Taghia: kort verslag

Tags

Baraka, Gorge de Taghia, marokko, Maxime De Groote, Oujdad, Taghia, Taoujdad, Tom Van Mieghem, Zebda

Vlak voor ons vertrek naar Taghia (Marokko) hebben we (Tom Van Mieghem & Maxime De Groote) nog snel vervoer kunnen regelen van Marrakech tot Zaouiat-Ahansal. We wilden graag zo snel mogelijk op bestemming zijn. Onderweg even een stop om eten te kopen voor de komende 10 dagen. Vanuit Zaouiat-Ahansal zijn er geen wegen meer en zijn we te voet verder gegaan tot Taghia. Gelukkig ging onze bagage op de muilezel, oef.

Aanloop naar Taghia © Tom Van Mieghem

Vooraf hadden we gekozen voor de bivakplaats met het moto: “low budget, hardcore climbing” maar vooral omdat we graag buiten zijn!

Om te starten zochten we een route dichtbij onze bivak. Het belangrijkste voor ons was om mooie en logische lijnen te klimmen. Onze eerste route “Classic Montagne Epinal” (Paroi des Sources) ED-, 200m, 6c+, 6b obl. Vanaf de start van de eerste lengte waren we verast van de zó ruwe kalksteen, amai onze vingers! Een mooie lijn met toch al een serieuze pittige 6c+.

De volgende route mocht iets langer zijn op een bijna loodrechte wand. Hiervoor kozen we “A boire ou je tue le chien” (Taoujdad) ED-, 250m, 6c, 6a+ obl. De route op zich was niet veel langer maar de aanloop en de afdaling waren al een grotere onderneming. De eerste lengte: een spectaculaire boogvormig dal, die voor ons toch meer waard was dan een 5c! Vervolgens 6c met heel fijn technisch werk. Vanaf de relais waren er geen grepen te bespeuren maar stap voor stap komen ze dan toch tevoorschijn, het vervolg van de lengte eindigd in een overhangde barst. Vervolgens een 6b+ die begint in een micro barst, overgaand op een graad. De volgende lengte was lang, een volle 55 meter 6a+ klimmen: de mooiste 6a+ geklommen in Taghia! De laatste moeilijke lengte: 6c die start met mini-regletten, vervolgens een hoekversnijding en om te eindigen in een makkelijk dakje.

Tom in "A boire ou je tue le chien" © Maxime De Groote

Het niveau leken we vrij goed te beheersen, we klommen de 2 eerste routes telkens met rugzak, zowel voor- als na-klimmer. Daarom een iets moeilijkere route, verder gelegen (een avontuur op zich om er te geraken) was “Dièdre Pikort” (Paroi D’Ifrig) ED, 250m, 7a, 6c obl. De “weg” om er te geraken was super indrukwekkend! Als opwarmer mag je zelfs een 5c dal traverseren om dan weer dieper de canyon in te trekken. Na 1,5u klauteren stonden we onderaan de wand, euhm… de bloementuin. De eerste 2 lengtes zouden we wat gras/rotsachtig terrein moeten beklimmen. Het werden uiteindelijk 4 lengtes… beiden al iets minder tevreden door het gesukkel in de eerste lengtes. Bovendien was het serieus “bakken” in de zon. Uiteindelijk kregen we 4 prachtige lengtes voorgeschoteld en stonden we een aantal uren later tevreden boven!

Tom in Dièdre Pikort © Maxime De Groote

Verse sneeuw... © Tom Van Mieghem

Thé drinken met de Berbers © Maxime De Groote

De volgende dag namen we een rustdag, onze vingers begonnen toch al wat pijnlijk te worden. Ons wassen, de tent opruimen, goed koken, munt thee drinken bij de Berbers, boekje lezen in de schaduw,… allemaal op het gemak.
Na onze rustdag was het tijd voor iets langer : ons oog was gevallen op “Baraka” ED-, 680m, 7b, 6b obl. Op de grote reus van Taghia: de OUJDAD. De topo: “Superbe voie, classique”. De eerste 7 lengtes waren héél mooi en continue, het vervolg (in makkelijker terrein) was minder spectaculair. Boven op de Oujdad werden we beloond met een 360° uitzicht op nog verre witte toppen van het Atlas gebergte, WAUW !

De volgende dag namen we terug een rustdag. De 2 uur aanlopen, de bijna 700 meter klimmen en de 2,5 uur afdalen had ons toch meer vermoeid dan gedacht.

Maxime in Zebda © Tom Van Mieghem

Na onze rustdag wilden we iets harder klimmen. Van enkele sympathieke Spanjaarden hadden we gehoord dat “Zebda” echt de moeite was. De topo bevestigde dit met de woorden: “Tres belle, technique et difficile” ED+, 260m, 7b+, 6c obl. Aangezien het niveau iets hoger lag dan de vorige routes, wilden we graag alle lengtes zonder rugzak klimmen om zoveel mogelijk vrij te klimmen.

We klommen met een Joker touw en een “haul” touw voor de rugzak. De route was heel continue (7b+, 6a+, 6c+, 7b, 7a, 6c, 6c+, 6b) en voor ons veruit de mooiste route geklommen.

Behalve 1 pas in de 7b+ en 7b lengte hebben we beide de route onsight kunnen klimmen, boven waren we herboren door de schoonheid van deze route! En toch wat fier over de manier waarop we deze hadden geklommen. Deze route met de één na de andere prachtige technische beweging is een must DO als je in Taghia bent!

Tom in Zebda © Maxime De Groote

De volgende dag voorspelden ze regen. We opteerden voor een kortere route waarin we konden rappellen indien het weer mocht omslaan. “Il était une fois dans l’oued” (Aka n’Tazarte) werdt het. ED, 120m, 7b+, 6b+obl. 4 krachtige lengtes (7b+, 6c, 6c+, 7a). Behalve de eerste waren deze technishe lijnen met veel “pied-à-mains” in de 3^de lengte; subliem! Met als afsluiter een dakje in de laatste lengte.

Ook de volgende dag (onze laatste volledige in Taghia) voorspelden ze regen en effectief… die dag hebben we jammer genoeg in onze tent doorgebracht…

Taghia was voor ons beiden een paradijs: vriendelijke mensen, oranje kalksteen die ontzettend scherp is, loodrechte wanden, adembenemende natuur en heel technisch klimmen: wij komen terug !