De zomer lijkt ondertussen lang geleden. Veel werk en een verhuis naar het Zwitserse St Cergue namen de nodige tijd en energie in beslag de laatste weken. Nu heb ik eindelijk tijd gevonden om terug te denken aan de zomer, zomer in de Rätikon !

Na een korte “warming up “ in Chamonix zetten Olivier Zintz en ik koers richting Rawyl. Daar pikken we Sebastien Berthe en Lucas Nyssens op. Chris Henry verwacht ons voor “ le petit apéro” later die dag, maar de 20 km onverharde weg naar de parking heeft op het einde nog een stevige crux in petto. De helling is te stijl en wij zijn te zwaar geladen, maar passeren zullen we ! de voorzichtige pogingen in het begin zijn voor niets goed ! Onder stevige aanmoediging van Sebastien, Lucas en Oli verander ik van strategie. Niet nadenken en stevig op de gas gaan staan… ! Ik neem een setvige aanloop en ga keihard op de gas staan, net voor het einde zie ik witte rook en begint mijn bakske stevig te sputteren, maar ça passe !!! Later passeren ook Mathieu Verlaine en Olivier Coenen. Bij hun is niet de helling een probleem, maar wel de hond van Mathieu. De jonge Zwisterse boer met een een uit de kluiten gewassen pornosnor komt met de volgende boodschap : “ If you pass with the dog I’ll Kill your dog” Mathieu Verlaine, een  houthakker met een biscpes even groot als die van Arnold Scharzenegger in zijn betere bodybuilderjaren reageert : “If you kill my dog, I’ll kill you ! Daarmee is de toon gezet en begint een fantastisch avontuur in de Râtikon.

“Ales les gars une petite choppe?” Chris Henry heeft duidelijk voorzorgen genomen. Een stevige voorraad bier zorgt bijna voor een dam in het kabbelend riviertje vlakbij. We genieten van een koude jupiler met een prachtig zicht op de wanden die we morgen gaan beklimmen.

campo Belga !

Intifada is een klassieker, dichtbij en met een abordabel niveau. Perfect om aan de stijl gewend te geraken. Na een schaar/steen/papier battle waren de teams verdeeld. Oli zintz en ik in een team, Sebastien, Lucas en Chis in een ander. Lucas begint en met ” fait gaffe je ne suis pas bien là “ in de eerste lengte is meteen duidelijk dat Rätikon zich niet zo snel gewonnen geeft. De eesrte lengte is duidelijk de crux, daarna geraken we gewend aan de rots de rest van de lengtes klimmen we vlot a vue

Hannibal alpstraum ! De kleine broer van Silbergeier en een absoluut pareltje !Martin Scheel en Robert Bosch openden deze route in 1986 ground up, ze plaatsen alleen haken op plaatsen waar ze met hun boormachine aan een skyhook konden hangen, en vermits die plaatsen schaars zijn is de behaking ook spaarzaam. Om het met de woorden van Nina Caprez te zeggen :   a mix of highly technical moves and psychological demanding, run-out obligatory climbing. Net opgewarmd, met nog veel vel op de vingers en met een onuitputtende motivatie was het team klaar om Hannibal aan te vallen !

Het zijn Chris, Oli en Seb die Beginnen. Lucas en Ik volgen. Het is warm ! Terwijl Lucas en ik de livre d’or lezen die zich onderaan de lengte bevindt is Chris in volledige vechtmodus. De eerste lengte een 7a+ blijkt stevig, heel stevig, maar Chris en daarna ook Sabastien klimmen deze vrij ! uit de livre d’or kan ik al snel opmaken dat vele topklimmers hier passeerden. De Huber broers, Cédric Lachat en Nina caprez, Stefan Glowazc en ook Nico en Sean ! En woord komt steeds weer terug in dit klein boekje “HARD” ! Luca en Ik volgen, we slagen er niet in om de eesrte lengte vrij te klimmen en hogerop zien ik Chris al door de lucht vliegen. Ik klim de 2de lengte op kop en al snel is duidelijk dat de cruxen zich vaak enkele meters boven de haak bevinden. Ook ik pak de nodige airmiles. Er is nooit rust !het klimmen is ongeloofelijk technisch en grepen zijn miniscuul en heel scherp. Sebastien is de enige die 1 van de harde lengte a vue kan vrijklimmen. De rest van het team probeert en geeft telkens het beste van zichzelf, maar dit is zo ongeloofelijk moeilijk !zonder twijfel de moeilijkste multipitch die ik ooit geprobeerd heb. Vaak is het al een overwinning op zich om naar de volgende haak te geraken. Het klimmen van 5 lengtes heft ons maar liefst 8 uur gekost en ondanks we bijlange niet alles hebben kunnen vrijklimmen zijn we toch voldaan. We hebben kunnen proeven van dit meesterwerk dat Scheel et Bosch 30 jaar geleden openenden en het heft ons honger gegeven, honger naar meer Rätikoniaanse kalk.

De rustdag na Hannibal was welgekomen en met de nodige Belgische speciaalbieren werden de verloren gegane calorie terug aangevuld. Luca en ik gaan voor Schatila en komen maar net iets te kort om de 7c crux lengte van Schatila vrij te klimmen, de rest van de lengtes klimmen we wel vrij. Ondertussen leven Chris, Seb en Oli zich uit in Silbergeier. Als Luka en ik s’avonds onder het gezelschap van Nina Caprez en Barbara Zagerl rustig zitten te eten komt de rest van het team even later helemaal doorweekt maar supergemotiveerd binnengewandeld. De scherpe regletten hebben duidelijk hun tol geëist. Het vel op de vingertoppen van Sebastien is onbestaande en ook Chris en Oli zien er redelijk afgepeigerd uit.

“Jour de repos?” Als we de dag nadien tegen de middag opstaan lijkt het erop dat het op een rustdag gaat uitdraaien. Maar dat is buiten Olivier” Duracell” Zintz gerekend. Gemotiveerd als altijd is Oli Chaud patate om vlug nog een gemakkelijk routje te klimmen. Chris, Luca en ik zijn al snel mee, en een goed stuk in de namiddag staan we onderaan Zweizerzoo. Terwijl ik beneden wat stat e dromen hoor ik Chris in de 2de lengte plots heel paniekerig “ Cailoux!!!!!!!!” roepen. Gevolgd door een luide smasch en een moment van stilte….. Een bak bleek geen bak te zijn, maar een 100kg zware blok die Kris mee naar beneden trok, die nauwelinks langs Oli en Luka op de relais voorbij scheurde en die net achter mij volledig uiteenspatte. “Chris cava?” Er zijn weinig tekenen van leven, ik die beneden sta vrees het ergste. Gelukkig zie ik Chris na enkele seconden bewegen ! Terwijl Oli en Luca Kris veilig naar beneden laten is de Héli al onderweg. Enkele dagen later verhuizen we het apperitief van de camping naar het ziekenhuis en vernemen we dat het articulair kapsel in zijn knie ontploft is en dat hij een klein barstje heft in het bekken. Enkele weken herstel en binnenkort is Chris terug de oude.

Na een korte pizzastop in Chur waren we terug in het kamp. Hier geen exhuberante prijzen voor pizza maar gewoon “fine Belgian cuisine”. Een iets te optimistische start in via Acacia zorgden voor knikkende kniën hogerop. De aangename temperaturen hadden plaatsgeruimd voor donkere vochtige wolken. Ook deze beklimming is een pareltje., technische passages wisseln af met korte stukken overhang, met op het einde nog een prachtige 7c+. De condities zijn allesbehalve goed, het is vochtig, koud en af en toe begint het te regenen. Maar deze dichte mist heft iets mysterieus , zalig !

Rätikon heeft na 2 weken duidelijk zijn tol geist.: Sebastien is genoodzaakt om enkele rustdagen te nemen om het vel op zijn vingertoppen te laten genezen, Luka zit door een voedselvergiftiging non –stop op de pot en Chris verblijft in het ziekenhuis.

Oli en Ik schieten over en we sluiten onze tijd in rätikon af met nog 2 mooie beklimmingen van Sabra en Lilith. Het moet gezegd zijnde : De omgeving is prachtig, de routes zijn technisch en de behaking is geëngagaeerd. Rätikon? C’est OLDSCHOOL !

Lijstje van de geklommen routes

Intifada 7A+ (6c+ obl)Oli, Lucas, Sebastien, Chris & Tim
Hannibal alpstraum 7c (7b obl) Oli, Lucas, Sebastien, Chris & Tim
Silbergeier 8b+(7c obl) Oli, Sebastien & Chris
acacia 7c+(7a obl) Oli, Sebastien, Lucas en Tim
Sabra 7a (6c obl) Oli & Tim
Schatila 7c (7a obl) Lucas & Tim
Lilith 7c+ (6c+ obl) Oli & Tim