De eerste grote nieuwe beklimming van het seizoen is al een feit in de cordillera blanca in Peru. Een corde heeft daar een nieuwe lijn geopend op de Noord-west flank van Huascaran Noord. Met 80°stijl ijs en tot 6a rotsklimmen blijkt dit toch wel een stevige route te zijn. bovendien was er geen terugtocht meer mogelijk na 1/3 van de wand en brachten ze er 6 dagen door…

De gevolgde route op huascaran nord

Binnen enkele dagen vertrekken ook wij (Yannick, An H en ik) naar Peru. Nu wil ik niet de pretentie hebben om te zeggen dat we daar ook dergelijke dingen zullen presteren, maar ik hoop toch dat we daar enkele mooie, technische lijnen kunnen realiseren!

de beoogde stijl...

De mislukte poging van de Rebuffatroute op de zuidwand van de Aiguille du Midi door het erg slechte weer…

De Rebuffat als hij nog in het zonnetje ligt

En…

Een winterse rebuffat

Waarna we gelukkig wel op de Kuffner konden genieten van een stralende zon.

Einde van de lange instijg naar het fourche bivak

De fijne sneeuwgraat van de Kuffner

De tricky klimpassages

Altijd fijn om boven te komen

Al was de terugweg lang en hard

Gelukkig ben je dat afzien de dag erna al vergeten en blijven enkel de goeie herinneringen nog over…

Vandaag zijn we aan het nagenieten in cham van een toch wel geslaagde driedaagse ‘boven’. Na de aankomst maandag van een maat (Stijn Depuydt) ontvouwden we al snel een strak plan voor de komende dagen. Eerst “acclimatiseren” door de Rebuffat te klimmen op de Zuidwand van de Aiguille de Midi en dan doorgaan naar het Fourche bivak en de Arrete Kuffner klimmen op de Mont Maudit.

De Rebuffat werd niet echt een succes. Na twee lengtes moesten we immers rappellen omdat de beloofde zonneschijn er maar niet doorkwam en onze tenen en vingers de winterse condities niet langer aankonden. Het werd dan maar passief “acclimatiseren” in onze eigen koude villa/hutje…

Na de dag erna de lange instijg naar het fourche bivak gemaakt te hebben, dat met 13man trouwens redelijk vol zat, begonnen we rond 4u ’s nachts aan de Kuffner. Met zijn opeenvolging van schitterende en tricky klimpassages en een fijne sneeuw/corniche graat is deze eeuwigdurende route een klassieker. Iedereen was het er ronduit over eens dat dit een beauty was.

Ik kan iedereen echter aanraden een beetje langer te acclimatiseren alvorens erin te starten. Het waren een paar lijken die uiteindelijk bovenkwamen op de schouder van de Maudit(4200 en nog wat meters hoog). Voor mij viel het nog mee, ik zit meer dan regelmatig in de bergen, maar vooral voor Stijn was het erg hard. Twee dagen eerder bevond hij zich nog op 65m hoogte, maar, het moet gezegd, er kwam geen klagend woord over zijn lippen… Stikkapot, maar op de tanden bijtend tijdens de terugklim naar de Aiguille de Midi was hij de ‘true hero’ van deze koers!!

ps: Binnenkort volgen de prachtige foto’s nog.

Nog maar drie dagen terug in Chamonix, maar we hebben alweer alles gekregen waarvoor het zo gekend is… Prachtig graniet, schitterende bivaks, lange instijgen en slecht weer.

We besloten immers om onze eerste dagen in Chamonix te gaan rotsklimmen op Envers des Aiguilles. Een onnoemelijk grote speeltuin met het beste granietklimmen dat je je maar kan inbeelden. De lange instijg moet je er jammergenoeg bij nemen… Een pijnlijke zaak, zeker omdat we dezelfde dag nog een route (Guy et Anne TD+) van 12 touwlengtes klommen. (Ik weet zeker dat An H deze prestatie naar waarde weet te schatten!)

Maar de route was alle inspanningen waard! De ene prachtige lengte volgde de andere op, en qua niveau konden we ook niet klagen. Zelfs Tim kwam erachter dat er zelfs in een 6a+ geen cadeaus gegeven worden hier…

Uiteindelijk konden we, na een dagje van 11u, ons tentje opzetten op een idyllisch bivakplekje. Zelden heb ik ze zo mooi geweten, en dat was maar goed ook want we zouden de volgende dag heel de tijd in ons tentje doorbrengen terwijl er buiten hevige onweeders passeerden… Ook de volgende dag liet het weer ons niet toe om meer te doen als wat te sportklimmen. Maar, ondanks dat, zijn we toch erg tevreden om weer in Chamonix te zijn!  

ps: Jammer genoeg kan ik geen fotos posten. Reizen zonder Sam of Yannick heeft blijkbaar ook zijn nadelen…

Nu we alweer volop aan het werken zijn, vervagen de herinneringen aan de zalige klimtrip naar Taghia snel. Gelukkig kunnen we  alweer dromen van nieuwe mooie beklimmingen in Chamonix en Peru… I can’t wait!!

Maar voor wie ondertussen zelf aan het dromen is over beklimmingen in Taghia en er graag wat meer over wil weten: ons reisverhaal is te vinden bij ‘media’.