Toen Siebe Vanhee en ik(Tim De Dobbeleer) vorige week vertrokken was er op de weerkaarten alleen maar grand beau voorspeld, reden te meer dus om die acclimatisatie in Envers Des Aiguilles over te slaan en direct een etage hoger te kruipen. 5 dagen met de tent op de gletsjer in de combe maudite met als objectief : Grand Capucin, Trident du Tacul en Petit Clocher du Tacul !

Eten voor 5dagen, een stevige tent en klimgerief, …. een veel te zware rugzak dus. Het was dan ook met trillende beentjes dat we de graad van Aiguille du midi naar beneden liepen om 2 uur later aan te komen in de Combe Maudite. Wat een plek, bergen rondom rond, grand capucin op 10 min wandelen en in de verte : el monte bianco !

Met de Grand Capucin recht voor ons konden we moeilijk anders dan meteen daarop een route te klimmen. Aanvankelijk wouden we Voyage Selon Gulliver doen, maar 4 italianen waren ons voor, en die zouden traag vorderen dachten we……Wij vertrokken uiteindelijk in Elixir d’astaroh en toen wij 4 lengtes hoog waren de italianen al op de top geweest en aan het rappelen. Zijn wij dan zo traag? Later bleek dat het topomaker en klimraket Giovani Bassanini was met enkele kompanen. En ja, wij waren redelijk traag ! Telkens slaagde we erin om naar de foute relais te klimmen, dan te penduleren of af te dalen, de topo nog maar eens te bekijken en dan terug de juiste richting uit te gaan. En dat patroon herhaald zich meer dan 2 keer.

Uiteindelijk vinden we de juiste weg en komen we tegen 9 uur s’avonds uit op de top van de Grand Cap Yesss!!!!

Gelukkig was er polenta met veel bonen om ons de volgende dag van de nodige energie te voorzien.

De dag erop kiezen we voor Les intouchables, een routenaam die ons was opgevallen omdat we beiden de film hadden gezien. En aan de hand van de beschrijvingen in de topo een echte aanrader. Overhangende handbarsten, fingercracks en een ultieme 40m 7b+ barstengte. We genoten van elke meter, soms was het afzien maar we slaagden erin om alles vrij te klimmen en uiteindelijk toe te komen op de 2m² grote top. Dément!

Het klimmen op graniet begon steeds beter te gaan en via Sacha Burri, een vriend van Siebe die zich ook voor 2 dagen op de gletsjer geparkeerd had kregen we nu een duidelijk zicht op het routeverloop van Voyage selon Gulliver. Dit keer waren we alleen. Een uitzondering in dit mooi weer ! We slaagden erin om de juiste weg te vinden en het klimmen ging als een trein. Voor we het wisten was de moeilijkste lengte gepasseerd en waren we al op makkelijker terrein onderweg naar de top.

Voor onze laatste dag kozen we voor iets kort : bridwell crack(7b+). Op zich geen lange route, maar het koste ons wel wat moeite om de sneeuwcouloir door te ploeteren, De rustige 2de lengte die normaal 6a zou zijn leek toch eerder op een stevige 6c om nog maar te zwijgen van de loei, loeiharde 7a lengte die Siebe mooi vrijklimt. Ik had een mindere dag, maar onderaan de magnifieke lijn van bridwell crack vind ik mijn motivatie terug. Siebe klimt deze lengte voor en enchaineert, daarna is het aan mij en ik doe hetzelfde. Raaackkk!!!!

Ons dieet van polente, couscous of rijst met bonen begon stilaan zijn sporen na te laten. Onze darmen werden zwaar op de proef gesteld en onze tent begon meer en meer iets weg te hebben van een stinkend putteke. Hoog tijd dus om de boel af te breken en terug richting Aiguille du midi te stappen.

Maar Aiguille du midi passeren, zonder de mytische dakbarst van ma dalton te proberen? Hmmm dat kon niet zijn. We moesten onze dure liftpas zo veel en zo goed mogelijk benutten dus vertrokken we in de route. Het dak was voor mij, en ook voor Siebe een klets in het gezicht. 4 dagen klimmen hadden hun tol geëist maar de goesting om terug te komen en het beestje af te knallen die is er zeker !

Deze 5 dagen boven hebben deugd gedaan, we zijn terug gewend aan het plaatsen van cam’s, het klimmen van barsten en vooral, aan de hoogte. Zondag, maandag en dinsdag wordt het mooi weer en wij zijn klaar voor iets groter, langer en moeilijker…..