Ook in Noorwegen was het paasvakantie – zij het iets vroeger dan bij ons en slechts 1 week. Desalniettemin heb ik er met wat vrienden optimaal gebruik van gemaakt. Het Påskevær liet van zich zien met elke dag weer een stralende blauwe hemel.
Het decor deze keer: Dovrefjell
Spelers klaar? En… ACTIE!

Snøhetta werd in de jaren 1800 beschouwd als hoogste berg van Noorwegen, maar bleek achteraf niet eens in de top tien te zitten. Onderweg valt de reden van de misvatting al snel op. De berg pronkt te midden behoorlijk lagere pieken, en staat zowat op zich. Hij heeft vier te onderscheiden pieken: Stortoppen (2286m), Midtoppen (2278m), Hetpiggen (2261m) en Vesttoppen (2253m).

We zijn nog geen minuut uit de auto en merken we dat het erg koud is, zelfs naar Noorse normen. Bij 27 graden onder nul heb je niet veel zin om stil te staan, en al gauw beginnen we aan de 14km instijg tot Snøheim – een hoop hutjes waar we na een vals platte, eindeloze skitour de ‘noodhut’ stevig op slot aantreffen. Gelukkig hebben we een tent mee.

Je beseft dat het koud is wanneer je blij bent dat de wekker je uit je slaapzak haalt zodat je in beweging kan schieten. Gelukkig lopen we niet veel later onder een stralende zon de graat op richting Stortoppen en valt de temperatuur veel beter mee. Van Stortoppen lopen we over een brede sneeuwgraat snel tot Midtoppen. Vanaf hier moeten we afdalen en komt een stuk effectief klimmen. In de zomer is dit een makkelijke 4, maar met (naar mijn mening iets te losse) sneeuw op de rotsen schraap ik mijn crampons en bijlen al snel bot op zoek naar enig houvast. Met wat funky passen – ooit al een ‘chimey’ met bijlen proberen klimmen? – sleur ik me door de eerste lengte. De tweede lengte gaat gelukkig iets vlotter!

Vanop Hetpiggen is het terug eventjes afdalen om dan te traverseren en de ‘crux’ van de traverse te klimmen. Een 4+/5, met weeral heerlijk losse sneeuw waarin bijlen geen houvast hebben. Met een hoop twijfelachtige cams en nuts achter me sleur ik me onder luid gekreun (gevloek?) naar boven. Daar besef ik dat we er nog niet helemaal zijn, en een laatste lengte sneeuwpret volgt. Moe maar voldaan staan we op Vesttoppen! We hebben het gedaan – Snøhettatraversen is binnen!

Een beklimming is uiteraard enkel geslaagd eens je terug beneden staat, maar gelukkig is dat in ons geval een makkie, gezien een flauw hellende graat ons met een ‘wandelingetje’ terug tot bij de tent brengt. Na nog een uur of 2 afdalen over de eindeloze, vals-platte helling kom ik afgepeigerd bij de auto aan. Gelukkig kunnen we doorrijden tot in Lom, waar we bij de ouders van Mia in een lekker warm bed kunnen crashen. Een mens zou het al eens appreciëren na 2 dagen bij -25!

Stay tuned for part 2 of “Ut på tur, aldri sur”: More coldness, more badassness, more awesomeness: Svelnosbreenrundt!