Via Nate Brown. Een amerikaaanse klilmmer met een nogal uitgesproken en plat amerikaans accent hadden Erik en ik vorig jaar horen vertellen over Zion.  Nate was lovend. Meermaals vielen de woorden awesome, incredible, best place on earth….ma bon zoiets moet je bij Amerikanen altijd met een korreltje zout nemen.

Hoe dan ook, na Indian Creek was het tijd voor iets langer. Zo belandden Erik en ik 10 dagen geleden in Springdale. De uitvalsbasis van alle beklimmingen en het laatste dorpje dat je tegenkomt voor je het park binnenrijdt. Het avondlicht zorgde voor een prachtig kleurenspel op de okerkleurige rotsen en de grote wanden zagen er veelbelovend uit.

Iron Mesiah leek ons een goede opwarmer en zeker niet te moeilijk om als eerste route te proberen. Als snel bleek de rots niet even sterk als in Indian Creek en dat zorgde voor de nodige twijfels hier en daar. Regletten die afbreken, voetsteunen waar je niet durft op te gaan staan en grote blokken die soms net iets te veel bewegen.  Buiten dat, een leuke opwarmer en een goede route om te wennen aan de stijl.

Immaculate conception de dag daarop was een heel ander verhaal. Achh….het zijn toch maar 6 lengtes, net iets te lang blijven hangen in de coffiebar , net voor de middag vertrokken. Alaise aan de falaise ! We zaten duidelijk nog in dat rustige Indian Creek ritme. De eerste lengte is min of meer een handbarst dus die gaat nog vlot, daarna begint het : een los schelleke, en nog een los schelleke en nog eentje…. Het  was “grimper avec une carotte dans le cul “ zoals de fransen dat zo mooi kunnen zeggen. Niet echt ontsnappen dus !  Op het einde klimt Erik nog even fout en uiteindelijk is het net niet donker als we boven zijn.  Het plan om de dag erna “Big Lebowski” te doen (de langste route van Zion) werd al snel bijgesteld en vervangen door een nieuw plan : Burgers eten en de rest van de Canyon verkennen. Een strak plan zo bleek later anders hadden we nooit die prachtige lijnen als shun’s butress en monkeyfinger gevonden.

 De foto van Andrew burr  in de voorlaatste lengte van shun’s butress toont een prachtige splitter crack. Un must-do als je in Zion bent volgens locals. Dus zo ook voor ons. De eerste5.12a  lengte was meteen een knaller, mijn trage ochtendlijfje raakte meteen chaud, bien bien chaud !!! Daarna een leuke chimneylengte en als kers op de taart een fingers to hands splitter om zo op de top van shun’s butress terecht te komen.

De dag erna was die andere klassieker : Monkeyfinger aan de beurt. De 5.12b vingerbarst in de 5^de lengte stak al vanaf het begin mijn ogen uit, maar om daar te geraken was het eigenlijk best wel nog  interessant klimmen. Een stevige 5.12a stemminglengte gevolgd door een dakje met een pas die ik beter kan beschrijven als “ mono-chimney-jeté move” dan nog een bizarre 5.11b in een hoek om uiteindelijk bij de perfecte vingerbarst toe te komen. Even vingers stevig klemmen, enkele cams inrammen, springen naar een handjam en op het einde nog wat door het zand ploeteren. All free, that’s how it should be !