Het eerste weekend van december stond de vorige jaren steeds garant voor een leuke start van het (tour)ski seizoen (zie bv. hier). Onze verwachtingen waren dus hooggespannen toen we al ons materiaal in twee mobilhomes aan het inladen waren

Met zes? Dat was al even geleden. Iedereen stond blijkbaar te trappelen om de eerste sneeuw te zien (Behalve Tim VH, die zat al aan dag 12). Nu ja, allemaal klassebakkken op ski’s, dat kon niet misgaan!

Na een half dagje skiën in een koud, vochtig en bewolkt Montegèvre met als enig hoogtepunt onze vermelding in de Dauphiné Libéré, was het tijd om de wijze raad van Rogier Van Rijn te volgen. De tocht naar de Maït Damut zou ons 1200 meter hoger brengen tot diep in het hart van de Queyras. Als opwarmertje kon dit al tellen! Na enkele uren besloten we niet tot aan de (gespoorde) top te touren, maar al iets eerder in een maagdelijke helling te droppen.

Deze keer was het Dirk H die met de knapste foto van de afdaling aan de haal ging:

Dag twee bracht ons vlak bij de Italiaanse grens in Saint-Veran. Dit dorpje aan de voet van de Col d’Agnel gaf ons de mogelijkheid om in de zon naar boven te touren en via de ‘Couloir Nord’ aan de andere kant van de berg weer af te dalen. Na wat strategisch plannen met de positie van onze twee voertuigen waren we klaar voor een leuke 1100 meter stijgen.

Vlak onder de top bleef een helikopter wel erg vervaarlijk in onze buurt cirkelen. Had dat met ons te maken? Net op het moment ik het ‘N’ teken wou maken bleek dat we net onder een gigantische telescoop stonden.

Het observatorium van Saint-Veran beschikt over 2 telescopen die ter beschikking worden gesteld van amateur astronomen die gedurende een week op onderzoek kunnen komen. Wisten jullie dat de lucht boven de Queyras de helderste van Europa is? Wij ook niet, maar dankzij de rondleiding die we kregen is onze kennis over het heelal weer bijgespijkerd.

In de couloir Nord bleek nog geen vlok sneeuw te liggen wegens te felle wind, dus daalden we maar rustig af via de zuidwand onder een aangenaam zonnetje.

Op de vierde dag sprak Rogier de woorden ‘stijl bos, poeder en couloir’ in één zin uit. Na een vroege ochtend was het terug tijd om de benen op te warmen.

Na een heerlijke lunch op de top zonder een zuchtje wind begonnen we aan de laatste afdaling van de trip. Eerst als een gek doorheen het couloir.

Om dan met verzuurde bos door het bos naar beneden te denderen. De ideale afsluiter van een prachtige seizoensstart!

Bedankt aan Frank Saeys, Koen Van Hiel, Dirk Houttequiet, Sam Van Brempt, Tim Vanhoutteghem , Rogier Van Rijn en Sandra Pratt voor de fantastische trip!

Bekijk ook Tim’s persoonlijk blog of zijn blog op Wepowder

Sam Van Brempt zijn prachtige foto’s vind je hier: www.itsaplayground.com

Verder bedanken Sam en ik nog graag volgende sponsors: