Dit jaar zat ik met het idee in men hoofd om met de fiets door de alpen te rijden van Ecrin tot de Dolomieten. Koen Dockx die mij nomaalgezien ging vegezellen kon jammegenoeg niet mee omdat hij geen verlof kreeg. Het plan zat nu eenmaal in men hoofd en kost wat kost wou ik het er toch op wagen. Na samen met Sam vandendriesche de maand juni in Céüse gepaseerde te hebben was het begin juni tijd om het karretje aan mn fiets te hangen en te vullen met veel materiaal…z’on 40 kg( gaande van klimschoenen tot ijsbijlen, stijgijzers, haulbag,…)

Na een dag en half afzien in een verschikkelijke hitte van soms meer dan 35 graden arriveerde ik 220 km later in Chamonix. Fietsen is een zalige manier om de streek wat beter te leren kennen. Je komt langs plaatsen waar je anders met de auto nooit komt en je staat dichter bij de inwoners die voor de nodige aanmoedigingen en catering zorgen.
Omdat het al van september gelden in dat ik nog eens een barst heb aangeraakt was de motivatie groot om nog eens naar envers des aiguilles te trekken.

Samen met Pieterjan De Roo en Erik Boghans, beiden liefhebbers van de betere barstklimwerk steeg ik in. Net na de instijg konden we “le piège” nog klimmen. Gelukkig bleef de hemel deze keer open voor langer dan een dag en konden we op dag 2 iets stevigers plannen. We kozen voor pedo polar, een logische lijn die een systeem van barsten volgt tot op de top van de aiguille de roc.

Het voorspelde beter weer is vandaag eindelijk gekomen alsook mijn nieuwe klimpartner Jasper De Conick. Straks trekken we richting de zwitserse kant van het Mont Blanc massief naar die ene piek met veel yosemitiaanse barsten….Petit Clocher du Portalet

Cheers