Na de zware sneeuwval van vorige weekend in de Bergell, worden enkele plannen al snel opgeborgen. De zoveelste poging om die Piz Badile noordwand eindelijk eens te beklimmen, valt hiermee weer eens in het water. Al drie keer lag ik in bivak onderaan de route, slechts één keer slaagden we er in om de noordgraat te beklimmen. De noordwand was altijd al dichtgesneeuwd, of het weer was slechter dan verwacht. Dat hoort nu eenmaal bij de bergsport. Met een positieve ingesteldheid ging ik de laatste dagen van de bijscholing voorklimmer in en het werd een fantastische week.

Opnieuw deel ik de groep in een aantal deelgroepen. Zelf trek ik er met Peter Decoo, Tom Bammens, Marc Vanlommel, Peter Mombert en Marc Van Aerde op uit voor een driedaagse klimtrip. Maandag ga ik met Tom multipitchen in de Italiaanse zon. Boven Chiavenna liggen de Placca di Bette, waar menig spannende wrijvingsroute onze klimschoenen naar de vaantjes helpt. In totaal klimmen we 14 touwlengtes tussen 5c en 6b+ op ruwe platen, waar de haken schaars zijn. De rest van de groep zit die dag jammer genoeg in de mist op de Spazzacaldeira, maar ze klimmen toch nog Dente per Dente, Via Felici en de Dente. De fiamma bleef in de mist verborgen. Die avond kamperen we met z’n zessen op de leuke camping Mulina in Vicosoprano.

Dinsdag klimmen we met zijn allen op de Spazzacaldeira. Peter en Marc Vanlommel doen de leuk klinkende route “Steinfresser”, een stevige 6a multipitch. Peter Mombert en Marc Van Aerde leven zich uit in Via Leni, waar ze de angsten van plaatklimmen herontdekken. Tom en ik klimmen in sneltreinvaart Dente per Dente, 250m 6a+. En passant halen we 8 cordées in en komen als eerste aan de beroemde “Fiamma”. Die beklimmen we snel, zodat de rest niet hoeft te wachten, er staan zo’n 15 mensen te wachten op hun fotoshoot. Daarna beklimmen we op ons gemak de nabijgelegen “Dente” en nemen wat leuke foto’s. In de vroege namiddag vind ik mijn hele ploeg terug op het terras van de Chamanna Albigna 2336m. Een perfecte uitvalsbasis voor een laatste beklimming.

Het is onze laatste dag. Tegen de avond moeten we terug in de kazerne van S-Chanf zijn en donderdag rijden we terug naar België. Tijd voor een mooie afsluiter. In mijn topo “Nichts als Granit” zie ik enkele intrigrerende foto’s over de “Snoopy” op de Biopfeiler. Een route uitsluitend op friends en nuts te beklimmen, 1 touwlengte 5c+, 4 touwlengtes 6b+, een 6c en een 6b om af te sluiten. Helemaal mijn ding dus. Na een vrij laat ontbijt, stijg ik samen met Marc in naar de route. Onderweg halen we twee Oostenrijkse gidsen in. Die hadden Marc de avond ervoor nog afgeraden om in deze route te klimmen. Ik vraag welke route zij willen doen, maar ze blijven vaag. Marc en ik versnellen nog wat, want ik vermoed dat deze jongens ook in Snoopy willen kruipen.

De zon komt net in de wand als Marc aan de eerste touwlengte begint. Ik krijg gelijk wanneer de twee Oostenrijkers zich naast me beginnen klaar te maken voor dezelfde route. De eerste touwlengte is “maar” een 5c+, maar moeilijk qua routeverloop en lastig af te zekeren. Wanneer die twee gasten zien hoe Marc zich door deze touwlengte worstelt, maken ze rechtsomkeer en doen de ernaast gelegen route Via Miki (5c). Vrij baan voor ons dus en het wordt een waar plezier. De ene touwlengte wordt nog mooier dan de vorige, eindeloos dulferen over prachtige barsten. Na 7 heerlijke touwlengtes komen we boven, waar we Peter en Tom vinden die de Via Classica (5c+) beklommen.

Een mooie afsluiter van twee aangename weken werken in het Zwitserse Graubunden. Thuis wachten regen en herfstblues, maar zoals altijd blijven de aangename herinneringen.