Met volledig opgeladen batterijen na drie dagen sportklimmen hadden we ons oog laten vallen op Churup. Niet al te hoog, technische lijn, dicht bij Huaraz (lees: weinig stappen naar basiskamp) en volgens anderen in conditie, meer moest dat niet zijn voor ons. Toen we tijdens het instijgen de wand voor het eerst boven de vallei zagen uitsteken keken we wel al eens met een bang hartje naar elkaar. “Heb jij al eens zo een stijle wand in een directe lijn beklommen?” “Eeuh, neen…” “Hebben we ons weer overschat?” “eeuhm… Zorgen voor morgen…”

1000 hoogtemeters en tot 85 graden mixteklimmen waren de woorden die ons in de topo aanspraken, maar in realiteit ziet dat er toch altijd net iets anders uit. Na ons tentje te hebben opgezet aan een idylisch meertje lag iedereen al snel te slapen met een zware volgende dag in het achterhoofd.

Om 3 uur vertrokken we voor enkele uurtjes boulderspringen tot aan de sneeuwgrens. Nog wat hoger zonder stijgijzers stonden we aan de start van een groot couloir. Vanaf hier zouden we in 2 cordees inbinden en vertrekken, ware het niet dat Hans zich niet al te lekker voelde. De vermoeidheid en de hoogte speelde hem teveel parten en hij nam de moeilijke beslissing om alleen om te keren, zodat wij met drie verder konden klimmen. Na het enge couloir te hebben uitgeklommen moesten we nog enkel over de rimaye geraken en wat traverseren om aan de basis van de wand te komen. Het was zoals gepland net 6u, en dus konden we zonder hoofdlamp verder klimmen.

De start van de eigenlijke route zou volgens de topo onze “mixed climbing skills” testen, en dat gebeurde. Koen moest al zijn verworven technieken aanspreken om aan de volgende relais te geraken. Helaas versperde een verticaal stuk gladde rots met poedersneeuw op ons de weg…

“Terugkeren?” Maar neen, gelukkig vond Koen een doorgang langs links via een vuile traversee die ons 1 lengte hoger weer op het juiste spoor zou brengen. Enkele verroeste pitons bewezen dat we niet de enige waren die deze variante ooit al hadden beklommen.

Nadien was het aan mij om me te bewijzen. Enkele 60m lengtes zonder ook maar enige mogelijkheid tot het plaatsen van een tussenzekering brachten ons al een stuk hoger op de wand en zelfs in het zonnetje.

Nadien mocht An de laatste 150m sporen richting top. Dit bleek nog een zware job te zijn omdat de zon de sneeuw al aardig zachter gemaakt had.

Geef toe, een scherpe top met een prachtig uitzicht, mooi weer, helemaal alleen en een trots gevoel omdat we wisten dat we een stevige route geklommen hadden, een beter topgevoel kan er toch niet zijn?

Nog 9 rappels tot beneden en snel weer richting tentje waar Hans zijn warme soep al stond te wachten.

We waren het er alledrie over eens dat we een mooie prestatie hadden geleverd. Technisch klimmen op een hoge berg, zonder enig spoor voor ons; de synthese van wat we gedurende 2 jaar bij MC hadden geleerd?

Voor mij zit de maand Cordillera Blanca klimmen erop, ik ga met men vriendin nog wat verder in Peru en Bolivie rondreizen, maar An, Hans en Koen hebben net te horen gekregen dat de directe lijn op Tocclaraju en op Ranrapalca er goed bijligt, dus verwacht binnenkort nog maar meer nieuws…