Over minder dan 2 weken vertrekken An en ik naar Patagonia. En om het met de woorden van An te zeggen: “We gaan daar niet om de eendjes te voederen”. Sinds An in behandeling is bij “Move to cure” en vooral door haar eigen doorzettingsvermogen, stijgt haar kracht en conditie naar een erg strek niveau. We hebben twee maanden tijd en mikken op enkele mooie beklimmingen in het gebied rond El Chalten (Cerro Fitzroy) en de Torres del Paine. Geen vaste plannen, want in Patagonia weet je nooit wat voor weer en condities je voorgeschoteld krijgt. De afgelopen weken hebben we, onder het motto “Train hard, climb easy” alvast een stevige voorbereiding gehad op het echte werk.

Een eerste vereiste om wat te kunnen klimmen in Patagonia, is het beheersen van een goede klimtechniek in graniet en in barsten in het bijzonder. Dat ik samen met An de rotsklimstage “graniet” voor MC4 mocht begeleiden kwam dan ook goed uit. Een week lang hadden we perfecte condities in Valle dell’Orco in Noord-Italië, prachtig herfstweer en geen andere klimmer te zien in dit “Rock Paradise” aan de zuidkant van de Gran Paradiso. Orco staat bekend om zijn harde barsten, die je volledig zelf moet afzekeren met friends. De vijf jongens van MC4, maar ook Stijn (MC1), Maxime & Nelson (MC3) en Helmuth waren van de partij, kortom het was een gezellige boel en een klein MC-klimtreffen tegelijk. Na een dag rotsgewenning op het prachtige massief “Droide”, klommen we de rest van de week de meeste van de grote klassiekers in de vallei. Verder een flinke boterham theorie, de hele cursus weerkunde werd er door gedraaid en in het minder goede weer op de laatste dag werden de finesses van het moderne artifklimmen ook getraind. Een greep uit de geklommen routes:

• Fessura della disperazione (6b+ runout/offwidth)
• Diedro del Mistero (6b)
• Camino Bernardi (6a+)
• Nautilus (6a)
• Locatelli (6a)
• Incastromania (6a)
• Itaca nel Sole – Rattle Snake (6c)
• Orrechio del Pachiderma – Via dei tempi moderni (6c)
• Diedro Nanchez (6b)

Na ons vertrek uit Orco heeft het 5 dagen onafgebroken gesneeuwd in de Alpen, maar dankzij de officiële verlofdagen in november, kunnen An en ik er nog een kleine week op uit trekken. De grote vraag was waar naartoe. In het hooggebergte had het erg veel gesneeuwd, maar nog te weinig om er met toerski’s op uit te trekken. Bovendien zijn alle hutten en liften in dit seizoen gesloten. En onze training moet in de lijn liggen van onze plannen in Patagonia. De Torres del Paine is een massief van drie torens, vandaar de keuze voor de Tre Cime di Lavaredo in de Dolomieten. Weliswaar in kalksteen, maar vergelijkbaar; een goed idee?

Eerst rijden we naar Berchtesgaden, waar we mijn goede vriend en berggids Hansi Stöckl bezoeken. Met hem was ik de eerste keer in Yosemite in 2005 en we zijn altijd goede vrienden gebleven. Hij was vorig jaar ook in Patagonia en kon ons nog een hoop goede tips geven. Daarna verder naar de Dolomieten, waar we in de namiddag nog snel een korte route van 100m beklimmen op de Monte Popena. Het is al erg koud klimmen in de schaduw, brrr.

De weg naar de Auronzo-hut was afgesloten, maar we schuiven de dranghekken opzij en kunnen met de 4×4 over de besneeuwde weg tot voor de deur van het winterlokaal van de hut rijden. Daar installeren we ons en blijven er de komende drie dagen voor enkele alpiene rotsbeklimmingen in erg winterse omstandigheden. We zoeken zoveel mogelijk de zon op, want op bijna 3000m in de schaduw is het ijskoud. Voor vrijdag was goed weer voorspeld, maar het is de hele dag mistig en koud, het sneeuwt zelfs. Na het verkennen van de instijg van de geplande route, rijden we naar Cortina d’Ampezzo voor wat inkopen en keren ’s avonds terug naar ons koude bivak.

Gelukkig is het zaterdag prachtig weer. Het doel van de dag is de bekende “Gelbe Kante” op de Kleine Zinne, een prachtige lijn over een overhangende pijler van 400m. In de topo staat zuidwand, dus dat moet goedkomen. We klimmen in het zonnetje de eerste 4 lengtes, maar dan draait de zon achter de kam en komen we in de nog besneeuwde schaduwkant terecht. 6a klimmen op verroeste haken is één ding, maar als er dan nog ijs op de grepen ligt en je die pitons niet meer vindt omdat ze ondergesneeuwd zijn, liggen de zaken al anders. Ik slaag er in om nog drie lengtes te klimmen, met een hoop mentaal belastende moves, maar dan nemen we het wijselijke besluit om te rappellen.

Terug aan de hut genieten we van de namiddagzon en besluiten om de volgende dag de “Cassin” (VII) op de Torre Preuss te proberen. Deze harde en steile route kent een verloop dat de richting van de zon mee volgt en omdat ze zo steil is, kan er geen sneeuw in liggen. Sterk plan. De volgende ochtend staan we extra vroeg op om zo veel mogelijk te kunnen profiteren van de zon in de oostelijke start van de route. In september beklom ik de “Cassin” in de noordwand van de Piz Badile en ook deze keer weer ben ik onder de indruk van de moeilijkheid van deze route, Cassin opende deze routes in 1934!

De top is aardig besneeuwd en de afdaling wordt absoluut geen lachertje. De rappels verlopen door de kompleet verijsde geul tussen de twee torens en we rappellen met onze klimschoentjes over ijspegels en door het besneeuwde couloir. Spannend allemaal, maar wat een toproute! Na drie dagen in de koude, rijden we terug naar Berchtesgaden om onze terugreis wat te breken en klimmen daar nog een prachtige route in de herfstzon.

Als voorbereiding kan het allemaal tellen, nu hopen op goede condities in Patagonia. Je kan ons volgen op deze site of via mijn facebook, waar al sneller wat foto’s op komen te staan. We zullen er ook Bram en Marijke treffen en waarschijnlijk een deel samen klimmen. Op naar Patagonia dus van 28 november tot 28 januari.

Sanne & An