Na de samenkomst van alle leden van MC5 was het hoogtijd om alle sneeuwtechnieken op te frissen op de 1^ste stagedag. Bart toonde zich van zijn beste kant en ging glijbaangewijs de sneeuwhelling af om de verschillende manieren van self-arrest te demonstreren. Tegen de namiddag waren we allen summa cum laude geslaagd in de sneeuwscholingkunde-he. Het hoogtepunt van de dag was omstreeks 18u30 exact 24 x 365 dagen en 16uur nadat Jeroen het eerste levenslicht had gezien, reden om onszelf te trakteren op een goeie Affligem.

De volgende dag werd alles nog eens vlug herhaald bovenaan de Aiguille du Midi gevolgd door spaltenberging. Daarna een opwarmer onder de vorm van de arrète/attend de Cosmiques. Klassieker der klassiekers. De route zelf was ok maar veel te druk. Door alle hecticiteit verliep het touwverloop niet zo vlot als we wilden en het vele aanschuiven, gecombineerd met naderende onweer/slechte zichtbaarheid maakten het soms frustrerend waardoor de route niet tot zijn recht kwam.

Grootse plannen voor de komende week, de Torino hut zou de uitvalsbasis worden. De aanloop hiernaartoe was een lange wandeling, goeie opwarmer maar fysiek niet uitdagend genoeg om onze honger te stillen. Denis had graag nog een kleine beklimming gedaan maar uiteindelijk wegens het lange zoeken naar Friedemann’s basispikkel, die uiteindelijk gestolen bleek, was de zin bij iedereen wat bekoeld.

Woensdag 10juli, vroeg dag, 4u opstaan voor de beklimming Aiguille de Toule N-wand, II,D. Bleek uiteindelijk énorm overgequoteerd, vervolgens direct gecombineerd met de Aiguille d’Entrèves NE traverse. PD+ II, 3b. Superplezante beklimming, soms wat expo maar dat maakte het alleen maar plezanter. Nu en dan wat volk tegengekomen maar allemaal vriendelijke mensen en niet te druk. Om de tijd te doden staken de voorklimmers zoveel mogelijk tussenzekeringen. Aan de naklimmers om alles op te ruimen. Denis slaagde er in om de hele route op nuts te zekeren in plaats van slings, dit tot groot jolijt van Sebastiaan. ‘s Avonds voldaan en op tijd in bed.

Wederom ging de wekker om 4u. De Noordflank van de Col oriental werd bestegen, een sneeuwflank van 50° met ijzige stukken. Dit was ons B-plan om de Tour Ronde te bereiken, het oorspronkelijk plan was de N-wand van de Tour Ronde. Deze lag echter niet in conditie. We vorderden traag en tegen dat  we de col bereikt hadden begon de sneeuw al goed sorbet te worden. Na een hele hoop geploeter op de onstabiele sneeuw/mixte graat besloten we terug te keren, de vooruitzichten waren een moeilijk/niet af te zekeren sneeuwgraat waar niemand zin in had. De condities werden er niet beter op en de tijd begon te dringen onder de hete zon. Het terugkeren met 7 personen, 3 x 50m touw en relais op abalakovs in de zon bleek frustrerend qua communicatie en snelheid. Na de vele uren en wisselende moraal stonden we om 17.30u op de gletsjer. Op het gemak teruggekeerd naar de hut, beetje ontspanning en bij aankomst op de hut een welverdiende maaltijd, voor de 3^de maal op rij spaghetti met tomatensaus (met of zonder vlees) en als hoofdmaal nog taaier vlees, ook wel schoenlappen voor de kenners.

Zaterdag 13 juli. Na de leerrijke ervaring van 11 juli werd besloten nog wat ijsscholing te doen. Als locatie werd de Argentière gletsjer gekozen. Te bereiken via het middenstation van de Grands Montets lift. Technieken werden vlot doorlopen en daarna was het tijd voor de echte fun: ijsklimmen. Bart gaf een korte demonstratie in een crevasse en dan was het ons beurt. Friedemann toonde hoe het niet moest. De ochtendstond geeft quarks in de mond. Best wel schrikken voor de hele groep toen Friedemann zijn afgebroken tand liet zien. We zijn zo snel mogelijk naar het dal gegaan op zoek naar een tandarts. Moest je het ooit nodig hebben kunnen we je de zoektocht reeds besparen om de zaterdagnamiddag een tandarts van wacht te vinden in de gehele Haute-Savoie regio. Wachten dus tot zondag, logica ver zoek. Met behulp van pijnstillers, alcohol en rietjes kon Friedemann  ‘s avonds toch nog de finale van het EK muurklimmen op het marktplein in Chamonix bijwonen.

Omwille van het tandartsbezoek konden we onze instijg naar Albert 1^e hut maar laat aanvatten. We waren dan ook niet op tijd in de hut om nog een kleine beklimming te starten, wat initieel het plan was.

Maandag, een nieuwe week, een nieuwe start: 4u opstaan. N-wand van de Tête blanche AD, 50/55° sneeuw, II. Kort wandje. Aanloop via een col waar Kristof weer dringend moest kakken. Zijn cordeepartner Sebastiaan was solidair. Zo solidair zelf dat hij voor zijn gentlemen’s room een plekje koos waar hij Kristof nog in de ogen kon kijken during the act. Na de Tete blanche nog snel de Petite Fourche (F) opgehuppeld en daarna teruggekeerd naar de hut.

Volgende dag 2u opstaan. Om 3u vertrokken om de Aiguille de Chardonnet via de Migot pijler AD+, IV, 55° te beklimmen. Onderweg namen we een variant met een 65° goulotte, die achteraf een D quotering bleek te hebben. Het was even zoeken om de rimaye over te geraken maar van daar af was het een plezante beklimming. Voor de leidende cordée een heel gevarieerde en vlotte route, Denis en Kristof werden echter nogal bitchy van het lange wachten en de brokjes ijs die wel eens naar beneden durfden te zoemen met het geluid van afketsende kogels. Jeroen en Friedeman kwamen door de bottlenecks een uur vroeger aan op de topgraat en de goulash met couscous van de dag ervoor begon goed te werken. De graat is plaatselijk een meter hoger geworden en we waren niet de enige. Al bij al een supermooie beklimming waar sommigen van ons al lang naar uit keken. Deze route voorklimmen met een kleine cordée is een echte aanrader. De zelfde dag nog afgedaald tot de voet van le tour.

De dagen erna was slecht weer voorspeld dus werd uitgeweken naar een drytoolgebied. Dankzij de fantastische topobeschrijving en onze gebrekkige kennis van de Franse taal werd de wandeling van 5 minuten herleid tot een zoektocht van een uur. Sebastiaan ontdekte gelukkig nog een aanwijzing die door Jeroen 2 minuten ervoor in de rots gekerfd was. Het massief heette “le zoo” en de routes hadden namen van dieren of dino’s. De respectievelijke plastieken versies waren onderaan de route vastgeschroefd. De verschillende exotische dinorassen uit elkaar houden was niet evident. De geklommen routes waren 1XD6/M6 1XM5 en 1X M4. Na de schrik van Friedemanns incident een paar dagen ervoor was het mentaal soms wat moeilijk te klimmen met wapens aan alle ledematen die elk moment in je gezicht konden katapulteren. Het is als klimmen met geladen pistolen with the safety off. Ondanks veel miserie toch goed geamuseerd met routes uitwerken en zelf de setjes recupereren bleek in overhangend terrein topamusement. Tegen 16.15u (later dan werd verwacht) begon het onweer te naderen en vertrokken we terug naar de camping.

Wegens aanhoudende voorspellingen op slecht weer werd er op donderdag gekozen voor een korte beklimming, we namen de Grands Montets lift om de NE-graat van Pointe de Grands Montets te doen. Onbekend, onbeschreven, niet moeilijk, heel plezant maar veel te kort. Vanop de lift afdalen tot de col, blijven afdalen en links houden tot de voet van de rotsgraag en vanaf daar de graat volgen tot boven. PD+ afhankelijk van hoe links je routeverloop gaat. Opletten dat de crampons niet vastzitten in de barsten.

Vrijdag 19 juli

Het plan van Denis, Friedemann en Jeroen was om de Rebuffat route op Aig du Midi te klimmen (6a trad 200m TD). Door het dreigende onweer hebben we ons aangesloten bij de rest van MC en pointe lachenal opnieuw beklommen. Sebastiaan kreeg de opdracht gids te spelen voor Bart. Hij heeft geleerd om altijd te checken of grote stenen wel degelijk vastzitten. Later leerde hij ook de crampon-a-main beweging af.Seba en Kristof deden na lachenal nog snel de col du midi –col de place graat om in stijl aan te komen op de cosmiques hut.

Zaterdag 20 juli, met kleine oogjes begonnen aan Contamine Mazaud  AD+ een adembenemende route op de triangle du Tacul. Kristof was leider van het 1^e cordée. De klimsnelheid van de hele groep zat goed, maar in het ijscouloir en op het mixte stuk kon het vlotter. Op het ijs hadden we moeite om relais te maken vanwege te kort touw of te weinig ijsvijzen. Aankomst op de top was gezellig er werd geaperitiefd met kaasjes en worst. De terugkeer was lastig maar gelukkig lag het tempo niet te hoog. Een geslaagde afsluiter van de stage.