Afgelopen zomer heb ik (Maxime De Groote) samen met Sam en Nelson een fantastische maand doorgebracht in Peru. We hebben veel ervaring opgedaan op gebied van klimmen, ik mocht terug proeven van de zó gastvrije cultuur en we hebben op enkele toppen mogen staan. Onze verslagen en foto’s kan je hier terug lezen: verslag 1 – Tales of Peru, verslag 2 – Big Dreams, verslag 3 – Churup, Single Push. Het was een reis om niet snel te vergeten, thanks buddy’s!
De maand augustus was terug werken geblazen maar ik had aan mijn vader beloofd nog eens naar de bergen te gaan. Het is dan ook hij die me deze prachtige sport en omgeving heeft leren kennen. In september hebben we beide in onze agenda plaats kunnen vinden om een multi-pitch klimtrip te plannen. Ik keek er naar uit om mijn vader nog eens te laten proeven van de prachtige momenten die ik zo vaak mag beleven.
Deze reis is me jammer genoeg niet goed afgekomen. Halverwege de route heb ik een grote val gemaakt doordat een rotsgreep uitbrak. Ik ben heel wat meters door de lucht gevallen en wist dat dit niet goed was. Ik ben op mijn rug beland en alles deed enorm veel zeer. Het kwartier dat daarop volgde ging ik ervan uit dat klimmen, lopen en zelfs stappen gedaan was… voor altijd.
Ondertussen, na veel ups en downs momenten, een serieuze nek-operatie, veel controles in het ziekenhuis, tintelende lichaamsdelen en andere kwaaltjes mocht ik afgelopen 9 januari terug op controle. Voor het eerst keek ik enorm uit om mijn chirurg terug te zien. Hij verloste me met de woorden: je mag zo goed als alles terug doen Maxime, je wervels zijn gehecht!
Na 4 maanden stil te zitten mocht ik terug van start gaan: fantastisch
nieuws !!! Vanaf dat moment was ik uiteraard terug in de klimzaal te vinden! Gelukkig mocht ik sinds eind december van start gaan bij de fysiotherapeut, ik was enorm gemotiveerd en trainde ook rustig thuis. Het ging vlotter dan verwacht en besloot ook vrij snel terug de bergen in te trekken. De afgelopen dagen heb ik samen met Olivier De Deken in Kandersteg (Zwitserland) doorgebracht. We hebben er 3 prachtige watervallen beklommen maar ik heb vooral kunnen genieten van onze sport, de natuur, de vriendschap tussen klimmers, de gezellige momenten aan tafel en alles wat bij een klimtrip hoort!
De komende maanden en waarschijnlijk zelfs nog langer zal ik bewust moeten omgaan met bepaalde lichamelijke beperkingen. Desondanks gaat alles vlotter dan verwacht en ben ik enorm gemotiveerd. Ik wil iedereen en vooral familie en vrienden bedanken voor de steun en positieve motivatie die ze mij altijd zijn blijven geven, dank jullie wel!
Uiteraard heb ik de afgelopen maanden lang stilgestaan en kunnen nadenken over mijn ongeluk. Er heerst nog een dubbel gevoel… tegenover mezelf en ook tegenover mijn vader.
Ik heb geleerd uit het verleden en neem dit ook mee. Nu kijk ik vooruit en maak nieuwe plannen voor de toekomst. Wat ik vooral heb onthouden is om nooit op te geven en nog meer te genieten van de kleine dingen op elk moment… niet alleen in de bergen maar alle dagen, ook hier thuis!
Vrienden, ik zal jullie ondersteuning van afgelopen maanden nooit vergeten!
Maxime
P.S. Een verslag en foto’s van onze trip in Kandersteg volgt binnenkort.
Heel mooi bericht, Maxime! Niet alleen wat de foto’s betreft! Vroeg of laat komt elke gedreven alpinist wel eens een zwaar ongeval tegen. Dat is onvermijdelijk. In de hoop dat het goed afloopt, doet dat een mens nadenken. Hoe fragiel je wel bent en…hoe belangrijk vriendschap is. Rene Desmaison schreef ooit: “L’alpinisme est le pilier d’humilité” en gelijk heeft hij! Het stomste wat een alpinist kan doen, is naast zijn (klim)schoenen beginnen lopen, hoe lang zijn palmares ook is…
Deze overdenking zou voor mij deel mogen uitmaken van de MC opleiding. Maxime je bent een gouden gast. Weeral lang geleden dat we elkaar nog eens hebben gezien.
Mooie woorden, blij dat alles weer in orde zal komen!
Pingback: Kandersteg « MOUNT COACH