijven en alles op old man of stoer te zetten.
Als het weer dan eindelijk opgeklaard is twijfelen we ook geen moment om ondanks de ijskoude wind en lage temperatuur (wat verwacht je ook rond november in Schotland 😉 ) een poging te wagen.

De beklimming is niet zo moeilijk (5b max) en dankzij de uitzonderlijk goede grip die de rots bied besluiten we een kleine variant te klimmen (6b max) door een mooie (maar jammer genoeg ook natte) schoorsteen en langs zalige dakjes.

Als we dan boven komen wacht ons een prachtige zonsondergang met onder ons een spelende zeehond. We namen nog even wat foto’s en rapellen terug naar beneden.
eens daar aangekomen bleek  het water al een heel stuk gestegen. Aanvankelijk kan ik het droog houden maar als opeens een golf door het kanaaltje raast ben ik tot op het bot nat, het zelfde gebeurt bij Domi. Gelukkig waait het hard genoeg om na 10min al weer helemaal droog te zijn.

De dag erna is het weer maar eens slecht weer en besluiten we de terugtocht in te zetten want de boot wacht niet.
Eén ding is echter zeker Sea Stacks zijn echt mijn ding en ik kom zeker terug maar dan in de zomer en voor een langere periode. Voor de twijfelaars heb ik maar 1 raad: gewoon gaan het klimmen is ruig maar zeker belonend en er zijn routes van alle niveaus.

met dank aan Red Bull voor de gratis drank deze heeft zeker geholpen op de zware momenten

Quinten