Na een geslaagde Alpamayo kon onze moed niet op. We hadden gemerkt dat zelfs op grotere hoogte het technisch klimmen weinig problemen gaf, daarom gingen we op zoek naar een mooie top met vooral een mooie lijn (en niet te lange instijg). Ons oog viel al snel op de Paron vallei die met Pyramide de ?? en Artensonraju meer dan voldeed aan onze wensen. Na enige rondvraag, smalende blikken en commentaren als “El Pyramide, die wordt al jaren niet meer geklommen, veel te gevaarlijk ” moesten we die eerste spijtig genoeg al snel opgeven, maar Artesonraju (6025m) zou het worden. Toen we in het morenekamp toekwamen stelden we vast dat de zuidoostgraat die wij voor ogen hadden nog niet gespoord was en dat geen van de 2  andere teams in het kamp van plan was ons dat plezier te doen. Dus werd de vraag: “Wat is het belangrijkst, de top of de route?” Het werd de route, we kozen dus niet voor de normaalroute met hogere slaagkans, maar wel voor de uitdagendere zuidoostgraat.

Vol goeie moed stonden we om 1.00 vertrekkensklaar, over de gletsjer, op zoek naar de sneeuwkegel. Maar zonder maan, zonder spoor en we durven het bijna niet zeggen, zonder marsplan was dit niet evident. Doe daar de unconsolidated sugarsnow bovenop en binnen de kortste keren wisten we niet meer wat links of rechts en boven of onder was. Toen we even later de bergschrund als een grote serac aanzagen waren we vastbesloten dat een traverse de oplossing zou zijn om terug op de juiste route te komen. Maar laat het een goeie les zijn, in het wildeweg ronddwalen op een berg is geen goed idee. We namen het wijze besluit op onze schreden terug te keren alvorens we ons verder in de nesten werkten. De sneeuwstorm die even later opstak kon de pijn slechts gedeeltelijk verzachten…

Sommigen vroegen zich af waar het zou eindigen, hopelijk hier nog niet…

PS.: Geen nood, we laden ons de komende 3 dagen op met zon, rotsen, bier en wijn zodat we er weer tegen kunnen voor een week of twee.