“Come in guys! Sit down, we have cold beer, warm fishsoup and fresh bread! You’re lucky, you just arrived and the Northern lights are shining!”
Wel, dat kan tellen qua ontvangst. Het is ergens rond middernacht wanneer we arriveren in Dalvik, in het Noorden van Ijsland. Onze huurauto zit afgeladen vol met skimateriaal en mijn drie partners in crime: Tim, Sam en Frank. Ons doel: skitoeren boven de Ijslandse fjorden.
Het permanent bewoonde hoogste dorp van Europa doemde eindelijk voor ons op. Na 24 uur non-stop reizen arriveerden we met ons vieren in Ushguli. De laatste drie uur brachten we al hotsend en knotsend door in een 4×4. Het zicht op Shkara, de hoogste berg van Georgië, maakte veel goed.
Onze eerste kennismaking met de Georgische keuken
In het schemerdonker sleurden we al ons materiaal door het middeleeuws-uitziende dorp. Het was er erg modderig en met uitzondering van de smalle paadjes was alles wit.
De geur deed ons echter vermoeden dat het niet om modder ging…
Tien dagen op ontdekkingstocht in de Kaukasus met toerski’s konden we samenvatten in drie woorden: mest, torens en bergen.
Bijna terug aan onze guesthouse na een prachtige tocht
Ushguli (2100m) ligt in het hart van Svaneti, een bergstreek aan de grens tussen Georgië en Rusland. De streek wordt gekenmerkt door de tientallen vestigingstorens die overal verspreid staan. De huizen en torens werden gebouwd tussen de 9e en 13e eeuw. Sindsdien is er nog niet veel veranderd. De lokale families leven van wat het land opbrengt en van hun eigen dieren. Die waren er in overvloed. Koeien, geiten, schapen, paarden, honden en ganzen waren de echte inwoners van het dorp. Zij liepen vrij rond, wat het geheel nog charmanter maakte.
De echte inwoners van Ushguli
Wij kwamen terecht bij een bejaard koppel dat geen woord Engels praatte maar wel voor ons zorgde alsof we hun eigen kinderen waren. Er was geen douche en nauwelijks verwarming, maar door de gastvrijheid hebben we dit zeker niet als een probleem ervaren. Deodorant en donsvesten bleken de oplossing te zijn.
Op weg naar een nieuwe vallei
De drie omliggende valleien boden meer tourski-opties dan we op zeven dagen konden realiseren. Heerlijke hellingen die halverwege onze reis een nieuw wit deken kregen, deden ons elke dag dromen naar meer. Onze dagelijkse routine bestond eruit om een lijn te kiezen, enkele uren omhoog te stappen en te genieten van de afdaling in een onwaarschijnlijk kader.
Verse sneeuw = sporen maar
De beloning voor het afzien
Veel beter wordt het niet
Eens we de grommende straathonden in het dorp voorbij waren, lag er een witte wereld te wachten om ontdekt te worden. Ushguli staat door de moeilijke bereikbaarheid nog niet op de internationale ski-radar. Slechts enkele skiërs verkenden de valleien voor ons, waardoor er nog een ongekend potentieel ligt aan eerste afdalingen. Tijdens ons verblijf waren er geen andere skiërs te bekennen. Dat was exact waarvoor we gekomen waren.
Op zoek naar onze volgende lijn
Onze nieuwe vriend in het spoor
Een beklimming en eerste afdaling van het centrale couloir op Shkara zaten er door de sneeuwval helaas niet in. Elke dag was er wel iets nieuws te ontdekken. We werden al snel vriendjes met een straathond die ons dagelijks volgde tot boven de 3000 m.
Shkara (5139m), de hoogste berg van Georgië
Altijd indrukwekkende uitzichten in de Kaukasus
Na zes dagen touren besloten we nog een dag het skigebied van Mestia te verkennen. Een splinternieuwe lift van Duitse makelij bracht ons de hele dag voor slechts zeven euro naar de top. Het skigebied bood vanaf hier een 360° panorama van de Kaukasus en een heerlijke afdaling. Het feit dat er met uitzondering van twee locals geen kat te bespeuren was, maakte de ervaring nog unieker.
Skiën in Mestia met Ushba (4710M) op de achtergrond
V.l.n.r.: Frank Saeys, Yannick de Bièvre, Jonas Vandermaesen en Sam Van Brempt
Vergane glorie
Om de twaalf uur durende minibus-marteling niet nog eens te moeten overdoen, besloten we voor de terugreis de nachttrein terug naar Tbilisi te nemen. Nadat we er in geslaagd waren al onze bagage in de kleine coupé te proppen én onszelf erbij te wringen, restte ons enkel nog het lachen met de dronken conducteur om in een diepe slaap weg te zinken.
Een obligaat dagje rondslenteren in de hoofdstad was de ideale afsluiter van een fantastische reis!
Reizen in stijl
Georgische nachttrein
Praktische Info:
Wij vlogen voor €240 met Turkish Airlines vanuit Brussel via Istanbul naar Tbilisi, de hoofdstad van Georgië. Met de lokale minibus geraakten we in 12u in Mestia. Nadien volgde nog een rit met de Jeep van 3u om in Ushguli te geraken.
We verbleven in Guesthouse Riho en betaalden iets meer dan €20 per persoon per nacht voor half pension. Toen wij er waren, was dit ook het enige ‘guesthouse’ dat open was.
We waren aangenaam verrast over hoe makkelijk het was om te reizen in Georgië. Iedereen was steeds erg hulpvaardig en enthousiast over onze plannen.
In totaal beleefden we een fantastisch 10-daags avontuur voor nog geen €600 per persoon.
Bedankt aan al onze sponsors voor de steun en Marc van Sportina voor het monteren en prepareren van onze ski’s!
De periode tussen Kerst en nieuw zijn we de laatste jaren steeds verwend met erg veel sneeuw, maar vaak ook (te) warme temperaturen en stormachtige winden. De vorige jaren trokken we tijdens deze periode reeds naar Andermatt, Val Ferret, de Ecrins en La Grave.
Dit jaar was het onderstaande foto op Wepowder die ons richting het Kleinwalsertal deed vertrekken. Zowel Sam, Frank als ik waren er nog nooit geweest. Een vallei op de grens van Duitsland & Oostenrijk op minder dan 800km én met een meter sneeuw in het vooruitzicht?
Natuurlijk moesten we daar naartoe!
Het Kleinwalsertal vanop de webcam vlak voor ons vertrek.
Na een vlotte rit stonden we ’s morgens vroeg aan de lift. €28,50 voor een dagpas, daar konden we niet voor sukkelen. Een cabine bracht ons al snel 700m hoger en zette ons af… in de zon?!
Jamaar… Het ging hier toch nog 2 dagen sneeuwen? Gelukkig zagen we in de verte al wolken afkomen en tegen de middag begonnen het terug volop te sneeuwen!
Buiten wat families met kinderen was er niet veel volk te bespeuren, en al zeker geen concullega’s met brede poederski’s. We vonden dus als snel waarvoor we gekomen waren…
Na een fantastische skidag hoorde we dat het op dinsdag nog rustig ging verder sneeuwen, en zelf nog harder dan de eerste dag.
De volgende ochtend lag er alweer 30cm vers op de straat naast onze mobilhome, dat beloofde!
Mag het nog wat dieper?
De sneeuw was aan het vallen terwijl het erg koud was, wat resulteerde in ongelooflijk lichte sneeuw. Sam durfde zelf de term ‘japow’ in de mond nemen…
Lang geleden dat we nog eens op 2 dagen tijd zoveel faceshots te verwerken kregen. Wat ons betreft de perfecte manier om 2014 af te sluiten!
Reeds enkele jaren slagen we erin het eerste weekend van December leuke skicondities te vinden in de Alpen. Over 2012 kan je hier lezen en vorig jaar zag het er in de Queyras zo uit. Omdat 3x scheepsrecht is plaatsten Frank, Sam, Tim, Dirk en ik ook dit jaar vol goede moed een groot kruis in onze agenda.
Vol goede moed op weg
Na al wat eerste sneeuw en positieve berichten van Tim in de Alpen bleek het een week voor ons vertrek wel erg warm te zijn in de Zuidalpen. Zo warm zelfs dat er twijfel begon te ontstaan. Gaan we wel vertrekken? Gaat het de moeite zijn?
Dirk H koos eieren voor zijn geld en besloot zijn vrije tijd aan een beter skiweekend op te offeren.
We besloten om toch met 4 door te zetten en vertrokken met de mobilhome richting Andermatt.
Op pad boven de Oberalppas
Ons idee om vanuit de vallei te vertrekken liep al snel letterlijk in het water. De sneeuwgrens begon pas zo een 300hm hoger. Gelukkig bood het treintje dat over de Oberalppas rijdt de oplossing. Een half uurtje later konden we uitstappen op 2200m in een witte wereld. Ook al was het zicht (en de sneeuw) niet top, met hulp van de vuurtoren zouden we altijd veilig beneden moeten geraken 😉
De eerste tour van het skiseizoen zal hopelijk niet onze beste worden, maar alle hoogtemeters die we maakten beschouwden we maar als training.
Na wat getreuzel besloten we door te rijden naar de Queyras, waar Tim een week eerder prachtig had kunnen skiën. Nadat we heel Ticino en half Italië doorkruist hadden reden we terug Frankrijk binnen. De ochtend nadien bleek dit het uitzicht te zijn:
De sneeuw twijfelde nog een beetje op de Col d’Agnel
Hmm, gelukkig zagen de noordwanden er minder bruin uit. Wat smeltwater later waren we op weg.
*plets, plons*
Na een uurtje touren kwamen we dichter en dichter bij een couloir dat we vorig jaar als eens wouden skiën. Toen kwamen we van de andere kant, maar was alle sneeuw weggeblazen.
Op weg naar de Couloir Nord du Château Renard
Dit jaar lag er nergens veel, maar wel meer dan genoeg in het couloir. Omhoog dus maar!
En even later weer naar beneden…
Tim Vanhoutteghem in actie
Je zou bijna denken dat het diepe poeder was.
Bijna terug beneden
De volgende dag was de motivatie opeens ver weg. Zou de gietende regen daar iets mee te maken gehad hebben? Wij vonden het in ieder geval genoeg en vertrokken terug richting België.
Het was een korte, maar mooie winter. Na twee fantastische trips in december (naar de Queyras en Andermatt) had ik wat andere prioriteiten.
Haar naam is Zoen en ondertussen is ze al drie maanden oud 😉
Het verlengde weekend van 1 Mei bleek het goede moment om wat stijlere lijnen op te zoeken. Partner in crime Franks Saeys was ook van de partij, net als Tim De Dobbeleer en Tim Vanhoutteghem. Na een te korte nacht kwam Tim op de deur van onze mobilhome kloppen met warme koffiekoeken.
Snel ontbijten, als eerste de Grands Montets lift in (Chamonix) en direct tot boven. Na een stukje touren en klimmen naar de col van de Petite Verte wachtte onze brunch: ‘Couloir Chevalier‘ (400m, 5.3, +50°-45°). Omdat we niet op de hoogte waren van de omstandigheden besloten we de eerste 15m te rapellen om de sneeuw even te testen. Goede grip, fantastisch zicht en véél zin. Gaan met die banaan!
Tim Vanhoutteghem aan de start van couloir Chevalier
Pente raide = blijven concentreren!
Niet mis qua uitzicht, toch?!
Nog even naar beneden via de Argentière gletsjer
Tegen de middag stonden we moe maar voldaan terug op de parking. Lang leve Chamonix en zijn liften! De volgende dag bleven we beneden wegens aanhoudende regen. De sneeuwgrens zakte tot 2000m en er was zon in het vooruitzicht. Zouden we?
Vorig jaar was ik thuis toen Jonas en Tim een poging deden om de Mont Blanc te beklimmen via de Grands Mulets en de noordwand af te skiën. Door hoogteziekte moesten ze toen jammer genoeg terugkeren.
Deze keer was Jonas ook van de partij met 2 vrienden, net als Tim. In totaal zouden we dus met 9 naar de hut trekken.
Concentratie voor het vertrek…
Het mooie weer bleef jammer genoeg op zich wachten, dus in de sneeuw en mist vertrokken we richting hut. Na een uurtje of 4 hadden we de Bosson gletsjer overgestoken en de nodige hoogtemeters gedaan tot aan de hut.
Grijs en grauw onder de noordwand van de Aiguille du Midi
Waar blijft die zon?
Ha, daar is ze!
En de start van onze route
Om 1 uur klonk de wekker en was het tijd om te vertrekken. Nog wat gedesoriënteerd vertrokken we in colonne op de gletsjer. Na drie keer van gedacht te veranderen besloten we toch voor de graad-route te kiezen. Die is iets langer en zwaarder, maar veiliger qua seracs. Al moesten we wel een steeds steiler wordende helling op met zo een veertigtal andere tourskiers. Hmm.. Verse sneeuw, veel mensen en en niet gespoorde helling…
Wakker worden!
Enige tijd later klonk opeens ‘lawine, lawine’ en stoof iedereen alle kanten uit. Ik zag gelukkig snel dat ik op een relatief veilig plaats stond en dat de lawine niet breder werd. Enkele mensen werden ongeveer twintig meter meegetrokken, maar zonder veel erg. Ik had de reflex om direct te gaan kijken met mijn bieper in aanslag, maar van bovenaf werden we gerustgesteld dat er slechts drie mensen betrokken waren, en die begonnen stilaan recht te staan. Einde verhaal dus, wegwezen was de boodschap.
9u30: Beer ‘o clock in Chamonix!
Jammer genoeg waren we niet in de hut op het goede moment, maar er komt nog wel eens een andere keer. Iedereen is veilig teruggekeerd en niemand heeft de top gehaald (of de noordwand geskiet) die dag.
Het was in ieder geval fantastisch om met een hele bende daar te zijn. bedankt iedereen voor de leuke tijd!
In Februari 2013 trokken Yannick de Bièvre, Frank Saeys en Sam van Brempt op een verkennende skitrip naar de Balkanlanden. Het verslag van hun trip kan je hier lezen.
Hoe de Alpen toch steeds voor verassingen kunnen zorgen! Terwijl het in Oostenrijk aardig aan het föhnen was met temperaturen tot 15 graden in de dalen kwamen Jasper en ik in een witte wereld terecht. Eerste kerstdag bleek de ideale dag om richting het Zwitsere Airolo te vertrekken. Niemand op de baan en bij het uitkomen van de Gothard tunnel lag er zowaar 40cm sneeuw in het dal!
26 graden in de tunnel…
…en 2 km verder kom je hier terecht!
Toch maar liever binnen slapen..
Het sneeuwde zelf zo hard dat parkeren geen sinecure was. Gelukkig vonden we een ondergrondse parking waar we nog enkele uren konden slapen.’s Morgens was het een leuk weerzien met een pak MC’ers. Tim en Nelson waren van de partij, Bram en Marijke waren ook in de buurt en Jasper en ik vonden onderdak in de mobilhome van Frank.
De eerste dag viel de beloofde opening van Airolo niet in het water, maar in de sneeuw. Quasi 80cm natte sneeuw, wind en warmte zorgden ervoor dat het lawinegevaar spontaan naar 5 schoot. Even via de piste naar het tussenstation vellen was dus onze enige optie.
Ready, set, go!
Klimmer / snowboarder / freestyler Bram
En bijna, bijna ook skiër 😉
Wat doe je als de sneeuw te zwaar is? Juist ja…
Gelukkig straalde de sneeuw uit, kregen we nog een nieuwe lading sneeuw te verwerken en was het hoog tijd om alle registers open te trekken. Eerst in het skigebied van Andermatt zelf:
Frank’s eerste sporen op de Gemmstock
Richting het Felsental
En de dag nadien ook tijdens een fantastische toertocht boven het station van de Oberalppass. Dit was zo één van die memorabele dagen: droomsneeuw, zon, geen wind en nog minder concurrentie. De hele berg was voor ons alleen. Hier alvast enkele plaatjes om mee te genieten:
Bedankt aan iedereen voor de leuke trip! En zoals steeds ook bedankt aan volgende fantastische winkels en merken:
Het eerste weekend van december stond de vorige jaren steeds garant voor een leuke start van het (tour)ski seizoen (zie bv. hier). Onze verwachtingen waren dus hooggespannen toen we al ons materiaal in twee mobilhomes aan het inladen waren
Met zes? Dat was al even geleden. Iedereen stond blijkbaar te trappelen om de eerste sneeuw te zien (Behalve Tim VH, die zat al aan dag 12). Nu ja, allemaal klassebakkken op ski’s, dat kon niet misgaan!
Ons skiseizoen kon ook slechter starten…
Na een half dagje skiën in een koud, vochtig en bewolkt Montegèvre met als enig hoogtepunt onze vermelding in de Dauphiné Libéré, was het tijd om de wijze raad van Rogier Van Rijn te volgen. De tocht naar de Maït Damut zou ons 1200 meter hoger brengen tot diep in het hart van de Queyras. Als opwarmertje kon dit al tellen! Na enkele uren besloten we niet tot aan de (gespoorde) top te touren, maar al iets eerder in een maagdelijke helling te droppen.
Koen VH genoot van de omgeving en het feit dat hij bijna terug naar beneden mocht 😉
Deze keer was het Dirk H die met de knapste foto van de afdaling aan de haal ging:
Dirk H die bewijst dat er op stijl geen leeftijd staat
Dag twee bracht ons vlak bij de Italiaanse grens in Saint-Veran. Dit dorpje aan de voet van de Col d’Agnel gaf ons de mogelijkheid om in de zon naar boven te touren en via de ‘Couloir Nord’ aan de andere kant van de berg weer af te dalen. Na wat strategisch plannen met de positie van onze twee voertuigen waren we klaar voor een leuke 1100 meter stijgen.
Onderweg boven het pittoresk Saint-Veran
Vlak onder de top bleef een helikopter wel erg vervaarlijk in onze buurt cirkelen. Had dat met ons te maken? Net op het moment ik het ‘N’ teken wou maken bleek dat we net onder een gigantische telescoop stonden.
“Haa”, dacht Koen VH, “zo kan je hier dus ook geraken…”
Het observatorium van Saint-Veran beschikt over 2 telescopen die ter beschikking worden gesteld van amateur astronomen die gedurende een week op onderzoek kunnen komen. Wisten jullie dat de lucht boven de Queyras de helderste van Europa is? Wij ook niet, maar dankzij de rondleiding die we kregen is onze kennis over het heelal weer bijgespijkerd.
Frank S en niets of niemand anders…
In de couloir Nord bleek nog geen vlok sneeuw te liggen wegens te felle wind, dus daalden we maar rustig af via de zuidwand onder een aangenaam zonnetje.
Lang leve de zuidflank
Op de vierde dag sprak Rogier de woorden ‘stijl bos, poeder en couloir’ in één zin uit. Na een vroege ochtend was het terug tijd om de benen op te warmen.
Wat een heerlijke manier om boven aan te komen
Na een heerlijke lunch op de top zonder een zuchtje wind begonnen we aan de laatste afdaling van de trip. Eerst als een gek doorheen het couloir.
In één keer? Ok dan!
Om dan met verzuurde bos door het bos naar beneden te denderen. De ideale afsluiter van een prachtige seizoensstart!
Yannick in sprookjesland
Bedankt aan Frank Saeys, Koen Van Hiel, Dirk Houttequiet, Sam Van Brempt, Tim Vanhoutteghem , Rogier Van Rijn en Sandra Pratt voor de fantastische trip!
Bekijk ook Tim’s persoonlijk blog of zijn blog op Wepowder
Een mobilhome, een skipartner die vooral poeder wil en eentje die enkel wou touren of stijle lijnen skieën. En ik? Stuck in the middle… Als er maar ski’s aan te pas komen, dan ben ik al tevreden. 😉
Veel verse sneeuw en zon op komst, Dan kan je moeilijk om Engelberg heen. Een van onze favoriete skigebieden waar altijd nog wel wat sneeuw te vinden valt.
Al hadden we niet verwacht dat van de top tot beneden in het gebied 40 cm heerlijke, droge sneeuw ging zijn. Knallen dus!
Yannick op de Laub in Engelberg
Bijna beneden op de Laub, nog steeds droomsneeuw
Ook Koen geniet van de droge sneeuw en het stralende zonnetje
Nadat Engelberg volledig afgekrast was en onze benen op (meer dan 10.000 hoogtemeters op 1 dag…), was het tijd om via Heidiland de Engadin-vallei binnen te rijden. Reeds enkele jaren droomde ik om de Noordwand van Piz Corvatch eens af te skiën. Het feit dat Koen Van Hiel me dit enkele jaren geleden al voordeed maakte de drang er niet beter op. Lift tot op de gletsjer, een stuk ‘no-fall zone’ afskiën om op een ander gletsjer te komen en een half uurtje stappen later stonden we op de top. Er waren al enkele mensen ons voorgegaan, maar de prachtige run in diepe poeder maakte er toch een festijn van.
Indroppen in de Noordwand van Piz Corvatch
De derde keer dat ik boven kwam had Koen de plaats van partner in crime overgelaten aan Frank. Samen zagen we meer in het afdalen van nog niet eerder geskied couloir aan de westkant van de berg dan dezelfde run voor een derde keer te herhalen.
Frank mag als eerste sporen zetten in een goed verstopt couloir op Piz Corvatch.
Op dag 3 besloten we de overschrijding van de Piz Palü eens te proberen met ski’s. Ik tourde al eerder naar de top en traverseerde als eens in de zomer, maar de volledige tocht in de winter wordt toch niet zo vaak gedaan. Een lokale gids die we ’s ochtends ontmoette bekeek ons eens scheef en gokte op een tiental uur om over de 3905m hoge berg te raken en langs de andere kant weer veilig beneden te raken.
Het was 9uur toen we de vellen onder de ski’s bevestigden, dus tijd genoeg…
De zon met een halo, altijd een knap zicht
Frank bijna op de top van Piz Palü (3905m)
Gelukkig stonden we scherp. We staken zowat iedereen voorbij, inclusief enkele skiërs die reeds veel vroeger uit de hut vertrokken waren, altijd een goed teken.
De top is in zicht!
De hele dag voelden we geen zuchtje wind. De lucht was blauw en de sneeuw was van ongelooflijke kwaliteit voor reeds zo laat op het seizoen te zijn.
De uitzonderlijke sneeuwcondities zorgden er ook voor dat we niet de Fortezzagraat moesten afklimmen maar gewoon langs de gletsjer naar beneden konden skiën. Een eindeloze afdaling tussen seracs in superzachte sneeuw. De glimlach krijg ik nog steeds niet van men gezicht…
Yannick tijdens de eindeloze afdaling tussen seracs op de Morteratch gletsjer
Oh ja, na 7u stonden we een pintje te drinken aan onze mobilhome…
De dag nadien besloten we alle 3 nog eens naar boven te touren via een kortere weg om dezelfde afdaling te skiën. Een mooie afsluiter van een intense maar oh zo goede skitrip!
Koen op zoek naar een lange afdaling
Bedankt aan Frank Saeys en Koen Van Hiel voor de leuke compagnie en volgende topmerken voor hun materiaal en steun:
Ken je die mix van twijfel en hoop voor je op avontuur vertrekt? Een gezonde mengeling van spanning en verlangen omdat je weet dat er vanalles te gebeuren staat, maar dat je het zelf niet in handen hebt.
We waren nog geen 2 uur in Kosovo en waren dat stadium al voorbij, dat beloofde…
Nog geen 2uur in Kosovo en al op een sneeuwscooter, sterke start!
Een oud artikel uit Skieur dat ik in mijn ideeënmap bewaarde was de aanleiding voor onze trip. 10 Dagen op ontdekking in de Balkan met tourski’s, waarom niet?
Via Internet maakte ik contact met Renato, een van de spilfiguren achter een ‘extreme sport oragnisation’ Scardus. Hij pikte ons op in Pristina met een oude Defender om richting Brezovica te rijden. “Don’t worry, wi’ll take kare of everiething” waren zijn laatste woorden op Facebook de avond ervoor. Alles was dus geregeld, toch?
Brezovica by night.
Halverwege de rit stopten we omdat er een grote truck moest volgen. “What’s in it?” vroeg ik. Waarop Renato antwoordde: ” We’ve bought a Pistenbully in Austria!”. Het skigebied had de elektriciteitsrekening van het jaar ervoor niet kunnen betalen, dus de liften draaide niet deze winter. De pistenbully zou dus ook geen pistes prepareren, maar ons naar boven rijden, jieha!
Aangekomen in het skigebied werden we opgewacht door iemand met een sneeuwscooter en een slee erachter. 2 highspeedbochten later lagen we met z’n drieën in de diepsneeuw en zag ik mijn bagage de berg afrollen. Gierend van het lachen en nog niet goed begrijpend wat er net gebeurde, holde ik mijn tas achterna.
Twee uur in Kosovo, eigen pistenbully en met skidoo ondersteboven, dat beloofde!
Hoezo, de liften draaien niet? Dan gaan we toch gewoon met de PistenBully naar boven?
Dat komt ervan als je de elektriciteitsrekening niet betaalt…
Brezovica is een skigebied in het Shar-gebergte dat gebouwd is als plan B voor de winterspelen in Sarajevo ’84. De liften liggen tussen de 1600 en 2400m op een niet al te stijle noordhelling. De mengeling van communistisch-uitziend beton en uiterst gezellige houten blokhutjes zorgt ervoor dat je je ver van de begaande paden waant. De sneeuw bleek niet overvloedig aanwezig te zijn, maar wel van goede kwaliteit.
Brezovica, 5 niet-werkende liften maar dat sluit de pret niet uit!
Een zeldzame streep zon ergens boven Brezovica.
Just follow the light…
We vulden onze dagen met catskieën, skidoo-skiën, tourskieën, filmen en de Harlem Shake dansen.
Sam in actie met de camera en slider.
Om aan deel 2 van de trip te kunnen beginnen moesten we met Terror 5uur naar Albanië rijden. Het is ons nog steeds niet duidelijk vanwaar zijn naam kwam. Rijden kon hij als de beste, maar Engels praten was niet zo zijn ding. Eindpunt van de rit was Valbona Valley, een onontgonnen tourskiepareltje in de Albanese Alpen.
Valbona valley in de Albanese alpen.
Stijle bergen, couloirs overal en geen kat te bespeuren. In de boerderij waar we verbleven waren wel varkens, paarden, kippen en geiten, maar dat is een ander verhaal. Nadat we met een ongekende gastvrijheid onthaald werden begonnen onze blikken al snel af te dwalen richting al lekkers hogerop.
Met de ski’s naar boven…
…Of toch maar te voet?
3 dagen vochten we ons een weg naar boven, maar steeds kwam er wel een natuurelement roet in het eten gooien. Wolken, sneeuw, lawines,.. Noem het en we maakten het mee, behalve zon. We lieten het niet aan ons hart komen. We maakten steeds stevige tochten en hadden continu het gevoel dat we op ontdekkingsreis waren.
In volle vaart naar beneden.
Hoe ver was het weer tot het einde van de vallei?
Spitzenkehre in een smal couloir doe je zo…
Ons gastgezin leefde quasi volledig op eigen grondstoffen. Versgebakken brood iedere ochtend, eigen vlees, honing, boter en confituur. Energie genoeg dus om nog wat verder en hoger te geraken.
Tijd voor de afdaling
Dit noemen ze dus een ‘powderchase’
De filmbeelden volgen ergens rond de zomer, nu eerst nog even bekomen van ons te gekke avontuur…
Ons dagelijks middagdutje
Bedankt Sam & Frank voor de trip, eentje om nooit meer te vergeten!
Meer info over skiën in Kosovo of Albanië? Stuur gerust een berichtje of check volgende website: www.outdooralbania.com
Zoals steeds ongelooflijk veel dank aan onze sponsors!
