Met een groep van 8 trokken we begin augustus naar Peru om de omgeving te ontdekken waar Koen, Hans en An vorig jaar zijn omgekomen. Ook wilden we een gedenksteen plaatsen. De familie De Koninck hadden kennissen in Peru en via hen kwamen we bij de Nederlandse beeldhouwster Lika Mutal terecht die de laatste jaren woont en werkt in Peru. We worden hartelijk ontvangen  in Lima en krijgen voor het eerst de herdenkingssteen  te zien die Lika had gemaakt.Een prachtige 35 kg zware steen uit ruw bewerkt graniet.

’s Anderdaags reizen we af naar het 3000 m hoog gelegen Huaraz wat toch een flinke uitdaging is voor laaglanders. Na een toeristische trip naar Chavin, een van de oudste tempels van Peru en een voorbereidingsdag in Huaraz reizen we af in een sardinedoos op wielen  (collectivo) naar Cochapampa. Daar wordt alle bagage op ezeltjes geladen en wij te voet naar het basiskamp van Ishinca dat toch al 4390 m hoog ligt. In het gidsenburo in Huaraz ontmoetten we een gids die mee had geholpen aan de berging en ook de verantwoordelijke coördinator van de reddingsacties. Zij suggereren ons om de gedenksteen te plaatsen in de buurt van een herdenkingskruis voor een collega die ook op de Tocllaraju is omgekomen.

De volgende dag gaan we dus op verkenningstocht terwijl enkelen in het kamp blijven om verder aan de hoogte te wennen. Na enkele kilometers gaat het pad smal en steil de morene op. Op 4900 m hoogte vinden we het herdenkingskruis en ook een mooie granietblok om onze steen te bevestigen. Omdat de weg nadien opsplitst in meer divers verpreide paden over de morene besluiten we dat dit inderdaad de plaats zou worden voor onze gedenksteen. Via de refugio proberen we vruchteloos kontakt te maken met een drager. Ja hoe krijgen we een 35 kg zware steen naar boven? Ondertussen heeft Els in het kamp kennis gemaakt met enkele Israëlische jongeren en één van hen biedt aan om de steen naar boven te brengen. Omdat Els graag wil overnachten in het hoogtekamp wordt er afgesproken dat Els Jasper en ikzelf (Dirk) samen met de Israëliërs naar boven zullen gaan om de dag nadien met de rest van de groep af te spreken op de plaats voor de herdenkingssteen. Wij nemen de rugzak met klimgerief van onze Israëlische drager mee en staan enkele uren later iets boven 5000 m in een bijna volzet hoogtekamp. Vanuit het hoogtekamp torent de Tocllaraju indrukwekkend omhoog en ieder van ons moet denken aan verloren zus, dochter, vriend.

‘s  Anderdaags hangen we met de voltallige groep de herdenkingssteen op zijn plaats. Aan de steen hangt ook een symbolisch offerzakje met cocabladeren en bovenop leggen we een herdenkingssteen van Joris. Het is best nog een hele klus maar we zijn tevreden met het resultaat en worden stil enontroerd over zo veel bergenpracht.

Het volledige artikel vind je terug onder onze ‘media’ pagina.