Het was alweer een jaar geleden dat ik (Olivier De Deken) nog eens echt ijs onder mijn bijlen had gevoeld. Gezien het ongeluk van Maxime (zie verslag RE-start), was het zelfs geen zekerheid dat het er dit jaar wel van ging komen. Maar twee weken voor ons vertrek kwam de verlossende melding van Max dat hij zich goed genoeg voelde om het beste van zichzelf te gaan geven op het ijs. Onder het moto dat we gingen zien hoe alles verliep, vertrokken we naar het paradijs der paradijzen: Kandersteg.

Gezien Max nog maar net terug aan het klimmen was (2 weken), hadden we besloten niet al te moeilijk te beginnen. Hierdoor was ons oog op de zeer gegeerde klassieker ‘Arbonium’ (5-) gevallen. Een klein beetje rekenwerk later stond de wekker om 5u45, zodat we zeker als eerste in de waterval zouden zitten. Nu ja, ’s morgens (en zeker de eerste morgen), gaat alles toch net dat ietsje trager dan je zou willen. Iets later dan gepland staan we, toch als eerste, aan de voet van de waterval. Rugzak neer, touw eruit, en ja hoor, daar staat het tweede cordée al. Gelukkig twijfelde de andere cordée tussen ‘Arbonium’ en ‘Rattenpissoir’, en kozen ze voor de laatste. Even een tandje bij, en vertrekken maar!

Helaas bleek het geluid van sijpelend water niet enkel van de achterkant te komen, maar stroomde het water ook over de voorkant. Resultaat: natte handschoenen én natte kleren. Maar wat een eerste lengte! De volle 60 meter 85° ijs. Na een korte recup aan de eerste relais besloot Maxime dat het ook voor hem tijd was om te gaan voorklimmen. Dus voor de tweede lengte kreeg hij de eer eerst te gaan. Later na een kort sneeuwveld en een mooie 4de lengte, krijg ik het genoegen om de laatste lengte van de dag te klimmen. Wat een ambiance, subtiele bloemkooltjes, veel haken en weinig slagen… Een goede afsluiter van een geslaagde eerste waterval.

Na een uitgebreide aperitief, en nog uitgebreidere douche, en tijdens een zalige tartiflette besloten we dat we de volgende dag iets moeilijker gingen doen: ‘Blue Magic’ (5+). Opnieuw willen we zeker als eerste in de waterval zitten, dus gaat de wekker deze keer nog ietsje vroeger… Eens opgestaan, bleek de aangekondigde sneeuwval toch iets heviger dan verwacht, waardoor het even spannend was om de auto van de parking op de weg te krijgen. Maar Zwitsers zouden geen Zwitsers zijn, moesten ze niet efficiënt met sneeuw kunnen omgaan, en ja hoor zelfs het kleine weggetje dat we op het einde nodig hadden was reeds geruimd!

Instijgen dan maar naar de route. Maar bijna helemaal boven wordt er ineens geroepen… “Go home!” Hu, is dit nu een niet zo vriendelijke Zwitser? Of zou er toch iets meer aan de hand zijn? Uiteindelijk blijkt dat er een “bom” was geprogrammeerd om een lawine te triggeren in de wand boven de waterval. Er resten ons nu twee opties: afdalen, wachten, terug instijgen… en dan ‘Blue Magic’ klimmen, of een andere route kiezen?

Vanop afstand spot ik dat ‘Grimm/Haizähne’ (5+), die op de allereerste pilaar na gevormd is, maar dat er een paar meter ernaast wel een andere pilaar staat had Maxime gezien. Bij deze was de beslissing genomen om ‘Grimm/Haizähne’ te beklimmen. Ook deze route blijkt weer behoorlijk nat te liggen. Na een eerste lengte komen we aan bij de pilaren, en blijkt dat deze toch maar beter met de nodige tact moeten worden benaderd. Luchtig is op elk gebied de beste beschrijving van de eerste meters, maar uiteindelijk kan ik dan toch een ijsvijs draaien, en wordt het ijs ook veel beter. Kwestie van het touwverloop een beetje “ok” te houden, maak ik na deze delicate passage relais, en klimt Max het 2de deel van de lengte. Alleen begint de waterval hier eerder zomerse neigingen te krijgen, en worden we getrakteerd op een echte douche… Resultaat: Max is tot op zijn bloot lijf nat! Vlug de echt natte kleren uit, en genieten maar van die laatste lengte, want wederom mogen we ons te goed doen aan een zalige 90°-lengte!

Voor de volgende dag hadden we niet echt veel voorbereidingswerk meer, want natuurlijk wouden we ‘Blue Magic’ gaan doen… Dus meer tijd voor eten en drinken die avond.
Ook de instijg verloopt vlotter, daar we de weg al kenden, dus na een ochtendlijke wandeling stonden we aan de voet van ‘Blue Magic’.

Er was ons gezegd geworden dat de middelste lengte redelijk nat stond, maar het geluid deed ons al snel vermoeden dat we ook nu weer een natte dag tegemoet gingen. En ja hoor, na de eerste lengte waren mijn handschoenen al volledig doordrongen van het water. Maar net als de vorige dagen werd dit kleine ongemak ruimschoots gecompenseerd door de pracht van de waterval, nu zelfs met een ware doolhof tussen overhangend ijs, én echte 95° stukken! Dit gecombineerd met de erop volgende sublieme 45 meter lange 85-90° sectie maakt ‘Blue Magic’ terecht tot een van de ‘musts’ in Kandersteg.

Spijtig genoeg kon het niet blijven duren, en sloeg toen het weer om… Warmte en regen! Niet echt bepaald waar je op zit te wachten als je op ijs wilt klimmen. Het besluit was dan ook snel genomen om de volgende dag een andere trekpleister van Kandersteg te gaan opzoeken, namelijk de mixt-wand van Ueschenen. En we waren niet de enige die deze beslissing hadden genomen, want niemand minder dan Robert Jasper himself was ook afgezakt voor een dagje drytool! Wat een wand, wat een figuur en wat een sympathieke man!

Daarmee zaten onze geplande klimdagen erop, en restte er ons niets anders meer dan huiswaarts te keren. Maar niet zonder ons huiswerk te maken voor bepaalde instijgen, want… We’ll be back!

Tekst: Olivier De Deken
Foto’s: Maxime De Groote & Olivier De Deken