Roel schreef een eerste artikel reeds tijdens onze trip in Peru (zie Primera semana en la Cordillera Blanca). Helaas verdween toen Andreas’ laptop in een hostel in Huaraz, waardoor er geen artikel meer volgde. Ik zou voor een vervolg zorgen… Gezien het nu exact een jaar geleden is dat Mount Coach 6 terug kwamen van onze 2^e trip tijdens onze expeditie in de Cordillera Blanca, werd het echt wel tijd dat er van dat vervolg eens wat in huis kwam.

Ziedaar deel 2 van “Mount Coach 6 in Peru”, onder het motto beter laat dan nooit weliswaar 😉

Na enkele dagen verdiende rust en lekker eten (buiten die magere cavia’s dan) in Huaraz staan we op 12 juli 2017 te trappelen in Cashpampa om aan de mooie Santa Cruz trek te starten. We hebben namelijk onze zinnen op Alpamayo en Quitaraju gezet.

Onder begeleiding van Pedro de arriero en zijn ezels, beladen met ons klimgerief, trekken we de vallei in. Zoals gewoonlijk is het prachtig weer en het is bakken en braden in de zon. Het aangename aan op pad zijn met ezels, is dat ze een aanzienlijk deel van de last overnemen, meer plek voor ander lekkers dus! Vandaag dus nog geen compromissen wat betreft eten. De koeken en musli bars die normaal gezien ons energiepijl hoog moeten houden worden voor een keer vervangen door heerlijk verse avocado’s en enkele ronde platte broodjes. In de namiddag arriveren we in het 1^e camp en zetten, net als verschillende andere trekkers, de tent op. Matty en Maarten krijgen een plekje toegewezen in het luxueuze hotel Pedro en brengen zo met hem de nacht door onder een gigantische rotsblok. Even dreigt onze trip in het water te vallen als we een lek in de multi-fuel ontdekken. Gelukkig is er niets dat sporttape niet gerepareerd krijgt.

De volgende morgen vervolgen we de tocht naar het Alpamayo basiskamp. Roel en Andreas zijn goed in vorm en verdwijnen al snel uit zicht. De rest doet het wat rustiger aan en geniet nog van de Spa mogelijkheden die deze tocht te bieden heeft . We vertrokken in een weelderig begroeide vallei, passeerden langs enkele meren en grote zandvlaktes om na een laatste klim in het basiskamp aan te komen. Dit bevindt zich op 4400m maar er staan hier noch flink wat planten en zelfs bomen. We nemen rustig de tijd om onze zakken te maken, van hieruit moet we alles zelf dragen. Aan de grote ogen van de lokale gidsen en dragers kunnen we opmaken dat we onszelf gelukkig mogen prijzen met die mooie en moderne spullen. Van onze expeditie schoenen, ijsbijlen, helmen, tot het zonnepaneeltje dat we bij hebben.

Dag 3 van de trip, de klim naar Glacier Camp 5550m, beloofd pittig te worden. De rugzakken zitten vol vol vol en gezien ons meteen een lange en steile klim wordt voorgeschoteld, zijn wandelstokken een echt plus. We doen vandaag een traject dat meeste teams in 2 dagen doen en ditmaal is het mijn beurt om eens goed af te zien de groep op te houden. Na het steile morene terrein volgt een zigzag tussen gletsjerspleten die ons naar de crux van de klim leidt. Daar kunnen we wat op adem komen terwijl Roel de crux van de dag, een lengte steil ijs, voorklimt. Niet veel later staan we allen op de col en kunnen we voor het eerste de French Direct, DE route waarvoor we zijn gekomen0 ,aanschouwen. Alpamayo is echt een prachtige berg en het dus niet verwonderlijk dat we daarboven nog zo’n 15 tenten aantreffen. De namiddag brengen we door met kamp opzetten en sneeuw smelten.  Eens de zon onder is, schuifel ik met men pantoffels en warmwaterkruik, aka Zamberlan binnenschoenen en een Kleankanteen gevuld met warm water, de tent in.

Om 2u30 gaat de wekker, vandaag staat Quitaraju op de planning. Ik tast in het donker naar mijn hoofdlamp, doe mijn kleren aan en ga eens aankloppen bij de andere tent. “Tok tok, alles ok? Nowp, geen oog dichtgedaan.” Klinkt het. Bon terug bed in, een rustdag na gisteren is sowieso een goed plan.

Het voordeel van een dergelijke populaire berg is dat je op het basiskamp al eens babbeltje kan doen, nieuwe mensen leert kennen en informatie krijgt over de omliggende routes. Het nadeel is dat je, om suizende ijsblokken van hogere cordees te voorkomen, natuurlijk ook rekening moet houden met de planning van je kampgenoten. 2 dagen later zou er een gegidste groep een fixed rope van beneden tot boven installeren, rust en kalmte zijn zelfs hier niet gegarandeerd. De beslissing om de dag erop een poging te wagen op Alpamayo is dan ook snel gemaakt. Rond 18u30 is de zon onder en kruipen we weer onze zalige donzen cocon in die je slechts in 2 situaties met plezier verlaat: of als of de zon op je tent staat of als je ’s ochtends voor een beklimming de tent open ritst en een prachtige sterrenhemel aanschouwt. Ik lig te woelen in bed en geef gedurende de nacht mijn maaginhoud een plekje in de sneeuw. Om 1u30, vlak na het ontbijt, is het helaas weer van dat. Tja, de boodschap is duidelijk, terug die warme cocon in en wachten tot de zon op de tent staat.

Gelukkig voelen de 4 anderen zich wel goed en starten gemotiveerd de aanloop naar de French Direct. De cordees zijn Roel-Andreas en Maarten-Matty.

Eens de zon op het basiskamp staat verhuis ik naar buiten en zie 4 zwarte stipjes gestaag maar zeker naar boven kruipen door de steile ijs en sneeuw hellingen. Met goede muziek in mijn oren en een fles warm water kan ik vol genot toekijken. Daarboven was het, heb ik van horen zeggen, flink koud en winderig. In het basiskamp daarentegen, bronzage a la plage 😀 en tijd om mijn klimdagboek aan te vullen.

In de vroege middag zie ik de eerste 2 stipjes op de top, die niet veel later aan de terugweg beginnen. De route is voorzien van sneeuwpikketten die als relais en dus ook rappelankers dienen. Andreas en Roel ontdekken dat deze pikketen best goed gecontroleerd worden wanneer er eentje onder belasting niet op zijn plaats wil blijven zitten. Gelukkige komen ze er met een aangescherpte focus en zonder kleerscheuren vanaf. In de namiddag zijn de 4 terug in het basiskamp en kan ik, terwijl we genieten van een noedelsoepje, hun avonturen aanhoren. De klim was voor iedereen van ons team niet enkel grensverleggend wat betreft de hoogte maar ook technisch gezien. Het was namelijk de eerste maal dat er dergelijk hoogteverschil in dergelijke steil sneeuw/ijs terrein overwonnen moest. Chapeau gasten!!

De volgende dag breken we rustig de tenten op en 2 rappels later staat we terug onderaan de col, klaar om onze afdaling eerst in cordee en daarna elk op eigen tempo verder te zetten. In het Alpamayo basiskamp is het een fijn wederzien met Pedro en zijn hond Tocci. We springen allemaal een gat in de lucht als we vernemen dat Norma, de lokale kokkin, voor een deftige avondmaaltijd kan zorgen. Geen pap uit een zakje vanavond, yes! Papas fritas, gebakken ei en een heerlijke gember tomatenausje gaan vlotjes bij iedereen naar binnen. Zelfs bij Matty die nu aan de beurt is voor de “expeditie”-ziekte. ’s Nachts worden we nog geteisterd door kwade geesten, die gelukkig door Pedro’s zweepslagen en Tocci’s geblaf worden verdreven.

De volgende morgen is het duidelijk voor Tocci dat we terug huiswaarts keren. Hij huppelt vrolijk in het rond en gaat er samen met de ezels in galop vandoor. We volgen het pad terug dat we enkele dagen gelden naar boven stapten en dat duurt langer dan gedacht. Na een frisse pint en enkele hamburguezas stappen we voldaan in het busje dat op ons staat te wachten en vervolgen onze afdaling naar Huaraz. Het idee dat we over enkele uren ergens onze benen onder tafel kunnen schuiven en daarna in een echt bed kunnen slapen klinkt als muziek in de oren!

Eens in Huaraz gebruiken we onze welverdiende rustdagen om wat rond te dwalen in Huaraz, souvenirs in te slaan, onze speklaag aan te vullen en om onze laatste trip te plannen. Hierover later meer!

---

Wat heb ik van deze trip geleerd?

1. Controleer sneeuwankers en back-up zeker voor de eerste persoon die rappelt.
2. Eten is alles >> het moet lekker zijn, anders eet je niet goed en ‘dan is uwe moteur ni content’ >> instant noodles waren vaak het hoogtepunt van de dag en we konden er nooit genoeg van hebben
3. Moderne bergsportspullen zijn geen overbodige luxe. Ook al getuigen Peruviaanse dragers en gidsen ervan dat het ook anders kan.
4. Ziek zijn hoort er nu eenmaal bij. Iedereen komt aan de beurt. Er zijn ten slotte slechtere plekken om ziek te zijn dan in de Cordillera Blanca.
5. Ook dubbelwandig expeditie tenten vriezen aan langs binnen en zorgen ervoor dat je slaapzak elke dag zijn portie zon nodig heeft om te drogen.