Zoals beloofd een klein verslagje over onze ervaringen in supercouloir:

Vrijdag, de dag na de poging van Joris en Sam,  zou het voor ons dus SUPER-dag geweest moeten zijn, maar een onverwachte mist en harde wind lieten ons terug in het bed van de abri Simond kruipen, onze gratis overnachtingplaats vlakbij de dure Cosmique hut. Een dagje extra acclimatiseren dan maar, genieten van al het achtergelaten eten in de Abri en het stralende weer de rest van de dag. In de namiddag krijgen we van Sam en Joris een berichtje dat het morgen ‘Grand Beau’ wordt en  beginnen we alvast te dromen!

Zaterdagochtend piep ik door het raampje van de hut en zie duizenden sterren, ik verwacht een bijtende koude als ik buitenkom, maar al snel gaan donsjas, Gore-tex en zelfs fleece uit tijdens de instijg, 6u ’s morgens en al zweten… dat belooft. Na wat zoeken vinden we dan toch de route zodat we in een stralend zonnetje kunnen beginnen aan de eerste 100 m mixed klimmen. Ondanks de meer dan behoorlijke moeilijkheidsgraad zit het kopje goed en ieder neemt een lengte voor zijn rekening. ‘Your playing with the big boys now’ klinkt het in mijn hoofd als ik mijn lengte voorklim. Ook Koen geraakt veilig door zijn lengte en Tim klimt nog het stukje overhangend ijs dat het einde betekent van de mixed, so far so good. We steken nog snel iets achter de kiezen en laten de rugzak op de relais achter voor de 6 lengtes ijs.

We klimmen elk afwisselend een lengte voor, tot Tim het erg moeilijk krijgt, niet qua klimniveau, maar een hevige pijn aan de luchtwegen speelt hem duidelijk parten en belet hem de laatste cruxlengte te klimmen. Omdat Hans een relais was overgeslagen moest er ook nog een stukje simultaan geklommen worden wat nog extra spannend was, maar alles verliep, net als in de Chèré, weer behoorlijk vlot zodat we om 17u aan de afdaling konden beginnen. In welgeteld 1u en 10 minuten stonden we terug aan de voet van het couloir. (Wat werkt een shunt toch gemakkelijk…) Even werd er nog getwijfeld om een helikopter te bellen, want Tim voelde zich echt wel slecht, maar uiteindelijk bewees hij over een grote portie doorzettingsvermogen te beschikken. Moeizaam, maar volhardend bereikten we uiteindelijk, even exotisch als warm, onze slaapplaats voor vannacht: de toiletten van de Aiguille du Midi.

Zo werd alvast één droom voor deze winter verwezenlijkt! Bovendien bleek uit de samenstelling van onze cordé dat het concept van Mount Coach echt werkt: “Een netwerk van goeie klimmers creëren, die mooie prestaties willen neerzetten in de bergen!”