In Patagonia kan je hevige windvlagen en ijzige koude verwachten, veel slecht weer en hard afzien. Van dat laatste hebben we ons deel gehad, maar verder was het de afgelopen week windstil en veeel te warm. Perfect helder weer en zeldzaam zicht op de prachtige spires en granieten wanden, op het uitgestrekte Hielo Continental, het is hier echt wel waauw!

Na de lange busreis van Bariloche naar El Chaltén, kwamen we geradbraakt aan in deze artificiële stad in the middle of nowhere. El Chaltén is hier enkel ontstaan voor het toerisme, voor trekkers en klimmers. We hadden op voorhand geboekt in een hostel, want slaapplaats is hier schaars. Het hostel waar we geboekt hadden viel zo zwaar tegen, dat we dezelfde avond nog op zoek gingen naar een beter onderkomen. Met veel geluk vonden we een perfect gelegen appartement, dat we onmiddellijk voor drie weken huurden. Prijs van een druk hostel met een gore keuken: 70pesos pp per nacht, prijs van ons appartement: 50pesos pp per nacht 😉

De eerste dagen was het slecht weer boven en zagen we geen bergen. Maar het weerbericht was goed en inderdaad, de afgelopen vier dagen was het perfect mooi weer. Het plan was dan ook om van dat venster gebruik te maken en in de eerste week hier al wat moois te beklimmen.  Jammer dat we dankzij een stevige voedselvergiftiging dat plan voor een paar dagen moesten opbergen. Ondertussen was het kijken naar de mooie bergen aan de horizon.

Ik denk niet dat An al genezen was, maar ondanks de koorts, zijn we op dinsdag, twee dagen later dan gepland, toch ingestegen naar de Passo Superior, een bivakplaats onderaan de Cerro Fitzroy op 2000m hoogte (El Chaltén ligt op 400m). We deden 9 uur over deze mooie, maar eindeloos lange instijg, met zware rugzakken, vol met materiaal voor elke mogelijke beklimming en eten voor drie dagen. Vooral de papsneeuw op de gletsjer maakt het bijzonder zwaar, we zakken er kniediep in weg. Tot zover de extreme koude in Patagonia.

Totaal uitgeput komen we aan op de bivakplaats, waar het stikt van de gesponsorde topklimmers, die voornamelijk Alpenduits spreken. De goede plekjes zijn bezet, maar we vinden nog plaats in een sneeuwhol dat ik met nog wat graafwerk kon vinden. Na een gevriesdroogd avondmaal kruipen we in de slaapzak. Als in het holst van de nacht de wekker afgaat, is het voor ons beiden duidelijk dat er vandaag niet geklommen wordt. We nemen het er de volgende dag van en rusten noodzakelijkerwijs goed uit. De darmen van An zijn nog altijd niet in orde, op drie dagen tijd heeft ze welgeteld één maaltijd van 500Kcal kunnen binnenhouden. Die instijg was zeker goed voor een verbruik van 7000Kcal…

Na wat wikken en wegen, de sneeuwcondities zijn door de hitte erg slecht, besluiten we om de volgende dag de Aiguilla Guillaumet te beklimmen langs de noordgraat, de zogenaamde Brenner-Moschioni. We hebben hiervan geen topo, maar die route werd vandaag door een andere cordée (één van die Alpenduitstaligen) geklommen en is dus doenbaar. Normaal wordt die vanuit een ander bivak geklommen, maar de toegang vanuit de Passo Superior is zeker een aanrader.

We zijn vroeg weg om van de bevroren sneeuwcondities op de gletsjer te profiteren en zijn na anderhalf uur onderaan de steile noordgraat. Via een stukje mixte klimmen snijden we 100m brokkelgraat af en staan onmiddellijk onderaan de moeilijkheden. Vier lengtes 6b in perfecte, maar soms verijsde graniet. En natuurlijk met de rugzak met dikke schoenen en stijgijzers 😉

Omdat we geen topo hebben is het routeverloop niet zo eenvoudig, zeker als je niet zeker weet welke barst je moet volgen. Op instinct dan maar en dat blijkt goed te werken. Een Argentijnse gids met klant achter ons klimt nota bene volledig verkeerd en haalt die dag de top niet.
De laatste moeilijke lengte is bijzonder mooi en daarna wacht er een paar honderd meter simultaan klimmen over niet te onderschatten bouldermoves.

Onderweg vinden we een geschikte afdaalroute, maar eerst moeten we nog wat gendarmes over, met nog wat pittig klimwerk. Een laatste ijsveld, waar we weer de schoenen en stijgijzers voor aanbinden, leidt ons naar de top, waar we een prachtig zicht hebben op de Cerro Torre en het Hielo Continental.

Hier komt de typische Patagonische wind ons tegemoet en tijdens het rappelen ondervinden we serieuze problemen. Door de wind besluiten we om maar met één touw af te dalen om zo de afstand te beperken. Desondanks moet ik twee keer weer omhoog klimmen om een vastgeklemd touw terug te halen. Hier gaat mijn eerste reserveprusik er aan voor de moeite. Met veel moeite geraken we aan de breche waar we aan de windvrije zijde relatief gemakkelijk in 5 rappels door een ijsgeul en over de enorme bergschrund weer op de gletsjer geraken.

Twee uur heupdiep baggeren door papsneeuw brengen ons moe maar voldaan terug in ons bivak. We besluiten om hier nog een nacht te slapen en dalen de volgende ochtend af over de maar halfbevroren gletsjer. We laten een deel van ons materiaal achter op de Passo Superior, in de hoop hier in de komende weken nog een mooie beklimming te kunnen doen. Maar eerst drinken, eten en slapen en dan zien we wel verder. Tot slot nog wat wildlife: