MC7 op de latten, een toerski stage in het wonderschone Silvretta.

lees hieronder het verslag!

Afspraak vrijdag avond 30 maart in het Mount Coach hoofdkwartier in Hoegaarden. Klaar voor een nieuw avontuur laadden we de koffer van de Houttequiet bus in en vertrokken we richting de sneeuw. Op het programma: een weekje toerskiën. Dat op ieders gezicht een glimlach stond af te lezen spreekt voor zich.

Toch was het niet helemaal met een brede glimlach dat we vertrokken, Karel had ons enkele dagen op voorhand laten weten dat hij wegens rugklachten deze stage aan zich voorbij moest laten gaan. Een enorme domper op de vreugde. Maar met de belofte hem volgende winter alsnog te introduceren in de wondere wereld der toerskiën, vertrokken de overige vijf MC7’ers onder begeleiding van An en Sanne toch richting de bergen.

Aangekomen in Ischgl, in het Silvretta massief, besloten we na een aangenaam ontbijt, om de skitechnieken eerst nog eens te herhalen op de geprepareerde pistes. Alvorens we ons richting de ruwe bergen en maagdelijke sneeuwflanken zouden begeven. Een welgekomen kans om ons wat meer vertrouwen te geven op de skilatten.

Maar na een halve dag in-skiën was het tijd om de beschaving achter ons te laten. Met de lift gingen we naar de top van de Piz de Val Gronda. Vanwaar we de mist in skieden op weg naar de Heidelberger Hut. De mist, die ons het overgrote deel van onze tour zou blijven volgen.

Op dag twee stond een korte ski tour richting de Piz Mottana en terug gepland. Omgeven door een wit melkkarton, nieuwe sneeuwval en stevige winden, kregen we de basis van het skitoeren en navigeren in de bergen aangeleerd. Ieder kreeg de kans om op kop te sporen en ons richting de juiste col te brengen.

Perfect op schema bereikten we dan ook de col vanwaar we naar de top zouden traverseren. Helaas maakten de stevige rukwinden een veilige oversteek over de graat onmogelijk waardoor we besloten onze vellen van de ski’s te halen en ons terug richting de hut te begeven.

Na een korte opwarm-pauze in de hut trokken we terug naar buiten, waar de wolken soms kort plaats maakten voor zon. Ideaal dus om het spitsen keren, het stijgen met ‘Harscheisen’ en de bloktest te oefenen.

Elke avond stond een les gepland, die telkens iemand anders had voorbereid en zou geven. Op dag één was het de beurt aan Robbe. Hij gaf ons uitleg over de ‘Planzeiger’ en de mars tabel. Waarna we in teams van twee, ieder een mogelijke tocht voor de volgende dag toegewezen kregen. Zo was iedereen bezig met de tochtplanning en konden we afhankelijk van het weer de volgende ochtend, de beste optie kiezen.

Klaar voor de rondtoer van de volgende vijf dagen.

De volgende ochtend waren de weergoden ons gunstig gezind, met een stralend blauwe lucht vertrokken we richting het Kronenjoch. We hadden er allemaal veel zin in en het tempo ging meteen de hoogte in. Na 15 minuten goed doorstappen stonden we dan ook allemaal in het zweet en stopten we om iets uit te trekken. Sanne en An wezen er ons op dat het tempo veel te hoog lag. Een schema van 55minuten lopen en 5minuten pauzeren werd vastgelegd en het tempo werd verlaagd.

Met een iets comfortabeler hartritme gleden we verder door de sneeuw. Robbe en Amelie, die de gekozen tocht hadden voorbereid, wisselden om beurten van koppositie om ons de juiste kant op te leiden. Dankzij de nieuwe sneeuwval was de omgeving een egaal sneeuwveld en kwam de tochtplanning van de dag ervoor goed van pas.

Nog voor de zon zijn hoogste punt bereikt had stonden we op de Breite Krone. Tijd genoeg dus om naast plan A, er een insteek van plan B bij te nemen. Philip en Yashin namen de leiding over en gidsten ons richting de Planknecht. Met het lawinebericht in ons achterhoofd, waarin zuidflanken als zijnde gevaarlijk werden beschreven, besloten we onze bloktest boven te halen. Helaas ontdekte we een zwakke glij-laag in de ondergrond en besloten we zekere voor het onzekere te nemen en rechtsomkeer te maken richting de Jamtal hut. Echter, misschien waren we een beetje gek om het voor te stellen, maar de dag was nog belangen niet om. Ideaal dus om eens te oefenen op het graven van een sneeuwhol, zo dachten we.

Na twee uur graven en nat van het zweet (of waren we nu net nat van al die sneeuw) was ons hol net groot genoeg om met 5’en in te gaan zitten. Dat een sneeuwhol graven voor 7 man, waarin geslapen zou kunnen worden, een hele opgave was, werd ons wel duidelijk.

Gelukkig scheen de zon nog steeds en konden we opdrogen op het terras van de Jamtal hut.

 

Helaas was de volgende dag de zon verdwenen en de mist weergekeerd. Ook de rukwinden waren weer van de partij. Waardoor we besloten om plan A, het beklimmen van de Augsten Spitze aan ons voorbij te laten gaan en ons te focussen op de iets makkelijkere beklimming van de Dreiländer Spitze. Onderweg op de Jamtalferner werd duidelijk dat dit de juiste beslissing was. De wind blies fel in ons gezicht en regelmatig moesten we vechten om niet omver geblazen te worden.

Gelukkig was de wind plots verdwenen wanneer we de col overstaken. De ski’s werden onder de west graat gedeponeerd. Met crampons, piolet en in cordee beklommen we, nog steeds in de mist, de top van de Dreilander Spitze. Hier werd duidelijk dat de touwtechnieken voor het verplaatsen op een graat ons zo goed als ontgaan waren. Zodoende besloot Sanne om ons, na een afdaling in niet altijd even gemakkelijke sneeuw, in de Tuoi Hut ons hier een extra les over te geven. Het inbinden met verkort touw en de bijhorende vlotte touwhandelingen werden herhaald en de volgende dag zouden we ze meteen kunnen inoefenen tijdens de beklimming van de Piz Buin.

Toen we ’s avonds onze route aan het voorbereiden waren, kwam plots een bekend gezicht de hut binnen gestrompeld. Jacob! Onze gids van afgelopen zomerstage. Met zijn typische glimlach en grapjes zorgde hij voor een aangenaam weerzien. Hierbij was het duidelijk dat hij ons nog niet vergeten was. Met een knipoog wist hij ons te vertellen dat er de volgende dag in de Wiesbadener Hutte heerlijke Kaiserschmarren te verkrijgen was. Onze maagjes begonnen al te knorren.

’S Ochtends kregen we de opdracht van Jacob om goed spoor te leggen in de sneeuw, zodat hij met zijn huidige klanten een vlotte dag tegemoet kon gaan. Maarten nam deze taak op zich en ik durf te wedden dat Jacob in jaren zo een mooi spoor niet meer had gezien. De ons beloofde Kaiserschmarren was reeds verdiend.

Na twee uur stijgen kwamen we aan de Fuorcla dal Cunim, een col waarvoor we onze ski’s op onze rugzak moesten binden. Aan de achterkant had je namelijk een kort steil stuk dat je sneeuw stampend moest afklimmen vooraleer je weer comfortabel kon verder gijden. Tenzij je Philip heet. Ons grote ski voorbeeld wist zich op zijn bevelde ski’s toch een weg naar onder te skiën.

Daarna was het tijd voor de Piz Buin, dankzij de les van de voorgaande dag stonden we in no time op de top. Een groepsfoto werd genomen en snel daalden we terug af. Er werd op het horloge gekeken en het tijdschema zat scherp. We hadden nog tijd over voor een oefening op ingebonden skiën. Het eerste deel van Ochsentaler Gletscher leende zich hier dan ook uitstekend voor. Dankzij een korte opklaring van de mist, hadden we even goed zicht en konden we elkaar klaar en duidelijk zien vallen. Skiën in cordee, ’t is toch dat niet.

Gelukkig kregen we na een korte kennismaking het bevrijdende teken van Sanne om ons uit te binden en normaal verder te skiën. De mist had ook door dat het spektakel was afgelopen en besloot zich terug dicht te trekken. De afdaling werd geleid door Yashin die ons met enkele aanwijzingen van Sanne veilig doorheen de toch wel crevasseuse gletsjer wist te leiden.

Snel haasten we ons naar de Wiesbadener Hutte. Eindelijk Kaiserschmarren! Borden vol mislukte pannekoeken verschenen voor ons op de tafel. Grote porties, die ook kwalitatief hoog zouden gescoord hebben op de ranglijst van de Ötztaler alpen.

Ons enthousiasme werkte schijnbaar aanstekelijk, de tafel naast ons kwam met grote ogen vragen wat voor lekkers we zo net hadden besteld. Niet veel later verschenen er halve porties Kaiserschmarren voor onze neus. ‘Heerlijk!’, zo zeiden onze buren, maar veel te veel. ‘veel?’, stelden we onszelf de vraag. Onbegrijpend smikkelden we het geschenk met veel smaak naar binnen.

Sorry, we konden het weer niet laten. Kaiserschmarren… goed, nu terug verder met het toerskiën.

De volgende dag stond de Silvretta Egghorn op het programma. Met wind en verse sneeuwval op het weerbericht was het bang afwachten of een toppoging wel zou lukken. De tocht op weg naar de Egghorn verliep vlot. We staken de Ochstentaler Gletsjer terug, waarbij zon en mist zich afwisselden. Op weg naar de col waren we op het ergste voorbereid, maar van wind was helemaal geen sprake. Zo besloten we het erop te wagen en de Egghorn aan te vallen. Na een lastige aanloop over een steile helling kwamen we aan onder de zuid graat. Waar plots de hemel opentrok en de zon ons zo kon begeleiden voor een prachtige beklimming naar de top. Even lonkte de Silvretta Horn ons nog voor een tweede beklimming van de dag. Maar met een lange tocht naar de Saarbrucker hutte in het vooruitzicht werd besloten om deze toch maar links te laten liggen. Wat volgde was een mooie afdaling door hemelse poedersneeuw, een oversteek via de Rote Furka-col, opnieuw een afdaling, opnieuw een col over en weer een afdaling, ditmaal door lastige ‘kroetsneeuw’ en daarna een laatste keer onze vellen op om afgepeigerd de hut te bereiken.

De Saarbrucker hutte, zo moet gezegd worden, is een heel gezellige hut! Een gezellige inrichting, leuke gezelschapspelletjes en een lekker avondmaal. Het werd mooie laatste avond in de bergen.

De volgende ochtend stonden we op met een prachtige blauwe lucht en stralende zon. We waren klaar voor een top dag. Met veel enthousiasme velden we richting de Verhupf Spitze, waarvoor we eerst de Satel-Kopfe over moesten. Een passage die met ski’s op de rug ons niks in de weg legde. Bovenop de Satel-Kopfe hadden we een prachtig uitzicht op de Verhupf Spitze, de oogjes begonnen al te schitteren. Maar een bloktest werd gesuggereerd. Helaas was deze zeer negatief zodat moest besloten worden om de Verhupf Spitze aan ons voorbij te laten gaan. Maar de afdaling die volgde maakte deze teleurstelling al snel goed. De beste sneeuwcondities van de hele week en de vreugde kreten wisselden elkaar af. Iedereen zweefde de laatste helling van de week af. Bij het achterom kijken konden we enkel trots zijn op de handtekening die we achter lieten.

En zo kijken we ook met een voldaan gevoel terug op een geweldige week in het Silvretta massief. We hebben alweer veel bijgeleerd en zijn opnieuw een stapje dichter bij onze expeditie.

Volgende afspraak, deze zomer in Courmayeur voor onze ervaringsstage.

Tot dan!

Dankjewel aan garage Houttequiet, Julbo Eyewear, Rab Equipment, Lowe Alpine en Petzl Benelux!

En een extra dankjewel aan Sanne en An voor deze fantastische week!