De Gorges du Verdon ! Het wordt een echte traditie met pasen. Als Maurice de campinguitbater s’ochtends verhalen komt vertellen van “a l’epoque” en als daarbovenop zotte Marco in zijn boxerschort en met een lege fles pastis uit zijn caravan komt gestapt dan lijkt het of je nooit bent weggeweest.

De net uitgebrachte topo, 50 ans, 500 voies dans le verdon is een enorme verbetering ten opzichte van de vorige  en geeft met zijn duidelijk routebeschrijf veel inspiratie om nieuwe dingen te gaan proberen. Samen met Olivier Zintz had ik in Freyr al plannen gemaakt om er een week op uit te trekken met 1 doel voor ogen : 1 week smullen van de Verdoniaanse kalk

“En dus voila” zoals Olivier dat zo schoon kan zeggen. Wij aanbeland in de verdon en meteen onze tanden in Hold up metal gezet. “Pas dégeulace hein!!!” Met deze wijze woorden sluiten we een eerste mooie klimdag af. De dag erna klimmen we nog Hellfest, wederom een route met een opeenvolging van mooie lengtes, en in tegenstelling tot veel andere routes rijkelijk bezaaid met haken. Een aanrader voor de beginnende multipitcher die nog wat moet wennen aan de Verdon Gazzzzz.

Een paar maand geleden, tijdens het doorbladeren van de topo kwam ik Mingus tegen. “la plus dure de l’escales “ Een route recht door de impressionanate wand van Escales en een opeenvolging van stevige lengtes tot 8a. In 1994 voor het eerst a vue vrijgeklommen door Lynn Hill, een toch wel markante beklimming die in die tijd ietwat onopgemerkt is voorbijgegeaan. Het duurde niet lang om Olivier te overtuigen en al snel stonden we met portaledge en Haulbag onderaan de route. Na een nogal late start en wat problemen om de haulbag van grond te krijgen geraken we een goed stuk in de namiddag toch vertrokken. De eerste 6c+ gaat er vlot door, voor de 7b nadien moet ik al eens een stevige contractie doen van de biceps en voor de 8a op micro regletten zij de vingers nog niet helemaal opgewarmd. Maar wat een prachtige lengte. We besluiten de portaledge te installeren bovenaan de relais van de 8a en de lengte in de avond onder een licht briesje wat uit te werken. Al snel gaan al de passen. Net als ik dacht hem in de pocket te hebben….zip!!! slippertje. Nondedju!!! Gezien de scherpte van de grepen zou nog een poging niet echt verstandig zijn met al de resterende lengtes nog in het verschiet. We vallen die avond in slaap in de portaledge met een fantastisch zicht op de Gorges, rondom ons circkelen nog enkele gieren en we genieten van onze eenvoudige portaledge maaltijd onder een ondergaande zon. Que ce que c’est beau la vie !

Die ochtend doen we allebij toch nog een poging in de 8a. Een groot succes houden we er niet aan over, een explosie in de onderarmen, en een brandend gevoel in de vingertoppen wel ! Allright, en de dag is nog maar net begonnen !

De weg naar boven is een traag maar gestaag proces. L4 is een continue 7a die door een net iets minder compact deel van de wand loopt, een mooie lengte? daarover zijn de meningen verdeeld. maar unaniem kunnen we besluiten : interessant!!! De 7b+’en volgen elkaar op. De 7b+/c van L7 “l’alchemie de la douleur” zoals Stephane Benoïst dat zo mooi beschreef is ongetwijfeld de mooiste en klimmen we allebij a vue. Daarna maken we een klein foutje, we gaan te veel naar rechts en zitten plots in le voyage. Maar dit euvel werd snel opgelost door enkele interessante touwtechnieken en al snel zijn we back on track. De ambiance naar boven toe wordt ook alsmaar beter. Uiteindelijk eindigen we in een 7a+ dak, met 300m gazzz onder de voeten en met zicht op heel de route!

Wat een een ontlading als we om 7 u s’avonds eindelijk de klimschoenen kunnen uitdoen na 8 uur klimmen op micro-regletten. Uiteindelijk zijn er maar 3 lengtes die we net niet kunnen vrijklimmen. 1 ding is zeker ! we keren terug want een volledig vrije beklimming wacht. Op de rustdag doen we ons nog te goed aan de 3 lengtes van “les grimpeurs se cachent pour vomir”. Nog een leuk projectje was de linkup van La demande en Ula. 2 lange logische lijnen die de barsten volgen op de wand van l’escales. In een roundtrip van 7 uur staan we na 26 lengtes en 2 keer rapellen terug aan de auto.

Om nog eens alles uit onze tere lijfjes te persen sloten we onze week in de Verdon af met Kalliste. Een route die zowel het powerbeest als de technische klimmer zal bekoren. De laatste lengte, een 7a+ door een dak, zorgt ervoor dat de voorarmen nog eens goed vol lopen met zuur. Nog wat krampen en wat gekreun later komen we boven met een enorm voldaan gevoel.

Hold up mental 7b 160m
Hellfest 7a 260m
Mingus 8a 300m
les grimpeurs se cachent pour vomir 7c 100m
Ula 6b 300m
La demande 6a 330m
Kallistée 7b 250m