Dat ‘the nose’ een zeer populaire route is op the big Stone El Capitan dat wisten we, en hebben we mogen ondervinden. De eerste dag zouden we snel onze touwen gaan fixeren tot op sickle ledge (4 pitches). Na een foute start, kwamen we al snel terecht achter enkele zeer trage cordees. Na veel gewacht te hebben en ons verschrikkelijk geërgerd te hebben, hebben we die dag 5 lange uren nodig gehad voor we terug op de grond stonden!
De dag nadien vertrokken we omstreeks 10 uur in de route en zouden we in drie dagen klimmen tot op de top. Het jumaren en haulen van de zware haulbag met portaledge bleek vooraleer voor Tim hard labeur. Maar toch stonden we al snel terug op sickle ledge en konden we beginnen met klimmen. Na 1 touwlengte zaten we echter terug achter een cordee Amerikanen. We besloten te wachten, maar al snel zagen we dat deze gasten absoluut niet opschoten (1.30 uur voor 1 touwlengte is niet bepaald een snelle touwgroep).

We besloten dat dit zo niet verder kon en zouden van strategie gaan veranderen! We daalden terug af op de gefixeerde touwen tot op de grond met de haulbag en het materiaal. Onder het motto ‘go light and fast’ zouden we the nose aanvallen en in twee dagen tot boven klimmen. In camp 4 herschikten we al het materiaal en vulden we enkel een kleine haulbag met materiaal en lieten we de portaledge achter.

Na enkele uren rust, bracht Mathieu, een belg en klimmer die in de USA woont, ons terug naar el capitan om 12 uur s’nachts. We klommen in snel tempo de vaste touwen terug op, tot de ondertussen voor ons meer dan bekende sickle ledge. Na een dag van ongeveer 17 klimuren bereikten we onze,poor bivy for 2. Een kleine ledge die wat afloopt van ongeveer 2 op 2 zou ons wat nachtrust moeten geven. Andy kirkpatrick schreef ooit; ‘’you know where your shithole is,untill you pooped in a poopbag’’. Dit werd voor Tim plots wel heel erg duidelijk, toen hij zijn darmen ledigde half naast de lege zak chips en half op onze ledge waar we de nacht zouden doorbrengen!

Het werd een nacht met weinig slaap op twee touwlengtes onder de great roof en een mooie volle maan die de vallei van veel licht voorzag. S’Morgens was het opstaan bikkelhard en ijskoud. Een strakke wind en schaduw zorgde ervoor dat we snel moesten beginnen te klimmen. We hebben nog 11 pitches voor de boeg waaronder de gekende great roof en changing corners. Nadat Stijn the great roof voorgeklommen heeft….eeuhhmm geartificeerd heeft (respect voor Lynn Hill die dit als eerste heeft vrijgeklommen), stond hij te bibberen op de relais van de kou. Tim moest even het

voorklimmen overnemen en leefde zich volledig uit in the pancake flakes (5.10a). Nadien volgden enkele zware lengtes die we eveneens moesten artificeren. Dit vraagt enorm veel tijd en schiet niet echt op, de uren vlogen dan ook voorbij. Op relais 27 besloot Tim dat het genoeg geweest was met al dat artif gedoe. Hij zette zchzelf in boostmodus en klom de volgende lengtes nog allemaal vrij tot op het einde. Net voor de laatste lengte,the bolt ladders, staken we nog een cordee van drie Japanners voorbij. Omstreeks 20 uur en na een dag van 14 uren klimmen topten we uit op el capitan! Wiiieeeehaaa, hij is eraan op 31 effectieve klimuren!

We aten nog al het eten op en kropen in onze slaapzak voor een goede nachtrust alvorens de afdaling aan te vatten de dag nadien. Maar s’morgens waren we twee wrakken die terug uit hun slaapzak kwamen. Beide hadden we amper een oog dichtgedaan. Nooit gedacht dat een granieten blok zo hard kan aanvoelen. We pakten al het materiaal in begonnen aan de afdaling. Na 1.30 uur, 5 rappels en ongeveer 1000 hoogtemeters lager kwamen we bien cassée toe op de parking. Een prachtige klim in een gigantische granieten wand zit erop. Enkele uren nadien genoten we na een warme douche en enkele biertjes dan ook volop na!

Nog even vermelden dat onze belgische vrienden Koen Dockx en Benjamin Vervaet ondertussen the regular north west face van half dome deden in a one day push. Sterk gedaan mannen!!! Koen, Benjamin en Mathieu(een belgische klimmer die in de VS woont) zijn op dit moment bezig aan hun beklimming van Salathe wall. Gezien de hoeveelheid eten die ze mee naar boven namen zal er alleszins geen honger geleden worden.

Onze tijd in Yosemite zit erop,

BUT WE’LL COME BACK