Eens een klimtopo in de hand, droom je toch altijd weg bij de grote routes. Zo viel mijn oog al snel op bergen als Taulliraju, Chacraraju, de zuidwand van Huandoy Sur of de Noordwand van Huascaran Norte! Aangezien ik zonder partner en zonder plan naar Peru kwam probeerde ik deze reis eerder als een verkennende Cordillera Blanca trip te bekijken. Het was dan ook niet het doel om een berg van dit formaat te klimmen maar nu met Nelson en Maxime in de buurt begon er toch iets te groeien.

Mijn laatste week Peru kwam eraan, Nelson en Maxime waren behoorlijk vlot op Alpamayo geraakt zodus allen waren we op zoek naar een nieuwe uitdaging. Deze vonden we in de Llanganuco vallei, de noordoostgraat van Huascaran Norte (6664m ).

Op het internet was er geen informatie te vinden en ook in Huaraz, bij de reisbureau’s en het Casa de Guias konden ze niets meer zeggen dan dat het weinig geklommen werd. We moesten het dus doen met enkele foto’s die ik 2 weken eerder in slecht weer had genomen en een korte beschrijving. Er was geen duidelijk routeverloop maar we onthouden een opeenvolging van 5de graads rots, steil ijs, cornichen en sneeuwgraten.

We pakken onze zakken in, herpakken nog eens, bekijken waar we nog gewicht en volume kunnen besparen en herpakken alles nog eens. Er rest zich nog een kleine onzekerheid: we vertrekken pas donderdag en ik moet dinsdagavond terug in Huaraz zijn. Woensdag heb ik immers mijn vlucht huiswaarts. Volgens de topo doet een cordée de rondtrip in een 5-tal dagen dus dat komt goed!

Op donderdag 5 u ‘s morgens verlaten we Huaraz. Bij het binnen rijden van de Llanganuco vallei krijgen we eindelijk een goed zicht op de noordoostgraat. De toegang tot de graat wordt tegenwoordig geklommen vanuit het westen en deze ziet er slecht uit. De mixte start ligt kurkdroog en de goulotte hogerop wordt overschaduwd door een enorme corniche. Zonder een portie drytolen, overhangend sneeuwklimmen of het beter tunnelwerk geraken we simpelweg niet op de graat.

Als we uiteindelijk uit onze taxi stappen krijgen we ook de oostkant van de graat te zien. Hier zien we een perfecte S vormige ramp naar de graat omhoog lopen. Het lijkt dat we ongeveer op de zelfde plaats op de graat uitkomen dus verkiezen deze aanloop.

Na een lange instijg klimmen we via een aantal gemakkelijke rotsbanden tot op de graat (ca. 5400m ). We volgen deze voor een 100 tal meter maar het is ondertussen al laat in de middag, bij de eerste de beste vlakke plaats besluiten we te bivakkeren. We hebben de Bibler mee, maar we moeten toegeven, met 3 in een tentje van 2m x 1m20 is toch krap. Gelukkig hebben we een lange nacht.

De volgende dag staan we op bij het eerste zonlicht en een uurtje later zijn we weg. Het routeverloop is onduidelijk! Hier zijn er nergens sporen dus iedere toren is het zoeken, erover of erlangs. Soms klim je erop om dan bovenaan te zien dat je het niet kan afklimmen waarna we terug moeten en langs een van de zijdes zien te traverseren. Daarbij komt nog eens dat er veel losse rots ligt, op alle rotstorens enorme sneeuwchampignons rusten en we tricky lengte na lengte moeten uitzekeren.

Na enkele uren klimmen vinden we oude vaste touwen die we volgen. Ook de graat veranderd in een mooie sneeuwgraat waardoor we simultaan kunnen vorderen. Eindelijk lijkt het dat we wat tempo kunnen maken tot het plots terug veranderd in een opeenvolging van sneeuwchampignons, tricky cornichen, ingestorte of wankele sneeuwbruggen en andere zenuwslopers.

Het is hier per dag maar 12u licht, dus na een 8 uren klimmen gaan we op zoek naar een geschikte bivakplaats. Dit keer is er niet genoeg ruimte voor de tent maar we kunnen wel een half liggend bivak uitgraven. Eens we allendrie hebben gegeten en 6 liter water hebben gesmolten is het al laat.

We worden ’s nachts geregeld wakker maar uiteindelijk heeft iedereen bij zonsopgang toch genoeg gerust en gaan we terug verder. Het is ondertussen zaterdag, we hebben overnacht op 5800m maar de route is duidelijk nog lang! Een van de meest herkenbare punten in de route is de derde rotsband. Eens we die voorbij zijn wordt de route makkelijker. We besluiten dat we vandaag op de derde rotsbad moeten geraken. Zoniet kunnen we beter terugkeren, ik wil mijn vlucht immers niet missen.

De derde dag start direct stevig met de nodige tricky passages. Hoewel we alle drie fysiek toch niet meer op volle kracht zijn voelen we ons vooral mentaal leeg. Al de losse stenen waaraan je je moet opwerken maar toch niet te hard mag trekken. De klemblokken en friends die je plaatst maar soms toch twijfels bij hebt of de rots niet gewoon zal opensplijten. De vele sneeuwchampignons en 70/80 graden sneeuwtraverses waar je nooit zeker van bent dat je voeten, bijlen of de snowstake 15 meter terug het zal houden…

Als we tegen de middag na amper 4 lengtes te klimmen voor een onbeklimbare toren staan blijkt de enige optie een tunnel door een sneeuwbrug en een tricky losse sneeuw traverse om de toren heen. De derde rotsband zullen we vandaag niet bereiken en we hebben het wel gehad met deze losse brol dus we besluiten terug af te dalen. Een 10 tal rapels en we staan terug onderaan de wand! Een lange wandeling door een dicht bos en ’s avonds bij het laatste licht staan we terug aan de weg. Daar is het lang wachten maar de volgende dag tegen 12u is er dan toch een auto die ons kan meenemen terug naar Huaraz!

Ondertussen terug in Huaraz is het niet duidelijk. Wellicht zijn we veel te vroeg op de graat gekropen. Maar wat was de eerste rotstoren, zaten we al voorbij de 2^de rotsband, of zat die onder de sneeuw? Moet je altijd zoveel champignons klimmen? Kloppen de hoogtes in de topo wel? Hebben we onbewust niet geprobeerd de integrale graat te klimmen.

Een ding is zeker, we waren perfect uitgerust voor een 5 tal dagen in de route en het formaat van de rugzak was aanvaardbaar. Het was een mooie afsluiter van mijn 7 weken Peru en falen op een route van dat kaliber kan ik best verdragen. Ik heb wat tunnel en sneeuwchampignonskillz bijgeleerd welke in de toekomst nog van pas zullen komen maar vooral ben ik benieuwd naar wat Maxime en Nelson de komende 2 weken nog zullen doen…

Dank aan K2, Lightwave, The North Face, Beal and Black Diamond

———————

My last week in Peru and I started to dream about something bigger. Together with Maxime and Nelson we packed for the long Northeast ridge of Huascaran Norte (6664m). We were short in time but according to the guidebook a team could do it in 4 to 6 days. Leaving on thursday morning we had like 5,5 days otherwise i would miss my plane back to Belgium!

Arriving in the Llanganuco valley it seemed that the normal approach from the west would be to difficult. Instead we found a nice easy moraine ramp and some rock slabs on the east side which went straight to the ridge. Now we found out we got to early on the  ridge but back then the height seemed to match the guidebooks description so we didn’t bother.

At 8 in the morning we hiked to the base of the ridge and in the late afternoon we started climbing the first easy snow parts till we found a flat spot placing our Bibler!

The next morning we didn’t came out our sleeping bags before the sun hit our faces but after that we were up and we tried running… It was really difficult to find the right way! The whole ridge was covered with snow muschrooms where we need to climb over or which we needed to traverse… We encountered some small loose rocksteps, -bands and towers but most was covered with snow. It was tricky climbing all the way up placing poor protection so we managed to simulclimb only some small parts.

We made a bivy (this time there was no place for a bibler ) somewhere around 5800m and the next day we started again with first sunlight! With only 12 ours of daylight, the days are short over here, which gave us something like 9 climbing hours. It took some efforts to leave the bivy and starting to climb again because we felt a bit tired. Not physically but more mentally. All the tricky climbing, double checking your last protection, your axes and foot placements put some extra weight one our shoulders!

The thirth day we were not moving any faster. Knowing that it would be easyer after the thirth rockband we hoped to reach it this day. Around noon, we were digging a tunnel trough a huge wall of snow so we could traverse a impassable rock tower on the other side. Seeing the next pitch, again steep loose snow and mixte climbing we realized  we could get short in time and we were tired of this tricky climbing so we decided to bail!

Thanks to K2, Lightwave, The North Face, Beal and Black Diamond