Afgelopen weekend was ik (Maxime) met mijn vriendin, Line voor een verlengd weekend in Zwitserland. We genoten van de laatste nazomerse zonnestralen, van prachtige uitzichten en van fantastische rots! We klommen er een mooie multi-pitch op Cheselenfluh-Stepfen in Stöckalp vlakbij Luzern.

Het laatste weekend van september was ik ook naar Zwitserland afgezakt, toen met Matthias Faes. We klommen er op verschillende plekken rond Interlaken. Over onze multi-pitch beklimming heeft hij onderstaand verslag geschreven:

Het was al van begin juli 2015 dat we samen (Maxime en ik, Matthias) een lange beklimming hadden gedaan: KIK 7a+ (6c obl.) 400m in het wondermooie decor van de Oeschinensee in Kandersteg. Sedert dan zagen we uit naar een weekend ‘grand beau’ om opnieuw samen een iets moeilijkere multi-pitch te klimmen. Het laatste weekend van september was het zo ver: op weg naar ‘Rote Fluh’ in de vallei van Lenk om “L’espoin qui venait du froid” aan te vatten.
‘s Morgen was er twijfel, dikke mist was wat we zagen, en plus, het was slechts 4°. Dit was toch niet voorspeld? Hoewel we een aantal jaren terug een andere route hadden beklommen konden we ons moeilijk oriënteren. Op dat moment instijgen was geen optie. Een thee’tje later, bij het opentrekken van de mist, konden we de zon-verlichte rotsformatie zien. Door de weien, over de vele afsluitingen recht omhoog, de kortste weg naar boven. Slechts af en toe heb je de indruk dat je op een vaag pad loopt, veelal is het zoeken naar een weg doorheen het natte gras of de losse stenen. Steil omhoog!

Eens onder de indrukwekkende rechte en overhangende wand is de start van de route makkelijk te vinden. Eerst voldoende tijd genomen om bij te tanken alvorens Maxime de eerste lengte aanving, een mooie traversée maar eens rondom het dak was het wat zoeken naar het juiste routeverloop dat leidde naar een comfi-belay. Hopla… 7b+! Direct kletsen gekregen in de daaropvolgende loodrechte wand.
Goed behaakt, fantastisch scherpe rots van een sublieme kwaliteit maar ongelooflijk hard. Harde pas, na pas, na pas… de volledige lengte door. Max sloot bij me aan met een grijns. Ik deelde dezelfde gedachte, zoiets tussen de extase van de kwaliteit van de rots en bewegingen en anderzijds de “mental” die vereist was maar ook nog dik op de proef gesteld zou worden.

Materiaal-switch en Max ging voorop in de 7a+. Een start om U tegen te zeggen, super harde moves. Nog maar eens het bewijs dat de Zwitserse quotering niet van de poes is… Vervolgens een vijftiental meer harde bouldermoves tot op de vire. Tweede prima relais waar we wederom de tijd namen om ons innerlijke mens aan te scherpen. De volgende 7b­ lengte lag me beter, licht overhangend, positieve regletten, knappe technische bewegingen die leidden naar een groot dak. Hetgeen wat ge anders zelden of nooit doet in de ‘falaise’ maar wel tegenkomt in rotsformaties als deze (rfr Marque Jaune), pittig traversen onder een dak… stressniveautje hoger.
Bij de laatste move naar een goede reglet, was het bij het uitkomen ongecontroleerd trillen in mijn linker knie en het slecht plaatsen van de rechter voet de voorbode van veel lucht… Enfin, iets makkelijker maar krachtig uitklimmen tot een wat minder comfi-relais. Ik kon Max pas de laatste meters na het uitkomen van het dak zien, verder alleen maar lucht. Ambiance!

Halfweg de moeilijkheden, opnieuw aan Max, deze keer op kop in een 7b+. Zelfde stijl, eerst continue, rechte, technische wandkletterei die de onderarmen en vingers tot het uiterste dwongen. Na een twintigtal meter leek het alsof de moeilijkheden gepasseerd waren. Think twice. Een korte maar super technische hoekversnijding waaraan je nog het restje energie voor opoffert want je denkt: this is it! Think twice.
Finaal word je doodgenepen, uitgewrongen, op harde moves doorheen een bombé. À fond! Chapeau voor Max want dit was hard! Omgeven door een fenomenaal decor, al die besneeuwde 4000­-ers komt de mentale rustvanzelf. Een nieuwe lange lengte 7a+, beduidend minder moeilijk maar toch niet makkelijk te lezen. Bij mij staat een bombé die uitloopt in een dal gelijk aan vliegen. Na die passage volgt relatief makkelijker terrein met een lange uitloper tot de volgende standplaats. Intussen nam de intensiteit van de zon af en begon het aanzienlijk frisser te worden. Zonder veel gedraal vatte Max de 7a aan, een opeenvolging van kleine dakjes, met tussenin nog een stevige pas.

Uitklimmen deden we in een 6c. Atletisch klimmen op grote grepen, knap! Intussen was de vallei helemaal dichtgetrokken. Snel afdalen en een vijftal (heel) luchtige rappels brachten ons terug aan de voet van de wand. Spectaculair, bij de laatste 2 x 60m rappels werden we net aan elkaars oog onttrokken. De afdaling deden we deels in het donker, rond 20u30 stonden we terug aan de wagen.

Voldaan!

info Rote Fluh
Aanloop voor ‘Rote Fluh’ is niet eenvoudig aangezien er geen echt wandelpad bestaat. De rots is daarentegen van prachtige kwaliteit en dus zeker de moeite. Stijl aanlopen gedurende +/- 1u30.
Wij zijn ter hoogte van deze coördinaten (46.521833 N, 7.460474 E) recht naar boven gewandeld, eerst door de weien, vervolgens rechts het bos in (GR wandelpad), aangekomen op het ‘plateau’ verder op het zicht naar de wand approachen.

Maxime