MC7 on ice, een nieuw avontuur, een nieuwe blog.

lees hieronder verder!

Het is zondagochtend, begin februari. Met een dolenthousiaste bende Mount-Coachers kruipen we in het busje van garage Houttequiet. We hebben een week ijsklimmen in de Alpen voor de boeg. Voor velen wordt dit hun eerste maal. Robbe heeft al wat ervaring opgedaan en onze benjamin Yashin is een week vroeger vertrokken om al eens te voelen wat ijs is.

Na een vlotte rit (laten we even te buiten: vergeetachtige Amelie tankt vol, vergeet te betalen en op de valreep valt haar euro: we keren een afrit verder terug en ontdekken net niet voortvluchtig te zijn verklaard) komen we in het donker aan in Matrei waar we de komende dagen zullen overnachten in het Tauernhaus. Yashin en hulp-coach van dienst Denis zijn wat later, maar meer dan uitladen, eten en slapen staat vandaag niet op het programma.

Bij het ontwaken de volgende dag mogen we voor het eerst de omgeving rondom ons waarnemen: wat een pracht! De zon schijnt op een betoverend wit landschap en op ieders gezicht. We vertrekken richting het ijspark (n.b. dit is een speciaal oefenpark dat gesponserd en vrijwillig onderhouden wordt. De kunstmatige watervallen vormen een perfecte uitvalsbasis voor beginnende ijsklimmers). Na een half uur stappen staan we onder de watervallen waar we allemaal onze Petzl Sirocco’s bovenhalen. Behalve Amelie, die plots merkt dat ze deze nog in het Tauernhaus had laten liggen. Een wandeling van een uur tot gevolg plus een traktatie voor de groep erbovenop, de volgende keer zal iedereen aan zijn Sirocco gedacht hebben.

Terwijl Amelie door de sneeuw terug richting de refugio ploetert, begint de rest met de basis van het ijsklimmen: bewegen met stijgijzers aan je voeten en bijlen in je handen. De juiste stap, trap en hak bewegingen worden aangeleerd, waarbij de nadruk wordt gelegt op de correcte ‘swing’. Tegen de middag heeft ijsgod Denis enkele topropes klaar gehangen en kunnen we van start gaan met verticaal te bewegen. Helaas wordt al snel duidelijk dat voor de meesten onder ons ijsklimmen een nieuwe discipline is. Er worden de eerste dag dan ook veel foute klimtechnieken gezien, zo mogelijk wordt er nog meer spierkracht onnodig aangewend bij deze al zeer fysieke sport. Maar gelukkig zijn Denis en Sanne er om onze foute technieken te corrigeren. Waardoor we alsnog de ijsmicrobe te pakken krijgen en ons al verheugen op onze eerste voorklim ervaring!

De volgende dag staan dan ook enkele touwlengte voorklimmen op het programma. Hiervoor rijden we door de tunnel naar de andere kant van de bergketen. Voor de eerste maal mogen ook onze tourskies hun dienst bewijzen, om ons al een beetje te doen wennen aan het approachen op tourskies doen we onze skibotten aan en stappen we op onze ski’s naar boven om op het einde van de dag naar onder te glijden.

Aangekomen aan de waterval krijgt Denis de opdracht drie topropes te installeren. Terwijl leert Sanne ons de kneepjes van relaisbouw op ijs aan. Dan starten we met de eerste oefening, deze luidt, al topropend ijsvijzen plaatsen. Ieder krijgt de kans om dit te oefenen waarna we verder gaan met opdracht twee: voorklimmen met de ijsvijzen (en de relais) reeds geplaatst.

Tenslotte, om de dag te eindigen, wordt er ook een lengte voorgeklommen waarbij allen de vijzen zelf dienen te plaatsen. JA!!! Onze eerste echte voorklim op ijs is een feit! Zo zit de uitdaging voor de dag erop. Enkel nog ontspannen terug skien, namen we onszelf voor. Wel, laten we hier niet te diep op in gaan, maar als we onderaan de afdaling terug omhoog keken waren er allerminst de typische poedersneeuw-skisporen te zien. Eerder leek de bergflank na onze passage op een schilderij van Mondriaan. Dat er nog werk aan de winkel was voor onze tourskistage, die gepland stond voor over een maand, was wel duidelijk. (foto’s van onze afdaling worden jullie dan ook gespaard)

Gelukkig waren we hier voor andere doeleinden: ijsklimmen. Het is reeds onze laatste dag in Oostenrijk en deze brengen we terug in het ijspark door. Doel van de dag is zoveel mogelijk voorklimmeters te verzamelen. Het leuke aan het park is dat je veel verschillende lijnen kan klimmen en zo veel kan oefenen, minder leuk is dat al het ijs reeds uitgetrapt is. Waar we gewoon zijn van het rotsklimmen dat wanneer een route veel geklommen wordt deze afgeklommen wordt en net glad wordt, was hier het omgekeerde waar. Een waterval die veel bekommen wordt, geraakt uitgeslagen en voelt na een tijdje dus aan als een zeer esthetische trap. Maar om de hoek ontdekt Sanne, een pracht van een onuitgeslagen, nog maagdelijke route, die dan ook door allen met veel plezier werd beklommen. Een geslaagde afsluiter op de Oostenrijkse bodem.

Maar stiekem zijn we toch blij dat we kunnen vertrekken uit Oostenrijk. Een bende hongerige mc’ers, daar kunnen ze in het Tauerenhaus niet mee lachen. Toen we op een avond ‘Nachschlag’ vroegen, kregen we enkel een boze blik van de hüttenwirt terug. Vanaf dat moment kregen we verminderde porties, strenge blikken en een bijscholing in discipline. Water dient van de juiste kraan genomen te worden, het hoofdgerecht moet binnen het half uur op zijn, anders geen nagerecht.

In de pas lopen we naar ons busje en trekken snel naar de andere kant van Tirol: het tweede deel van onze stage brengen we door in Italie, in het gezellige Dobiacco. Hier wacht ons een verblijf in Italiaanse luxe: opa’tjes die lachend voedsel brengen, eindeloze gangen en glunderende gezichten vanuit de keuken wanneer ‘Nachschlag’ wordt gevraagd. Het leven is mooi! De ijscondities schijnen hier perfect te zijn en Sanne zwoegt om voor elk van ons een mooie route te plannen. Yashin en Amelie klimmen samen en ook Sanne en Robbe zijn een team. Beide cordees gaan op zoek naar een waterval in dezelfde vallei en na twee uur approachen (weer wat extra ervaring op tourskies), blijkt er van de voorziene twee watervallen maar eentje in conditie. Gelukkig was deze breed genoeg om met twee cordees naast elkaar te klimmen. Na twee touwlengtes te klimmen was het opnieuw tijd voor een terugtocht op skies. Ditmaal ging het al ietsje vlotter maar opnieuw een kleine twee uur later kwamen we aan op het afspraak punt.

Intussen waren aan de andere kant van de graad Denis, Maarten, Karel en Philip zich een weg door het dal aan het ploeteren. Na menig uur zoeken en tsjollen (onder andere met skivellen die niet willen kleven) kunnen de twee teams ieder twee touwlengtes klimmen. Maar ondertussen, na de oneindige approach en een korte klim was het al behoorlijk laat en besloten ze om terug te keren. De terugtocht bleek al even avontuurlijk als de heenweg, zeker aangezien het al donker begon te worden en de ski-afdaling door een bos liep. Avontuur verzekerd. In de tussentijd besloten de andere teams niet langer te wachten en sprong Amelie met haar duim in de lucht naast de kant van de weg. Ongeloofelijk maar waar, haar vrouwelijke charmes wisten letterlijk iedere auto te stoppen. Wat zijn die Italianen toch sympathiek! Na enkele wagens die de verkeerde richting uitmoesten slaagde ze erin een lift voor alle vier te regelen. Het ene team al wat uitgeputter maar alle twee even voldaan konden we ’s avonds weer van de Italiaanse gastronomie genieten.

Vrijdag,  onze laatste ijsklimdag. We trekken allen samen naar Val Travenanzes een vallei met een wand vol watervallen die zich uitstrekt over meer dan 200 meter. Hier zijn enkele klassieke routes en in goeie condities bieden deze watervallen dan ook veel potentieel. Maarten en Yashin hun waterval is helaas niet beklimbaar maar bij geen gebrek aan alternatief zij gaan op zoek naar een nieuwe route. Ze vinden al snel een andere lijn. Beiden klimmen een halve lengte voor, maar na 40meter moeten ze beslissen om rechtsomkeer te maken vanwege te slechte condities. Denis en Philip hebben iets verderop wat meer succes en slagen erin de befaamde Sogno Canadese (WI5) uit te klimmen. Terwijl Robbe en Karel het zelfde overkomt als Maarten en Yashin, beslissen zij na even te wachten totdat Philip en Denis voldoende gevordert zijn in hun route, om ook de eerste lengte van Sogno Canadese te klimmen. Amelie neemt Sanne ietsje verder op sleeptouw (;)) en zij beklimmen een beetje verderop een zeer mooie en avontuurlijke lijn genaamd Belvedere (WI4+). Na afloop komen we allen bijna gelijktijdig aan de auto aan, ontmoeten we nog Ann en Matty en rijden we allemaal samen richting onze lieve opa en zijn lekkere keuken!

Zaterdag wordt beslist, na een grenswaardig warme dag gisteren, om het potentieel gedooide ijs aan de kant te laten liggen en een dagje rond de Drei Zinnen te tourskien. Beschouw het als een oefendagje op onze tourskistage met Pasen en als een verkenning voor de Dolomitenstage in september of gewoon als een welverdiende rust na 5 dagen ijsklimmen! Een absolute aanrader, mooie uitzichten op een ontspannend parcour in de frisse buitenlucht.

Bedankt aan Zamberlan, Rab, Lowe Alpine, Julbo, Houttequiet, K2, Kariboe, MounteqShop en natuurlijk KBF om deze stage mogelijk te maken!

Tot volgende maand
Mount Coach 7