23/06 – Ergens in Vlaanderen maken zes gespannen individuen zich klaar om op vakantie te vertrekken. Het is de start van de MC8 zomerstage. Er komt deze keer heel wat bij kijken. Er moeten stijgijzers, piolets, nuts, friends, ijsvijzen en nog veel ander speelgoed mee. Nog voor we vertrekken is het al duidelijk dat we veel gaan leren. Dit materiaal is namelijk nieuw voor velen van ons. ‘s Avonds, als iedereen op camping Victoria in het Oostenrijkse Salzburg is aangekomen, krijgen we van Sam en An nog een snelcursus van wat er in onze rugzak moet. An stelt ook de vraag : “Wat verwachten jullie van deze stage?” Waarop het antwoord van de groep is: ”100% Alpinist worden!”

30/06 – Om 7.00 gaat de wekker. Bah! Zo vroeg en dat in onze vakantie?! Na een stevig ontbijt rijden we naar de start van de instijg die ons naar de Kürsinger hut zal leiden. De zon schijnt onverbiddelijk hard, maar de dappere Mount Coachers stappen stevig door. Na één uur doen Sam en An ons stoppen: “Eén uur stappen, 5 min pauze om te drinken, is een goed tempo.” Oef, zalig, even rust, maar niet voor lang. We moeten nog 16 km stappen met 1500 hoogtemeters. Terwijl we vorderen en toch wel een beetje afzien ontrolt er zich ook een schitterend landschap. Bergen komen te voorschijn en links en rechts valt het water kletterend naar beneden in knappe watervallen. Wauw! Dankzij deze pracht worden ontluikende bleinen en zware rugzakken al snel vergeten. Aan de hut aangekomen, kunnen we verder genieten: links ligt een gletsjer, voor ons een meer en op elke top is nog sneeuw te zien. Yes, wij zijn er. Dit wordt onze speeltuin. De tijd die ons rest voor het avondmaal wordt nuttig besteed. Sam en An tonen hoe we ons moeten inbinden, welke soorten cordées er zijn, en hoe we op rotsen en sneeuwplekken moet vorderen. Oké, ik voel me al 2% alpinist. Nu nog snel eten en proberen niet in slaap te vallen voor het dessert.

01/07 – Triiiiing! Triiiiiing! Wat!? Het is nog maar 05.00. Toch moeten we er al uit. Vandaag op het programma: de Keeskögel. Een ideaal programma voor beginners volgens de topo. We nemen de Westgraat omhoog. Halverwege onze tocht  komen we een brede offwidth barst tegen, die los door een toren op de graat loop. Dit obstakel is makkelijk te omzeilen, maar we kiezen ervoor om de uitdaging aan te gaan. We leren meteen dat klimmen met een volle rugzak en D-bottinen een ander paar mouwen is. Een 6a gewaardeerde lengte zou ons niet teveel tijd mogen kosten. Toch blijkt het behoorlijk spannend te zijn! Eens overwonnen volgt dan ook een uitgebreide bespreking van botin-klimtechnieken en het inventieve gebruik van rugzak als nut. We zijn fier op onszelf en reiken enkele ‘alpinistenpunten’ uit. Breed glimlachend vorderen we door eenvoudig maar brokkelig terrein. Op het einde nog een sneeuwhelling over en het kruis is zichtbaar. Wij zijn er, onze eerste echte alpiene beklimming is een feit! Wat zijn we trots op onszelf. Ik voel me vandaag al zeker 8% alpinist. In de tocht terug naar beneden, nemen de stagebegeleiders nog even een omweg, waar we ons over gletsjers gaan voortbewegen. Sam en An leggen ons nieuwe inbindmethodes uit. Wat verderop, verandert het terrein van sneeuw naar ijs. Tijd om onze stijgijzers aan te doen, waar dan ook weer wat uitleg bij hoort. Echter komen boze wolken onze pret bederven en haasten we ons terug naar de hut! 

02/07 – 04.00. Nog vroeger vandaag. Maar het vooruitzicht zorgt voor een opgewekt ontwaken. We maken ons snel klaar, want er is slecht weer voorspeld in de namiddag. We willen eerst een top doen en in de afdaling spaltenberging oefenen. Geen licht programma. De top die we vandaag gaan beklimmen is maar liefst 3666m hoog. Het is dan ook de 4de grootste berg van Oostenrijk. Als dat geen alpine punten waard zijn… We nemen de normaalroute vanuit de Kürsingerhut en vorderen vlot. Het is een lange, makkelijke weg over een besneeuwde gletsjer. Als we bijna boven zijn is het wel even verschieten, Pieter voelt de grond onder zijn voeten wegzakken, maar hij blijft gelukkig in de sneeuw hangen. Er zitten dus duidelijk spalten onder de sneeuw verstopt. Als we de top hebben bereikt en terug naar beneden gaan, zoeken Sam en An de perfecte spalt om te oefenen. Hier krijgen weer een hoop technieken aangeleerd. Hoe maak ik een T-anker? Hoe doe je een bevrijding met een cordée van 3 en van 4? En om alles echt te maken mocht er ook steeds iemand in de spalt vallen. Woohoow! Spanning en avontuur. Na al deze oefeningen gaan we verder op de gletsjer om wat ijsvijzen in te draaien, een abalakov anker te maken en nog wat te oefenen op vorderen op een gletsjer. Ook vandaag hebben we zeker weer wat alpine punten verdiend.

03/07 – 04.00 Het wordt meer en meer een routine. We zijn in no-time klaar voor onze laatste dag aan de Kürsingerhut. Plan van de dag, de Grosser Geiger. Vandaag begint de aanloop naar beneden. Maar niet veel later mogen we door de sneeuwvlaktes omhoog ploeteren. Vervolgens is er een graat beklimming waar we de weg maar moeilijk kunnen vinden en al snel belanden we tussen vele losse blokken. Voorzichtigheid is geboden en iedereen herinnert zich de woorden van An: “Een goede alpinist moet op eieren kunnen lopen.” En dat doen we dus ook. De afdaling gaat vlot en dus is er nog tijd voor een les. Wat doe je als je begint te glijden op een steile sneeuwvlakte? Sam toont enkele technieken waarna ons mogen uitleven op deze gigantische glijbaan. Na deze les haasten we ons terug naar de hut, want we moeten vandaag ook nog beneden in het dal zien te geraken. Een lange dag die toch wel een punt extra waard is.

04/07 – We staan rustig op en proberen wat te recupereren. We krijgen nog een beetje theorie en maken onze zakken klaar voor de volgende top. Vandaag doen we de instijg naar de Stüdlhütte. Deze moderne hut ligt aan de Stüdlgrat, wat meteen onze route op de Grossglockner zal worden. 

05/07 – 04.30 De hut is ‘s morgens verschrikkelijk druk. We haasten ons en vertrekken naar onze beklimming. Ook hier heerst drukte.Zowel voor als achter ons zitten andere cordées. Al bij al gaat de beklimming nog vlot vooruit. De afdaling daarentegen gaat minder vlot. Alle touwgroepen die de top van Oostenrijks hoogste berg halen moeten via de normaalroute afdalen. Niet ideaal, aangezien dit ook de drukste route omhoog is, met wachtrijen als gevolg. We besluiten om een andere, minder drukke, route te nemen. Tegen de middag staan we terug waar we ‘s morgens vertrokken waren. Ook vandaag gaan we terug tot in het dal. We zijn moe en voldaan. De hoogste berg van Oostenrijk beklimmen is achter de rug en dit geeft ons weeral wat alpine punten. We zijn het er over eens dat we allen veel hebben bijgeleerd, maar dat we ook nog een lange weg te gaan hebben. Wat een mooie vakantie. Als afsluiter gaan we nog ergens eten met als dessert kaiserschmarrn.