Litt kaldt, litt bratt, fin snø!

Een ijzig baantje leidt ons slingerend naar boven. Wanneer ik zie dat zelfs de 4×4 het lastig heeft ben ik blij dat ik mijn eigen auto thuis gelaten heb. Twee dagen gevuld met slapen, een kleine skitour en erg veel eten – voorwaar, er is een heerlijke bakkerijtje in Lom – hadden onze reserves aangevuld. Het werd terug tijd voor grotere doelen.

Spiterstulen is een complex van een viertal grote hutten en ligt aan de voet van de hoogste berg van Noorwegen (de echte hoogste). Galdhøpiggen is met zijn 2469m een kleine kop groter dan zijn buren in het Jotunheimen massief. Ken-Roger sloot zich aan bij “Team-Awesome” en met z’n vieren zetten we onze tenten op in het sneeuwveld aan de andere kant van de rivier. Niks leuker dan met grote brokken sneeuw een kasteel te maken van je tent…

Nadat we enkele dagen ervoor ‘gebailed’ hadden op Skarstind door erg onstabiele sneeuwcondities zijn we niet zo zeker van ons doel. Vanuit Spiterstulen worden vooral skitours georganiseerd, maar wij hebben een meer alpien plan in gedachten. Svelnosbreen is de gletsjer aan de voet van Galdhøpiggen. Hij wordt omsingeld door in totaal 12 pieken (de ene wat meer uitgesproken dan de andere) die je kunt linken in een grote traversee: Svelnosbreenrundt, ook wel Piggen Rundt.

Na heel wat overleggen en twijfelen ben ik het die uiteindelijk de knoop doorhakt. We kunnen immers altijd terugkeren tot op de gletsjer mochten de condities tegenvallen. Met slechts 4 uur slaap voor de boeg kruipen we een uur later dan gepland onder de dons. Nota aan mezelf: sneller knopen doorhakken!

Een uurtje instijgen brengt ons tot op de gletsjer. Het is even aarzelen om de veiligste weg tot op de graat te vinden. De enige ‘veilige’ optie blijkt een skavel (corniche) te zijn… Naast een behoorlijk overhangend deel is er een gat van een kleine twee meter breed waar de sneeuw niet overhangt. Ook al is het nog kou zo vroeg en zijn er nergens sporen van gevallen brokken, toch traverseer ik zo snel mogelijk vanonder het gevaarte vandaan.

Verticale sneeuw klimmen – het is nochtans maar 3 meter lang – is geen sinecure. Gelukkig heb ik nog genoeg houvast en even later heb ik een dode-man met mijn ijsbijl waaraan ik een touw met knopen bevestig zodat de anderen naar boven kunnen klimmen. Very old-school.

Wat volgt is een prachtige graat. Eindeloos lang, vaak erg luchtig, maar ongelooflijk mooi. Daarbij komt nog dat we het niet beter kunnen treffen met het weer: een straalblauwe hemel en geen zuchtje wind.

Na wat alpien prutswerk op Ymmelstinden (we zijn met 4 maar hebben maar 2 halve touwen mee) zijn we begonnen aan de eindspurt tot de klim richting Galdhøpiggen. Hoewel we nog niet helemaal weten wat ons daar nog wacht lijkt het toch alsof de beklimming binnen handbereik ligt. Een kleine tegenslag is echter dat we op het steile stuk van de graat na Storjuvtinden de rappel niet vinden. Als enige veilige oplossing dalen we snel een couloir af tot op de gletsjer en traverseren zo onder de moeilijkheden door. Ken a.k.a. “team awesome’s amazing tracing device” loodst ons in geen tijd terug naar boven. Als ‘splitboarder – edoch nog steeds snowboarder’ hersteld hij zijn eer alsnog!

Een kleine erg luchtige traversee over losse sneeuw vraagt ons om nog even in te binden. Gelukkig spreken we hier beter af dan op Ymmelstinden, en al snel zijn de laatste moeilijkheden overwonnen.

In de ondergaande zon is het uitzicht vanop de top onbeschrijfelijk mooi. Het vreemde hutje waar ’s zomers toeristen zich blauw betalen aan wat frisdrank staat er verlaten en vooral ondergesneeuwd bij. Het betekend echter wel dat we vanaf nu de eenvoudige normaalroute van Galdhøpiggen kunnen afdalen.

Ellendig diepe sneeuw maakt ons nog heel even het leven zuur, maar al gauw zitten we in de hut met een dikke pint en veel respect van de gidsen waarmee we dag ervoor onze plannen besproken (de beklimming wordt niet zo vaak in de winter gedaan). Vijftien uur, 12 toppen of piekjes, meer dan 15 kilometer traverseren en ettelijke hoogtemeters stijgen en dalen… de dikke pint hebben we meer dan verdiend! Ken, Mia and Sigmund, de var en awesome team på en awesome tur! Tusen takk!

Nu begint hier stilaan alle sneeuw te verdwijnen, dus hopelijk kunnen we gauw wat op de rotsen gaan knallen!