Iedereen kent die sneeuwhoop van een Mont Blanc. Zij die ooit in Chamonix zijn gepasseerd hebben wellicht de Dru gezien. Maar de meest imposante wand ligt iets dieper verscholen. Achterin een zijvallei van Mer de Glace, ligt de enorme noordwand van de Grand Jorasses. Tot 1200 meter rots en ijs waar zelfs de makkelijkste routes al enorm veel van je vragen! Na 4,5 jaar zuchten en gapen er eindelijk kunnen in kruipen, zalig!

Ik (Sam) ben al enige tijd in contact met Kim Van Hove. Een alpinist met indrukwekkend palmares die al 3 keer onder de Jorasses had gestaan. We zouden eens samen gaan klimmen maar zoals gewoonlijk is dat makkelijker gezegd dan gedaan. Goed weer, goede condities en dan nog 2 agenda’s die een gaatje vrij hebben. Omdat in de laatste jaren september en oktober goede klimmaanden bleken hadden we ruim op voorhand een 2 tal weken ingepland, dit niet zonder succes! We krijgen zomaar even de beste nazomer voorgeschoteld!

Zondagmiddag in chamonix aangekomen en we krijgen te horen dat de Jorasses redelijk goed ligt. We zijn niet geacclimatiseerd maar ach, beide worden we zelden hoogteziek op 4000m dus maandag stijgen we in. Na een 5 uur durende wandeling komen we onderaan de Crozpijler. We plannen hier te slapen zodat we de volgende morgen snel in de route zitten. Na een korte en koude nacht (zonder matje en een 0°C slaapzak voel je toch dat de winter er aankomt ) kan het echte werk beginnen!

Kim in een steile lengte op weg naar het 2 de ijsveld

Hoewel de echte crozpijler een rotsroute is word deze tegenwoordig vooral geklommen via zijn Sloveense variant, een mix van de originele crozroute en een aantal mooie goulotten. Ook wij kiezen de sloveense start, we klimmen doorheen goulotten, sneeuwvelden die er in prachtige firn bijliggen. We proberen zoveel mogelijk simultaan te vorderen maar toch komen we geregeld steile passages tegen die we uitzekeren. We vorderen relatief vlot en na 8 uur klimmen zijn we voorbij de zogezegde crux en staan we op het 3de ijsveld een goede 300meter onder de top. Hoewel het snel geklaard lijkt te zijn is niets minder waar, niet geacclimatiseerd vorderen we steeds trager maar ook de condities worden slechter. We krijgen nog enkele moeilijke lengtes op dun tot geen ijs voorgeschoteld om uiteindelijk de uitklim in zicht te krijgen. Tegen 19uur ‘s avonds, staan we op de top!

Kim op weg naar het 3de ijsveld

In het 3de ijsveld

Tricky mixte, even fout geklommen

Er wordt wel eens gezegd, “op de top is slechts halfweg” en zeker op de Jorasses is dat het geval! Afdalen doe je via de zuidelijke normaalroute langs de Boccalete Hut tot in Italie, een goede 2500 hoogtemeters. We starten de eerste rapels maar plotseling wordt kim op zijn knie geraakt door een vallende steen. We kunnen nog verder maar zijn knie plooien gaat moeilijk en is behoorlijk pijnlijk. We dalen verder af tot de eerste veilige plaats en brengen daar dan nog een nacht door om de volgende dag geheel tot het dal te geraken en terug naar Chamonix te liften.

Nu? Het weer blijft perfect maar eerst recupereren en zien dat Kim zijn knie terug sterker wordt. Mentaal zijn we goed en stijl ijs is ons ding dat is duidelijk!

Climbed the Croz spur Tuesday. We crossed the “rimaye “ on the right and needed to traverse 100 meters to the left on hard ice to start the route. Till the end of the second icefield it’s all in perfect firn. The second pitch to the tirth icefield was a bit dry but still ok. The tirth icefield was still great but the ending pitches where dry or very thin. We took the exit on the right side.

 

Saw traces to Linceul and the Colton Mac, one party started in No Siesta

 

ps.: If someone found a black green Julbo explorer sunglass in the Boccalete Hut! Its mine!