Hallo daar in het verre noorden. Ik ben er even 10 dagen tussenuit geweest op een meer dan geslaagde fieldtrip. Als field guide was ik verantwoordelijk voor Stephen en Elie, een Brit en een Vlaming, die voornamelijk werken op morenes en “meren”. Gewapend met een GPR (ground penetrating radar) onderzoeken ze de bodem, ofwel verzamelen ze stenen op morenes, die ze  aan de hand van “cosmogenic nucleoids” kunnen dateren. Wat betekende dat voor mij?

Een dag van voorbereiding en inladen (materiaal en eten voor 10 dagen), gevolgd door een trip van 50km naar onze onderzoekszone, gelegen in het gebergte rond Brattnipane. Daar een geschikte kampplaats uitzoeken en een kamp opbouwen. Bovenstaande tent ziet er wel cool uit, maar halverwege de week ging ze glorierijk ten onder tijdens een stormpje… we lagen er op dat moment in te slapen… geen goede reclame voor mountain hardware. Vanuit ons nieuwe BC (Base Camp) verplaatsen we ons dagelijks op twee skidoo’s (sneeuwscooters) en een slee vol materiaal naar een grote vallei naast ons kamp. Die vallei is enorm complex met morenes en zones met puin en sneeuw. Daartussendoor moest ik routes opzetten, die berijdbaar zijn met de skidoo. Sommige van die routes waren tot 15km lang door erg moeilijk terrein. Maar eens mijn wetenschappers op een door hun gekozen plaats afgezet waren, kon ik aan de slag. Ik heb een nieuwe sport uitgevonden, in plaats van heli-skiing, skidoo-skiing 😉

De vallei waarin we werken is omgeven door een hoop mooie en beskibare toppen. Ik trek er telkens alleen op uit en moet dus redelijk voorzichtig zijn. Bovendien moet ik intussen mijn wetenschappers in de gaten houden en klaar zijn om indien nodig te hulp te komen. Andersom zou niet goed staan op mijn palmares… Maar deze skitrips hebben een tweeledig doel; vanop de omliggende toppen kan ik perfect aan “luchtfotografie” doen van de morenes. En daarnaast beklim ik maagdelijke toppen, waaraan ik een naam kan geven. Elie zet dat in zijn wetenschappelijk verslag en zo wordt het officieel. Hieronder de resultaten:

Een van deze dagen zet ik de coördinaten op peakware. Matthias Robl was een instructeur van mij in de gidsenopleiding. Hij bracht me op het idee van Khan Tengri. Hij kwam om tijdens een klimongeluk, vorig jaar. De rest van de namen hoef ik niet te verklaren.
Na de dagelijkse skitour, haalde ik Steve en Elie weer op, om dan het avondmaal met dessert voor hun te maken. Ik kan wel zeggen dat we uitstekend gegeten hebben. Dat was nodig ook, dagen van 12 uur in de bijtende kou en een strakke wind, dat vreet aan je.

Terwijl zij hard aan het werken waren, deed ik dus aan “luchtfotografie”. Hierbij enkele sfeerbeelden:

Tot slot, ik had aan Favresse en Villanueva beloofd uit te kijken naar een projectje voor hen op Antarctica. Wel, ik denk dat dit wel iets is. De foto is genomen op 50km afstand en 20x ingezoomd. De dimensies moeten dus wel redelijk groot zijn. Cerro Torre, eat your hart out!

Droom zacht, klimmertjes 😉
(Ik heb nog steeds nachtmerries van in een ruk wegvliegende tenten…)
Sanne