Zondag 5 Juli vertrok ik met Guido Riemenschneider voor een weekje naar chamonix. Nog 1 dag slecht weer en dan zou het opklaren aldus het ohm.

Helaas werd het goede weer iedere keer met een dag uitgesteld. Donderdag zou het werkelijk mooi worden dus nu nog op zoek naar een beklimming voor donderdag. Best moeilijk als niemand klimt en je ook niet weet wat in conditie ligt. Uiteindelijk zou het eperon Tournier (III 3 5c, 1000m ) op de noordwand van Aiguille Du Midi worden. Er viel zo goed als geen sneeuw de afgelopen dagen, derde graads ijs, 5de graads rots kunnen we allebei aan dus hoewel een lange klim is ging hij vlot verlopen.

Woensdagavond in de mist onderaan de wand wachtend op een glimp van onze route. De gehele route kunnen we niet zien maar onze instijg en het onderste rotsgedeelte weten we wel uit te vissen. Er ligt toch wel wat meer sneeuw, maar dat zal wel gaan.

De instijg loopt vlot en tegen 6 uur zitten we onderaan in de route. Een 500m 4de graads terrein weten we relatief vlot af te handelen, relatief want het centimeter dunne laagje sneeuw en ijs maakt het klimmen toch behoorlijk tricky. Stilaan komt het besef dat we hier een serieuze pijler in winterse condities aanpakken. Na de 500m komen we onderaan een wand waar we 2 rapels naar links moeten maken. Hier moeten we snel wezen, we zitten voor een 3 tal touwlengtes onder de seracs. Mijn oog valt op een prachtige geul tussen de gletsjer en de pijl, een stuk moeilijker dan het 3de graads ijs, maar wat een mooie lengte.  Vervolgens klimmen we via het sneeuwcouloir naar een zadel 300m onder de topgraat. Hier verliezen we echter veel tijd. Er komen enkele lengtes 5c maar alles wat logisch lijkt is verijst. Na verschillende pogingen links en rechts richt ik me uiteindelijk op de meest logische lijn. Ondertussen is het al laat in de middag, het weer is stilaan aan het omslaan en 2 prachtige mixte lengtes later besluiten we met tegenzin terug te keren. In een noordwand als Aiguille du Midi is dit geen pretje. 5 uur later, reeds 16 uur bezig en veel bandslingen, klemblokken kwijt staan we terug onderaan de wand.

Maar altijd positief bezien: Ik werkte me zonder stress door moeilijk ijs en zware mixte lengtes, weet dat met iets meer tijd een serieuze pijler deze winter een mogelijkheid is en het belangrijkste ik heb weer wat rapelervaring opgedaan en die zal zeker nog van pas komen.