Altijd moeilijk te aanvaarden. Weten dat het binnen je kunnen ligt maar door weersomstandigheden is het toch niet haalbaar…

Na het eerste avontuur in de Ishinca-vallei zat ik een beetje verveeld in Huaraz. De acclimatisatie was niet voltooid zolang ik niet een keer op een 6000der stond en ik wouw dat dit zo snel mogelijk gebeurde. Dus toen Carl, Martin en Sofie bij de eerste tekenen van goed weer, terug wilden was ik snel mee.

We voelden ons fit en fris dus hoopten het snel te klaren. Zo snel mogelijk richting Tocllaraju om dan eventueel achteraf nog andere beklimming te ondernemen.

Om 8 uur ‘s morgens namen we een collectivo die ons direct naar Pashpa bracht. Daar werd de meerderheid van het materiaal op de ezels geladen, en maakten we ons klaar voor de trek naar het Ishinca-basiskamp. Mede dankzij de muziek in mijn oren sta ik na 2,5 uur terug op een hoogte van 4350m. Een uur sneller dan de vorige keer dus de acclimatisatie begint zijn vruchten af te werpen. Maar we willen ineens naar het hoogtekamp doorgaan. Het is nog een uurtje wachten op de ezels, laden in de vroege namiddag enkel het nodige in de rugzak en trekken verder. Een half uurtje voor zonsondergang zetten we terug onze tent op in het hoogtekamp.

We hebben nog geen vol vertrouwen in het weer dus plannen vroeg te vertrekken. Om 1 uur ’s nachts staan we op. Martin voelt zich niet lekker dus tegen 2uur zijn we met zijn driën; Sofie, Carl en ik opweg. Eerst een lange wandeling over de gletsjer tot aan de rimaye. Na een winter en voorjaar waar er vooral geskied en gewandeld werd is het zalig die bijlen nog eens in firn te rammen. Even vergeten dat we rond een 5600meter zitten en ik klim zo snel mogelijk doorheen dit stuk stijl ijs. Mijn zuurstoftekort haalt me snel in maar het doet me beseffen dat ik dringend steiler terrein moet opzoeken, alsof ik er minder snel moe van wordt…

Na de rimaye klimmen we tot de gletsjerhelling die de Noordwest graat moet voorstellen. Een helling van 30 graden die naar de top toe steiler word. Niet dat het makkelijk ging want de laatste 200 meters laat de hoogte van zich voelen maar rond 8 uur ’s morgens, na 6 uur klimmen staan we op de top van Tocllaraju (6032m).

Snel neem ik enkele foto’s en we dalen terug af. Een 2de top zit er eerstdaags niet meer in maar ik heb nog wel een stille hoop de zelfde avond terug in Huaraz te geraken. Een 36 uur push van Huaraz tot Tocllaraju en terug zou toch mooi zijn, 3000hm op en af. Maar als we in de vroege middag terug aangekomen in het Ishica basiskamp lijkt een dutje toch beter klinken. De volgende dag dalen we verder af.

Nu op zoek naar de geschikte klimpartner en een iets moeilijkere berg, moeilijke bergen genoeg, misschien ben ik iets te achterdochtig maar een geschikte klimpartner is niet zo gemakkelijk. Gelukkig zijn Maxime en Nelson hier over een week…

—————————

After failing on Tocllaraju because of bad weather we wanted to get back as soon as possible. Just to get those damn 6000m, and feel acclimatised for some more difficult 6000m peaks…

This time we took a collectivo to pashpa and in a 6 hours walk we ascended 2000m straight to Tocllaraju high camp at 5300m. This night the weather was perfect, so at 2 we left the tent. The only difficulty we encountered was like a 10 meter steep (70°) ice climb at the rimaye. Higher up on the Northwest ridge there were some 50° parts but it was more the altitude that slowed us down. After 6 hours of climbing we were on the summit of Tocllaraju. We descended downclimbing, walking and rapping the rimaye. there were snow stakes in place for the necessary rappels…
Sam is supported by: