Van zodra de zomer doorbrak in ons platte landje werd het geroep van de bergen in de verte, al waargenomen. Maar met een land dat gek werd door een kampioenschap tegen de bal stampen werd het voor sommigen echt wel tijd om richting de alpen te vertrekken. Zodoende, dinsdag avond, 10 juli, werd de bus van Houttequiet weer overvol geladen en richting Chamonix vertrokken.

Een nieuw avontuur van MC7!

We vertrokken twee dagen voor de coach ons zou vervoegen, zodat we zelfstandig een eerste acclimatisatie konden afwerken. Het geweldige plan, instijgen tot in de buurt van de Conscrits hut, daar een bivak opslaan om de volgende dag de overschrijding van de Dômes de Miage te doen en terug af te dalen tot aan de auto. Een makkelijke beklimming waar we nog niet veel kruit aan zouden verschieten, zo zeiden we op voorhand. Woensdag ochtend werden onze rugzakken onderaan op de parking snel ingepakt om aan de tocht te beginnen. De instijg verliep vlot, al was de warmte een ware energievreter. Na wat inventief bivak eten naar binnen te hebben gespeeld, kropen we in onze slaapzakken, klaar voor onze eerste zelfstandige top.

Met het aanbreken van het ochtendgloren braken we onze bivak op en vertrokken we vol goede moed richting de Glacier de Tré-la-Tête. Gelijk met de zon bereikten we de gletsjer, waarbij de eerste zonnestralen er meteen in hakten, jassen en truien werden in de rugzak gegooid en het zweet begon te rollen. Het tempo daalde aanzienlijk en tegen dat we de Col des Dômes bereikten waren we serieus overkookt en was de befaamde topo-tijd al lang uit het zicht verdwenen. We traverseerden verder over de prachtige sneeuwgraat waarna we via Aiguille de la Bérangère de afdaling inzetten. Dit voelde al snel eindeloos aan en veel werd er niet meer tegen elkaar gezegd, het was vechten voor elke stap. Aangekomen bij de auto werd er dan ook meteen gegrepen naar het beetje fruit en repen dat we daar nog in hadden liggen. Dat we allen fysiek hadden afgezien van deze makkelijke acclimatisatie tocht was duidelijk.

Snel stapten we in de auto want door de onverwachte lange dag zat Sanne al even op ons te wachten op de camping in Courmayeur. Daar aangekomen werd het plan van de aankomende stage ons meegedeeld waarna we snel de tent opzetten voor een zeer welgekomen nachtrust. De volgende ochtend werden we met licht gekreun door veel te stijve boven benen wakker, waarna we ons klaarmaakten voor een heropfrissing van de touwtechnieken. Terwijl Sanne de verschillende gletsjer en graat inbindtechnieken uitlegden werden alleszeggende blikken uitgewisseld. Dat onze beklimming van de Dômes de Miage vol beginnersfouten zat, was wel duidelijk. Geen veiligheidsfouten voor alle duidelijkheid, vooral onze efficiëntie kon nog sterk verbeteren. Het eerste doel van de stage, met verbeterde touwtechnieken de topo-tijd proberen te halen.

We pakten onze rugzak voor twee nachten op de gletsjer en begaven ons naar boven. Waar we onze bivak opzetten omringd door ultra-impressionante klassiekers zoals de Grand Capucin en de Kufner Graat. Met open mond, overweldigd door het prachtige schouwspel rondom ons, begaven we ons naar een iets steilere sneeuwflank waarin we sneeuwscholing kregen. Lachend gleden we naar beneden waarbij we ons in verschillende scenario’s probeerden af te remmen. Leuk om te oefenen, hopelijk niet iets wat we ooit zullen moeten toepassen. Lichtjes doorweekt probeerde we met het laatste licht van de dag onze kleren nog droog te krijgen. Waarna we gezamenlijk onze eerste portie vriesdroogzakjes nuttigden om daarna in onze tent te kruipen.

De Tour Ronde zou de eerste begeleide beklimming worden. Met her opgefriste touwtechnieken werd de beklimming al dichter bij de topo-tijd afgewerkt, maar er bleef ruimte voor verbetering. Wel genoten we allen enorm van deze mooie beklimming en hoopten we toen we terug beneden stonden dat we dezelfde dag er meteen de traverse van les Aiguilles d’Entreves bij aan zouden kunnen rijgen. Helaas voorspelde het dichttrekkende wolkendek boven ons niet veel goeds. Nog voor we allen terug aan de tenten waren viel de regen met bakken uit de lucht. Snel werd er overlegd wat we zouden doen, maar daar gooide de coach plots een onverwacht top idee in de groep: ‘laten we naar de Torino Hut gaan om naar de troostfinale van het wk te kijken’. En zo geschiedde, mc 7 keek op 3400 meter hoogte naar hoe de rode duivels geschiedenis schreven op het wk 2018. ‘Is da hier Bal Coach ofwa!?’. Gelukkig voor sommigen lag de focus de volgende dag opnieuw op klimmen.

Helaas werd er opnieuw slecht weer voorspeld waardoor we heel vroeg moesten opstaan om alsnog de eerder geplande traverse af te kunnen werken. Moesten we onderweg niet zijn opgehouden door een horde trage tegenliggers zouden we de eerste keer recht op de topo-tijd zijn uitgekomen. Maar alsnog kregen we onze eerste felicitaties van de coach. De graat werd vlot overschreden en met brede glimlach keerden we terug naar onze prachtige bivak, die we snel afbraken. Met nog geen tekenen van slecht weer aan de hemel haasten we ons naar de dichtstbijzijnde spalt om hierin te springen. Gecontroleerd weliswaar. Ook de technieken voor spaltenberging werden nog eens herhaald. Na, onder goedkeurend oog van Sanne, enkele reddings oefeningen uit te voeren begon de hemel zich zoals voorspeld boven ons dicht te trekken. Waardoor we ons terug richting Helbronner begaven en afdaalden naar Basecamp, Camping Aiguille Noire. Terwijl Sanne onze tweede stagebegeleider ging ophalen op de luchthaven bereidde wij de volgende beklimmingen voor. Instijgen naar Refugio Gervasutti, om vandaaruit te bekijken wat het beste aansloot bij het kunnen van de groep en de lokale condities.

Vergezeld van een der Belgische top alpinisten, Sam Van Brempt, voelden we ons allen zeer vereerd en verliep de instijg naar Gervasutti bijzonder vlot. Dat de schijnbaar buitenaardse bivakhut aan veel meer dan enkel onze wensen voorzag maakte het alleen maar beter. Tegen de avond kroop iedereen op tijd zijn bed in want de volgende ochtend zou de wekker om 4u30 afgaan. Een record voor deze Mount Coach lichting die tot nu toe enkel nog maar relatieve luxe had ervaren op het vlak van opstaan. Van zodra de eerste stappen op de gletsjer werden gezet werd duidelijk dat de sneeuw bijzonder zacht aanvoelde. Hierbij werden vooralsnog geen vragen gesteld door de groep. De technische oversteek van de gletsjer verliep vlot en al snel stonden we onderaan de zuid graat van Petites Jorasses. De motivatie was zeer groot en snel begon iedereen zich klaar te maken om in cordées van twee het sneeuwveld dat naar de graat zou leiden over te steken. Totdat Sanne ons tot de orde riep. Hij wees ons op het feit dat er al eerder was opgemerkt dat er geen régel was geweest en bijgevolg de sneeuw zeer onvast was. In het stijgen zou dit voor geen problemen zorgen, maar in het dalen, vol in een zuidflank georiënteerd, zou dit ons wel eens serieus in de problemen kunnen brengen. De vraag rees of we al dan niet zouden moeten terugkeren. Na een zeer leerrijke discussie met zowel voor- als tegenargumenten werd besloten om terug te keren en geen risico’s te nemen. Dit betekende wel dat we om 7u ’s ochtends terug in de bivak zaten en voor de rest van de dag ons zouden moeten verzoenen met wat aanvoelde als een mislukte dag. Maar ook dit was een leerrijke les en een enorme ervaring, ook dit is alpinisme.

De volgende ochtend hadden we gelukkig wel régel. Met een nieuwe top in het vooruitzicht, ditmaal Aiguille de Leschaux, lag het tempo meteen hoog. Na een steile gletsjer, een stukje makkelijk klimmen, een sneeuwgraatje en een technisch rotsgraatje stonden we op de top van een zeer gevarieerde beklimming. Ook de afdaling ging vlot en vrolijk waarna we bij terugkeer in de hut perfect afklokten op de vooraf gezegde tijdsduur.

Na twee nachten in de space-shuttle bivak werd het tijd om terug naar de groene vallei af te dalen. De metamorfose onderweg was enorm. Van kale rots en sneeuwvelden tot groene alpen landjes en bloeiende bloempjes, geuren werden opgesnoven en ieders glimlach was breed. Dat ook ditmaal het zweet over onze rug parelde kon ons enkel inspireren tot een verfrissende duik in de gletsjerrivier onderaan de vallei. Zalig! Maar de dag was nog belangen niet om. Na een korte pauze in de forelkwekerij werd op de camping volgens Mount Coach traditie het feestmaal voorbereid. Bestaande uit forel op het kampvuur op Sanne’s wijze. Het moet gezegd worden, de combinatie hete kolen, krantenpapier en verse regenboogforel zorgt voor een verrassend goed resultaat.

Smikkel, smakkel ons beddezakske in om de laatste twee droge dagen weer zo goed mogelijk te benutten. Objectief één, Pyramides Calcaires, een geologisch wonder, kalksteen in het midden van een massief vol graniet. Een heel ander gevoel, de perfecte tussendoor dus. Na een lange wandeling, waarbij we de honderden toeristen van de Mont Blanc route trotseerden konden we nog eens laten zien dat de aangeleerde technieken ondertussen zeer goed gekend waren. Zonder problemen, genoten we van deze zonnige en aangename beklimming. Waarna we net tijd genoeg hadden om onze rugzak te pakken en nog een laatste keer in te stijgen tot Pointe Helbronner.

Daar zetten we op de Géant gletsjer onze bivak op, om ’s ochtends enkele uren voor de zon zou opkomen al te vertrekken naar de laatste top van de stage. Aiguille de Rochefort, een prachtige beklimming over een pittoresk sneeuwgraatje, zou het hoogtepunt van onze stage worden. De technische passages lieten ons toe op alle vlakken de aangeleerde efficiëntie toe te passen waardoor we vlot een uur van de topo-tijd afdeden. Wanneer we ook bij de rappel, van de top van Aiguille de Rochefort terug naar de sneeuwgraat, met een hele groep een paar stijgende cordées moesten passeren en deze ons zonder boze blikken goede dag zeiden, getuigden dit nogmaals van onze vlotte werkwijze. Met een groep van acht vlot klimmen in Alpine terrein, we did it! Aiguille de Rochefort werd een zeer mooie afsluiter van een geslaagde stage! Een stage waarin veel werd bijgeleerd, nieuwe ervaringen werden opgedaan maar ook duidelijk werd dat er nog wel wat werk aan de winkel is voor onze expeditie volgende zomer.

 

Om af te sluiten verwijzen we dan ook graag naar Mount Roast! De enige echte Alpen koffie ten voordele van onze expeditie naar Pakistan. Voor 9 euro is een zakje van 500gram gemalen of bonen van jou! Trek zeker iemand van Mount Coach aan de mouw, of stuur ons een berichtje via facebook indien je interesse hebt!

Bedankt aan onze sponsors, Julbo, Petzl, Zamberlan, Lowe Alpine, Rab, de kampeerder (K2) en natuurlijk ook een dikke dankjewel aan garage Houttequiet en het KBF!

Ook bedanken we graag onze twee stage leiders, Sanne en Sam, merci voor de top week!

Tot ons volgend avontuur! (De dolomieten stage in september)

MC7