Tags

, , , , , ,

Nee, Maxime en ik (Matthias Faes) hadden geen city-trip gepland naar Venetië waar deze brug zo mooi staat te wezen en vele toeristen lokt. ‘Le pont des soupirs’ is een gelijknamige route op de Tour Verte. En wie Tour Verte zegt denkt meteen aan Chamonix. Een biotoop dat ons meer aanspreekt. Zodoende zijn we afgelopen vrijdag naar de refuge Envers Des Aiguilles gewandeld, er is ons 2 dagen Grand Beau beloofd. Dat was het ook, straalblauwe hemel, excuses om niet te toppen zouden elders gezocht moeten worden. Door de vermoeidheid (korte nacht?) was de aanloop, vooral voor mezelf, geen pretje. Er mag gerust gesteld worden dat de eerste meters aangenaam waren, om daarna progressief lastiger te worden en de laatste meters wogen zwaar door. Misschien is het wel het leeftijdsverschil… 😉

Luchtig klimmen op Envers Des Aiguilles

Echter, bij het aanschouwen van de granieten wanden van de Aiguille de Roc was de focus al snel verlegd naar zaterdag. Lang hebben we niet getwijfeld, La Dolce Vita zou door ons bedwongen worden. Voor de statistieken: ED, 400m, 7a+ max, 6b obligatoire(?). Door mijn recente schouder blessure (3 maanden out) en geringe aantal voorafgaande klimdagen begon ik toch met enige zenuwachtigheid aan de eerste lengte. De instijg van de route was niet evident te vinden door het weinig aanwezig zijn van haken. Een lastige, lange lengte maar de kop was er af. Max nam de leed in de tweede 6b-lengte, een technisch dal die de aandacht van het betere voetenwerk vroeg. De focus was daar! De volgende lengte, 6b op dal en barst, was de voorbereiding op onze echte wake-up call. Max mocht de 7a lengte attaqueren. Dal, dièdre, een dakje over naar de 7a, super technisch klimmen in 2 verticale vingerbarsten op schouderbreedte. Ambiance!

Matthias start in La Dolce Vita

Maxime zoekt handgrepen...

Matthias aan de "Brug der Zuchten"

Lengte 5 en 6 (6c+ & 6b+), met respectievelijk door mezelf en Max op kop, met technische dal klimmen, maar ook fantastische barsten en schelpen, meesterlijk. In het bovenste gedeelte van Max’s route moest rechts getraverseerd worden. Een compacte dal boven een dak, veel lucht en een gedwongen pas. De zenuwen bedwingen was het moeilijkste, wetende dat een pendel geen fraai resultaat zou opleveren met haken meer dan 6m uit elkaar. Na een mooi technisch manoeuvre was Max ervoorbij. Een fractie van een seconde leek het alsof ie zijn evenwicht verloor en aanzette tot zijn pendule maar hij kon zich herstellen.

Matthias in de 7a vingerbarst

Technisch klimmen hoog in La Dolce Vita...

Daarna moest ik een 7a door, rechts traverseren onder een dak, een fijne barst volgen en opnieuw rechts onder een dak door. Subliem in z’n geheel. Max mocht er nog een ‘6a+’ aan breien. Een magnifieke, luchtige lengte die eerst naar links en vervolgens naar rechts traverseert. Als kers op de taart een 6b+, een omgekeerde schelp naar rechts volgen, daarna 20m links diagonaal omhoog in een vingerbars. En het moet gezegd worden, Max werkte de vingerbarst met enige vitesse af, verbazingwekkend hoe snel hij bij me was aan de relais. Het dulfertje aan het einde 6b+, onbeschrijfelijk. De laatste lengte bracht ons op de ‘vire’ waarna we de rappel inzette. Hiervoor waren we naar Cham gekomen!

Matthias op kop

Maxime komt aan de relais

Maxime & Matthias

Le Pont des Soupirs de dag erop was minder moeilijk, minder hoog maar in z’n geheel een fantastische route. Veel lucht, veel ambiance, barsten en jammen, dal en frictie, hoekversnijdingen en op de graad. Eentje voor ‘t plezier. TD+, 280m, max 6b+.

Matthias in Le Pont des Soupirs

We waren vrij snel terug aan de refuge. De afdaling vingen we met plezier aan. We hadden gedaan waarvoor we gekomen waren… check.

Tekst: Matthias
Foto’s: © Matthias Faes & Maxime De Groote

Advertentie