droompoeder
Nadat Koen en Sam ons elke dag overspoelde met foto’s en verslagen om van te kwijlen is het deze keer onze beurt. Woensdag vertrokken we richting Silvretta in Oostenrijk. Ook hier had het de afgelopen dagen goed bijgesneeuwd waardoor we al uitkeken naar de lekkere maagdelijke afdalingen. En … die kregen we bij overvloed!
De eerste dag van onze trip gingen we een halve dag lijntjes trekken in het familiegebied van Ischgl. Gelukkig waren die lijnen er ook want in het hautain skigebied Ischgl betaal je eigenlijk veel te veel voor een skipas. Diezelfde namiddag wisselden we onze brede K2’s in voor onze tourski’s en gingen omhoog tot in de heidelberghütte. Van de omgeving was tijdens die trip omhoog echter niet veel te zien aangezien het terug sneeuwde. Toch was dit voor ons genieten… eindelijk terug in de sneeuw en de bergen!
De tweede dag zat in de voormiddag alles potdicht. Dan maar eerst wat theorie lawinekunde van de coach himself. Tegen de namiddag was het enthousiasme en de zin om buiten te gaan echter niet meer te houden en zijn we nog een kleine tour gaan maken richting Lareinfernerscharte. Door de wolken brak enkele malen de blauwe lucht door en dat maakte natuurlijk alles goed. Bovengekomen bij de scharte was er wederom nul zicht. Voor onze coach die als eerste skiede werd dit dan ook geen leuke afdaling. Elke put waar hij in kon skiën heeft hij genomen wat tot schaterlachen leidde bij de rest van de groep.
De derde dag was het weer eindelijk beter. Het was nog steeds geen grand beau, maar het zicht was uitstekend. In de voormiddag trokken we richting Piz Mottana. Hier konden we één super mooie poederhelling meepikken. De rest van de afdaling viel echter tegen doordat er veel getraverseerd moest worden. Na een warme chocomelk in de hut trokken we dan ook terug de ski’s onder onze voeten. Deze keer vertrokken we naar de Heidelbergerspitze. Deze tocht was voor ons die dag echt de kers op de taart. Alle hellingen waren nog maagdelijk en bezaaid met poedersneeuw van de beste kwaliteit. Dit was genieten!
Aan alle mooie liedjes komt een eind. Zo was onze laatste dag in het mooie Silvretta aangebroken. Maar … gelukkig werd het eindelijk grand beau. Hierdoor konden we voor we naar huis reden de magnifieke schoonheid van de Silvretta nog een keer in vol ornaat bewonderen. We deden nog twee toppen, waarvan ik de naam al vergeten ben, en pikten zo twee mooie lange maagdelijke poeierhellingen mee. Wat leidde tot het geroep van menig ‘yoehoe’. Dit was een mooie afsluiter.
MOUNT COACH 