“Wat ik hier las in een tijdschrift voor kinesisten: ze gaan met astmapatienten 3 weken op Aconcagua zitten!”, zo zat het onlangs in mijn mailbox.

Nu was ik toch wel benieuwd naar wat dat was, en na wat google’en kwam ik al snel op de site van “Aconcagua 2010” .

Het bleek effectief om een expeditie te gaan, met astmapatienten, richting de Andes.
Met tv-programma’s als ’71°Noord’ en andere “kijk-wij-zijn-avontuurlijk”-shows in mijn achterhoofd bekeek ik de website met een heel sceptisch oog; wat zijn ze nu weer van plan?

Mijn eerste blik viel al op de ‘Hoe lang nog tot de top?’-timer die, in dagen, uren, minuten en zelfs seconden, nauwkeurig weet af te tellen tot het moment waarop ze met z’n allen op de top staan.
Ook de peters van de expeditie, Fred-ik let nog altijd op mijn cholesterol- Deburghgraeve en Kris-zou dit een politieke campagne zijn-Peeters, zijn geen onbekende namen. Zeker ook krantenartikels met koppen als “Ik ben geen kasplantje” en “Astmalijder beklimt met Kris Peeters 7000’er” deden mij walgen van kortzichtigheid.

Het leek mij alsof men wou bewijzen dat de ‘totnogtoe zwaar onderschatte en gediscrimineerde’ groep van astmapatienten heus wel tot prestaties in staat was. Natuurlijk kunnen ze dat! Waarom niet?

Mijn nogal negatieve kijk op de zaak heeft een redelijk eenvoudige verklaring: ik ben zelf al heel mijn leven lang astmapatient, en dat heeft mij nog nooit belet onnozele dingen te doen, of de bergen in te kruipen. Dus waarom al die heisa rond zoiets banaals.

Nu bleek al snel dat het eerder ik was die te kortzichtig was, want als ik lees wat hun doel is, dan kan ik dat alleen maar toejuichen:

Onze missie is om door middel van het beklimmen van de Aconcagua mens en maatschappij te inspireren dat eenieder met of zonder beperkingen in staat is tot grote prestaties, zolang je maar uitgaat van je mogelijkheden in plaats van je beperkingen.

Ook bleek Fred Deburghgraeve zelf een astmapatient te zijn, en ik las ook dat Kris Peeters een (ervaren) alpinist zou zijn.

Zolang er geen reality-programma van komt, en het hun lukt om zonder veel problemen de top te bereiken is het dus wel een heel mooi idee. Verder willen ze uiteraard ook de aandacht vestigen op astmalijders, en duidelijk maken dat een goede conditie een aanzienlijk voordeel is bij zo’n aandoening. Ook gaan ze met de fondsen werken aan onderzoek, en instellingen om kampen in te richten om jonge astmapatienten aan te zetten tot sport.

Waar ik wel van opkeek is het prijskaartje. Met een bedrag van 190.000€ verdwijnen de kosten van onze eigen expeditie eventjes in het niets! Hoe heerlijk moet het zijn om al je materiaal voor niks te krijgen.
Bij deze wens ik alle deelnemers en organisatoren veel succes met het verzamelen van de fondsen, en met hun expeditie zelf!

Neem zeker eens een kijkje op hun site. Het ziet er eigenlijk wel de moeite uit.