Midden mei, van 17 mei tot 14 juni om precies te zijn, zitten we, Joris Van Reeth en Sam Van Brempt in Alaska.

Het hoofddoel van deze expeditie? De Cassin Ridge op Mt McKinley/Denali, met zijn 6194m de hoogste berg van Noord Amerika. Denali word ieder jaar door meer dan 700 man beklommen. 95 % percent klimt langs de relatief makkelijke West Buttress of langs de West Rib. Slechts een 20 tal klimmers wagen zich aan zware routes als de Isis Face, Denali Diamond of ons doel, de Cassin Ridge. Het weer in Alaska is vaak onstabiel, de route is enorm lang en Denali’s zuidwand is geen plaats waar je een storm wil uitzitten. Een succesvolle beklimming zal dus voornamelijk van een langere periode goed weer afhangen. Als wij slagen zijn we de eerste Belgen die via deze lijn Denali beklimmen.

De Cassingraat is een markante lijn recht door de enorme zuidwand van Denali. De route is in 1961 geopend door een Italiaans team met o.a. Ricardo Cassin. Vanuit het Basis Kamp (2200m) is het een 2 daagse wandeling naar de rimaye op 3760m. Hier start onze klim van bijna 2500hm naar de Top. Afwisselend couloirs, sneeuwgraten en rotsbanden, maximaal 80 tot 85° ijs en 5c rots. Dit met een rugzak voor meerdere dagen.

Naast de Cassingraat zijn er nog vele andere mogelijkheden om te acclimatiseren of voor als het goede weer voor de grote routes uitblijft. Mini Moonflower, Kahiltna Queen’s west face, Mount Frances Southwest Ridge zijn enkele routes die vanuit het basiskamp in een of 2 dagen te klimmen zijn. Voor in geval van extreem lang goed weer en een topconditie is er nog de Infinite Spur op Foraker. Verder is er nog Mount Hunter’s North Buttress, een van wereld’s mooiste alpiene lijnen die ik ken, maar deze is nog veel te hard voor ons.

Hoe zien onze 4 weken eruit? Wel dat weten we zelf nog niet. Er is daar ongelofelijk veel te doen en uiteindelijk is het allemaal afhankelijk van het goede weer. De verschillende mogelijkheden zijn:

Eerst een beetje al klimmend acclimatiseren op kleine toppen en dan via de Valley of Death naar de start van de Cassin, Eenmaal geacclimatiseerd de snelste manier om aan de voet van de wand te geraken. Maar de naam van de vallei zegt al genoeg, hier komen we liever niet….

Gaan we via de West Buttress zo snel mogelijk op hoogte geraken daar enkele rustdagen en dan via de West Rib terug naar beneden tot de start van de Cassin. Dit lijkt ons de manier met de meeste slaagkans maar dat wil wel zeggen dat we de eerste 10 dagen via een platte gletsjer op en neer gaan moeten sloffen. Dit tussen honderden andere klimmers…

Zelfs een overmoedig idee als de aaneenschakeling van de 2 Kahiltna toppen met de Cassin en zo de gehele graat vanaf de gletsjer tot de top volgen krijg ik niet uit mijn hoofd. Fysiek een ongelofelijk zware onderneming. Er is nog maar 1 team dat zich hieraan heeft gewaagd en dat waren geen kleine jongens. Na 2 tot 3 zware klimdagen over de Kahiltna toppen kunnen we dan pas aan het eigenlijke doel beginnen. Maar wat een prestatie moest zo een aaneenschakeling lukken.

De expeditie wordt ondersteund door:

De gehele topo kan je hier bekijken of op supertopo

Naast een fysieke training zijn we enorm hard mentaal met deze expeditie bezig. Welke strategie heeft de grootste slaagkans? Welke slaapzak, geen matje, hoeveel materiaal, eten, 1 touwstreng of toch 2 moesten we moeten terugkeren, het is er permanent licht dus we kunnen evengoed in de nacht klimmen en overdag in de zon met een lichtere slaapzak rusten, vervang ik de achterkant van mijn crampons door een aluminium versie dat bespaart veel gewicht, Nemen we een Bibler of doen we een gok op alleen een bivakzak,…