• Home
  • Over MC
  • Sponsors
  • What if we forget?

MOUNT COACH

~ alpine climbing project

MOUNT COACH

Tag Archief: Jonas Vandermaesen

Exotisch skiën in Georgië

10 vrijdag apr 2015

Posted by Yannick in Andere

≈ 1 reactie

Tags

frank saeys, georgië, Jonas Vandermaesen, Sam Van Brempt, ski, toerski, Yannick De Bièvre

Het permanent bewoonde hoogste dorp van Europa doemde eindelijk voor ons op. Na 24 uur non-stop reizen arriveerden we met ons vieren in Ushguli. De laatste drie uur brachten we al hotsend en knotsend door in een 4×4. Het zicht op Shkara, de hoogste berg van Georgië, maakte veel goed.

Onze eerste kennismaking met de Georgische keuken

Onze eerste kennismaking met de Georgische keuken

 

In het schemerdonker sleurden we al ons materiaal door het middeleeuws-uitziende dorp. Het was er erg modderig en met uitzondering van de smalle paadjes was alles wit.
De geur deed ons echter vermoeden dat het niet om modder ging…
Tien dagen op ontdekkingstocht in de Kaukasus met toerski’s konden we samenvatten in drie woorden: mest, torens en bergen.

Bijna terug aan onze guesthouse na een prachtige tocht

Bijna terug aan onze guesthouse na een prachtige tocht

 

Ushguli (2100m) ligt in het hart van Svaneti, een bergstreek aan de grens tussen Georgië en Rusland. De streek wordt gekenmerkt door de tientallen vestigingstorens die overal verspreid staan. De huizen en torens werden gebouwd tussen de 9e en 13e eeuw. Sindsdien is er nog niet veel veranderd. De lokale families leven van wat het land opbrengt en van hun eigen dieren. Die waren er in overvloed. Koeien, geiten, schapen, paarden, honden en ganzen waren de echte inwoners van het dorp. Zij liepen vrij rond, wat het geheel nog charmanter maakte.

De echte inwoners van Ushguli

De echte inwoners van Ushguli

150317_GEOR_IMG_0555_LoRes

Wij kwamen terecht bij een bejaard koppel dat geen woord Engels praatte maar wel voor ons zorgde alsof we hun eigen kinderen waren. Er was geen douche en nauwelijks verwarming, maar door de gastvrijheid hebben we dit zeker niet als een probleem ervaren. Deodorant en donsvesten bleken de oplossing te zijn.

Op weg naar een nieuwe vallei

Op weg naar een nieuwe vallei

De drie omliggende valleien boden meer tourski-opties dan we op zeven dagen konden realiseren. Heerlijke hellingen die halverwege onze reis een nieuw wit deken kregen, deden ons elke dag dromen naar meer. Onze dagelijkse routine bestond eruit om een lijn te kiezen, enkele uren omhoog te stappen en te genieten van de afdaling in een onwaarschijnlijk kader.

Verse sneeuw = sporen maar

Verse sneeuw = sporen maar

De beloning voor het afzien

De beloning voor het afzien

Veel beter wordt het niet

Veel beter wordt het niet

Eens we de grommende straathonden in het dorp voorbij waren, lag er een witte wereld te wachten om ontdekt te worden. Ushguli staat door de moeilijke bereikbaarheid nog niet op de internationale ski-radar. Slechts enkele skiërs verkenden de valleien voor ons, waardoor er nog een ongekend potentieel ligt aan eerste afdalingen. Tijdens ons verblijf waren er geen andere skiërs te bekennen. Dat was exact waarvoor we gekomen waren.

Op zoek naar onze volgende lijn

Op zoek naar onze volgende lijn

Onze nieuwe vriend in het spoor

Onze nieuwe vriend in het spoor

Een beklimming en eerste afdaling van het centrale couloir op Shkara zaten er door de sneeuwval helaas niet in. Elke dag was er wel iets nieuws te ontdekken. We werden al snel vriendjes met een straathond die ons dagelijks volgde tot boven de 3000 m.

Shkara (5139m), de hoogste berg van Georgië

Shkara (5139m), de hoogste berg van Georgië

Altijd indrukwekkende uitzichten in de Kaukasus

Altijd indrukwekkende uitzichten in de Kaukasus

Na zes dagen touren besloten we nog een dag het skigebied van Mestia te verkennen. Een splinternieuwe lift van Duitse makelij bracht ons de hele dag voor slechts zeven euro naar de top. Het skigebied bood vanaf hier een 360° panorama van de Kaukasus en een heerlijke afdaling. Het feit dat er met uitzondering van twee locals geen kat te bespeuren was, maakte de ervaring nog unieker.

Skiën in Mestia met Ushba (4710M) op de achtergrond

Skiën in Mestia met Ushba (4710M) op de achtergrond

V.l.n.r.: Frank Saeys, Yannick de Bièvre, Jonas Vandermaesen en Sam Van Brempt

V.l.n.r.: Frank Saeys, Yannick de Bièvre, Jonas Vandermaesen en Sam Van Brempt

Vergane glorie

Vergane glorie

Om de twaalf uur durende minibus-marteling niet nog eens te moeten overdoen, besloten we voor de terugreis de nachttrein terug naar Tbilisi te nemen. Nadat we er in geslaagd waren al onze bagage in de kleine coupé te proppen én onszelf erbij te wringen, restte ons enkel nog het lachen met de dronken conducteur om in een diepe slaap weg te zinken.
Een obligaat dagje rondslenteren in de hoofdstad was de ideale afsluiter van een fantastische reis!

Reizen in stijl

Reizen in stijl

Georgische nachttrein

Georgische nachttrein

Praktische Info:

Wij vlogen voor €240 met Turkish Airlines vanuit Brussel via Istanbul naar Tbilisi, de hoofdstad van Georgië. Met de lokale minibus geraakten we in 12u in Mestia. Nadien volgde nog een rit met de Jeep van 3u om in Ushguli te geraken.

We verbleven in Guesthouse Riho en betaalden iets meer dan €20 per persoon per nacht voor half pension. Toen wij er waren, was dit ook het enige ‘guesthouse’ dat open was.
We waren aangenaam verrast over hoe makkelijk het was om te reizen in Georgië. Iedereen was steeds erg hulpvaardig en enthousiast over onze plannen.
In totaal beleefden we een fantastisch 10-daags avontuur voor nog geen €600 per persoon.

Bedankt aan al onze sponsors voor de steun en Marc van Sportina voor het monteren en prepareren van onze ski’s!

supportsam

Advertentie

Zweten in Thailand en blauwe tenen in de alpen

28 donderdag aug 2014

Posted by jasperdc in Andere

≈ Een reactie plaatsen

Tags

fair hands line, grand cornier, Grandes Jorasses, Jasper De Coninck, Jonas Vandermaesen, Petit Macintyre

Dat we (Jasper en Aurélie) ooit eens naar Thailand zouden gaan stond al lang vast. Maar deze zomer bleken de tickets goedkoop waardoor de keuze snel gemaakt was. Het oorspronkelijke plan was 1 á 2 weken klimmen en dan nog wat cultuur opsnuiven. Met 2 rugzakken, eentje met klimgerief en één met de andere spullen vertrokken we richting Phuket. Dat het regenseizoen was werd ons de eeste dag direct duidelijk. De regen viel er een volledige dag non-stop uit de lucht. Op zo dagen is er dan ook niets anders te doen dan door te reizen naar de klimgebieden. Na een tussenstop in Koh Phi Phi kwame we aan op railay beach. Een schiereiland met zowel aan de kust als landinwaarts rotswanden. Ook het bekende Tonsai ligt op dit schiereiland.


Tonsai wall vanaf Pranang beachTonsai wall vanaf Pranang beach

Dat we (Jasper en Aurélie) ooit eens naar Thailand zouden gaan stond al lang vast. Maar deze zomer bleken de tickets goedkoop waardoor de keuze snel gemaakt was. Het oorspronkelijke plan was 1 á 2 weken klimmen en dan nog wat cultuur opsnuiven. Met 2 rugzakken, eentje met klimgerief en één met de andere spullen vertrokken we richting Phuket. Dat het regenseizoen was werd ons de eeste dag direct duidelijk. De regen viel er een volledige dag non-stop uit de lucht. Op zo dagen is er dan ook niets anders te doen dan door te reizen naar de klimgebieden. Na een tussenstop in Koh Phi Phi kwame we aan op railay beach. Een schiereiland met zowel aan de kust als landinwaarts rotswanden. Ook het bekende Tonsai ligt op dit schiereiland.  FOTO: Tonsai wall vanaf Pranang beach FOTO: Wat is er beter om aan de klimsteil gewoon te worden dan wat te boulderen?  Het klimmen bij een minimum temperatuur van 30 graden blijkt er heel afwisselend te zijn. Je vindt er rechte muren, extreme overhangen, regletten en druipstenen. Na een dagje boulderen was het tijd voor de langere routes. Al snel merk je dat niet alle haken even stevig zijn. De klassieke plaquettes die overal terug te vinden zijn in de alpen blijken het hier maar 6 maanden uit te houden. Na een jaar blijft er niet meer dan en roestig spoor over. Van de grote massa klimmers, die waarschijnlijk enkel in het droog seizoen komen, was geen spoor te bespeuren. De rust aan de massieven in combinatie met het heerlijke eten en prachtige stranden maakt van deze plek een waar paradijs. Al werd dit even onderuit gehaald door een voedsevergiftiging. Maar meer dan een dagje ziekenhuis en een week diarree was het ook niet.  Voor Deep water soloing was de zee jammer genoeg niet rustig genoeg. Maar daarvoor keren we nog wel eens terug! FOTO: de dagelijke zonsondergang vanop Railay West FOTO: Klimmen in de jungle  FOTO: Aurélie waagt de overstap op One-two-three FOTO: Technisch klimmen op Escher wall FOTO: Opletten voor wespenesten en arrogante apen in Diamond Cave.  FOTO: Alles onder het toeziend oog van de beste klimmers van de streek! 2 weken later was het tijd om nog eens naar de alpen af te reizen. Ik zou er een 2tal weken met Jonas (MC3) beklimmingen proberen te realiseren. Maar zoals alom bekend zat het weer deze zomer niet echt mee. Na een acclimatietocht naar Grand Cornier vanaf Lac de Moiry in mooi weer sloegen de voorspellingen wat om. Enkele dagen gaan klimmen aan de grimselpas leek ons dan ook een mooi tussendoortje. In de gietende regen kwamen we aan in Gutannen. De volgende dag zouden we fair hands line klimmen. Een klassieker die al vanaf de eerste lengte niet zo eenvoudig leek als de topo aangeeft. Het opnieuw wennen aan moeilijk af te zekeren dalpassen zal hier misschien ook iets mee te makn hebben. Naarmate de lengtes volgen gaat het ook steeds vlotter en vlotter. Na de lange afdaling langs de trappen van de lift klommen we nog een korte route aan de ander kant van de vallei.  FOTO: Jonas op de graat van Grand Cornier.  FOTO: Jonas in één van de laatste lengtes van fair hands line FOTO: Ondanks het liften mochten we niet mee… De 2de dag vertrokken we vrij laat, opstaan lukt nog steeds niet zo goed, in de richting van Eldorado. Dit is een massieve rotswand op zo een 2u wandelen van de stuwdam. Iets voor 12u begonnen we te klimmen in Möterhead. De dalpassen blijken hier ook zeer sportief afgezekerd te zijn. De eerste lengtes gaan vlot tot in een dulferpas mijn rug opnieuw veel pijn begint te doen. Enkele lengtes verder kan ik bijna niet meer over mn schouder kijken. Rapellen lijkt de juiste beslissing en net voor de eerste regen staan we terug aan de auto.  FOTO: Jasper in de fijne vingerbarst van de 3de lengte van Möterhead.  Na nog een overschreiding van de la sage – pleureur en la luette in Wallis voelden we ons fit om eindelijk terug in te stijgen naar de leschaux-hut. De condities van de Croz-pijler op de noordwand van Grandes Jorasses bleken goed te zijn. Toen we echter in de gietende regen en ijzige wind aan de hut kwamen, werd deze beklimming ons echter afgeraden. Het zou de volgende dag goed weer zijn, maar ’s nachts opnieuw sneeuwen en de volgende dag kans op onweer. Bovendien zou de afdaling naar de boccalatte-hut levensgevaarlijk worden door het lawinegevaar. De overstap naar Petit Macintyre was vlug gemaakt. De route loopt links van de linceuil en volgt eerst een goulotte langs de rotswand. Halverwege stapt ze over naar een goulotte meer links waar het ook wat steiler wordt. Omdat slaap belangrijk is staan we een uur later dan gepland op. Zowel de instijg als het eerste deel van de route gaan vlot. Door de vele sneeuw moest alles gespoord worden, wat in de mist niet altijd eenvoudig was. Het eerste deel bleek vooral fysiek zwaar. Het 2de deel bleek uit goed ijs te bestaan waardoor we goed snelheid konden maken. Dit was ook nodig. Rond 10u komt de zon op de rotwand net naast de route en komt er conitu spindrift, ijspegels en rotsen naar beneden. 15 abalakovs later staan we terug aan de voet. Tijdens de verdere afdaling werden we opneiuw getrakteerd op hevige regenbuien en een ijzige wind. Tegen 10u ’s avonds staan we terug in Chamonix. Allezins een mooie afsluiter van de zomer!

Wat is er beter om aan de steil de wennen dan wat te boulderen?

Het klimmen bij een minimum temperatuur van 30 graden blijkt er heel afwisselend te zijn. Je vindt er rechte muren, extreme overhangen, regletten en druipstenen. Na een dagje boulderen was het tijd voor de langere routes. Al snel merk je dat niet alle haken even stevig zijn. De klassieke plaquettes die overal terug te vinden zijn in de alpen blijken het hier maar 6 maanden uit te houden. Na een jaar blijft er niet meer dan en roestig spoor over. Van de grote massa klimmers, die waarschijnlijk enkel in het droog seizoen komen, was geen spoor te bespeuren. De rust aan de massieven in combinatie met het heerlijke eten en prachtige stranden maakt van deze plek een waar paradijs. Al werd dit even onderuit gehaald door een voedsevergiftiging. Maar meer dan een dagje ziekenhuis en een week diarree was het ook niet.
Voor Deep water soloing was de zee jammer genoeg niet rustig genoeg. Maar daarvoor keren we nog wel eens terug!


DSC_4430de dagelijke zonsondergang vanop Railay West


DSC_4536Klimmen in de jungle


P1000672Aurélie waagt de overstap op One-two-three

P1000692
Technisch klimmen op Escher wall

P1000734Opletten voor wespenesten en arrogante apen in Diamond Cave.

DSC_4516 Alles onder het toeziend oog van de beste klimmers van de streek!

2 weken later was het tijd om nog eens naar de alpen af te reizen. Ik zou er een 2tal weken met Jonas (MC3) beklimmingen proberen te realiseren. Maar zoals alom bekend zat het weer deze zomer niet echt mee. Na een acclimatietocht naar Grand Cornier vanaf Lac de Moiry in mooi weer sloegen de voorspellingen wat om. Enkele dagen gaan klimmen aan de grimselpas leek ons dan ook een mooi tussendoortje. In de gietende regen kwamen we aan in Gutannen. De volgende dag zouden we fair hands line klimmen. Een klassieker die al vanaf de eerste lengte niet zo eenvoudig leek als de topo aangeeft. Het opnieuw wennen aan moeilijk af te zekeren dalpassen zal hier misschien ook iets mee te makn hebben. Naarmate de lengtes volgen gaat het ook steeds vlotter en vlotter. Na de lange afdaling langs de trappen van de lift klommen we nog een korte route aan de ander kant van de vallei.

P1000785 Jonas op de graat van Grand Cornier.

P1000797 Jonas in één van de laatste lengtes van fair hands line

P1000800Ondanks het liften mochten we niet mee…

De 2de dag vertrokken we vrij laat, opstaan lukt nog steeds niet zo goed, in de richting van Eldorado. Dit is een massieve rotswand op zo een 2u wandelen van de stuwdam. Iets voor 12u begonnen we te klimmen in Möterhead. De dalpassen blijken hier ook zeer sportief afgezekerd te zijn. De eerste lengtes gaan vlot tot in een dulferpas mijn rug opnieuw veel pijn begint te doen. Enkele lengtes verder kan ik bijna niet meer over mn schouder kijken. Rapellen lijkt de juiste beslissing en net voor de eerste regen staan we terug aan de auto.

P1000807 Jasper in de fijne vingerbarst van de 3de lengte van Möterhead.

Na nog een overschreiding van de la sage – pleureur en la luette in Wallis voelden we ons fit om eindelijk terug in te stijgen naar de leschaux-hut. De condities van de Croz-pijler op de noordwand van Grandes Jorasses bleken goed te zijn. Toen we echter in de gietende regen en ijzige wind aan de hut kwamen, werd deze beklimming ons echter afgeraden. Het zou de volgende dag goed weer zijn, maar ’s nachts opnieuw sneeuwen en de volgende dag kans op onweer. Bovendien zou de afdaling naar de boccalatte-hut levensgevaarlijk worden door het lawinegevaar. De overstap naar Petit Macintyre was vlug gemaakt. De route loopt links van de linceuil en volgt eerst een goulotte langs de rotswand. Halverwege stapt ze over naar een goulotte meer links waar het ook wat steiler wordt. Omdat slaap belangrijk is staan we een uur later dan gepland op. Zowel de instijg als het eerste deel van de route gaan vlot. Door de vele sneeuw moest alles gespoord worden, wat in de mist niet altijd eenvoudig was. Het eerste deel bleek vooral fysiek zwaar. Het 2de deel bleek uit goed ijs te bestaan waardoor we goed snelheid konden maken. Dit was ook nodig. Rond 10u komt de zon op de rotwand net naast de route en komt er conitu spindrift, ijspegels en rotsen naar beneden. 15 abalakovs later staan we terug aan de voet. Tijdens de verdere afdaling werden we opneiuw getrakteerd op hevige regenbuien en een ijzige wind. Tegen 10u ’s avonds staan we terug in Chamonix. Alleszins een mooie afsluiter van de zomer!

P1000851Jonas met op de achtergrond Le Pleureur

 

P1000871Jonas halverwege de eerste goulotte in Petit Macintyre

P1000868Prachtige zonsopgang boven petites Jorasses

P1100077Jasper bij de overstap naar de linkse goulotte

P1100081Jasper in de voorlaatste lengte.

Met dank aan K2 en Julbo!

Dé manier om je skiseizoen af te sluiten

12 maandag mei 2014

Posted by Yannick in Andere

≈ Een reactie plaatsen

Tags

Chamonix, couloir chevalier, frank saeys, Jonas Vandermaesen, Mont Blanc, pente raide, Ski-alpinisme, Tim De Dobbeleer, Tim Vanhoutteghem, Yannick De Bièvre

Het was een korte, maar mooie winter. Na twee fantastische trips in december (naar de Queyras en Andermatt) had ik wat andere prioriteiten.
Haar naam is Zoen en ondertussen is ze al drie maanden oud 😉

Het verlengde weekend van 1 Mei bleek het goede moment om wat stijlere lijnen op te zoeken. Partner in crime Franks Saeys was ook van de partij, net als Tim De Dobbeleer en Tim Vanhoutteghem. Na een te korte nacht kwam Tim op de deur van onze mobilhome kloppen met warme koffiekoeken.
Snel ontbijten, als eerste de Grands Montets lift in (Chamonix) en direct tot boven. Na een stukje touren en klimmen naar de col van de Petite Verte wachtte onze brunch: ‘Couloir Chevalier‘ (400m, 5.3, +50°-45°). Omdat we niet op de hoogte waren van de omstandigheden besloten we de eerste 15m te rapellen om de sneeuw even te testen. Goede grip, fantastisch zicht en véél zin. Gaan met die banaan!

Skialpinisme Chamonix-3

Tim Vanhoutteghem aan de start van couloir Chevalier

 

couloir chevalier 1

Pente raide = blijven concentreren!

 

couloir chevalier 2

Niet mis qua uitzicht, toch?!

Argentière gletsjer

Nog even naar beneden via de Argentière gletsjer

Tegen de middag stonden we moe maar voldaan terug op de parking. Lang leve Chamonix en zijn liften! De volgende dag bleven we beneden wegens aanhoudende regen. De sneeuwgrens zakte tot 2000m en er was zon in het vooruitzicht. Zouden we?

Vorig jaar was ik thuis toen Jonas en Tim een poging deden om de Mont Blanc te beklimmen via de Grands Mulets en de noordwand af te skiën. Door hoogteziekte moesten ze toen jammer genoeg terugkeren.
Deze keer was Jonas ook van de partij met 2 vrienden, net als Tim. In totaal zouden we dus met 9 naar de hut trekken.

Aiguille du Midi

Concentratie voor het vertrek…

Het mooie weer bleef jammer genoeg op zich wachten, dus in de sneeuw en mist vertrokken we richting hut. Na een uurtje of 4 hadden we de Bosson gletsjer overgestoken en de nodige hoogtemeters gedaan tot aan de hut.

Grijs en grauw onder de noordwand van de Aiguille du Midi

Grijs en grauw onder de noordwand van de Aiguille du Midi

Refuge du grands mulets

Waar blijft die zon?

Refuge du grands mulets

Ha, daar is ze!

Refuge du grands mulets

En de start van onze route

Om 1 uur klonk de wekker en was het tijd om te vertrekken. Nog wat gedesoriënteerd vertrokken we in colonne op de gletsjer. Na drie keer van gedacht te veranderen besloten we toch voor de graad-route te kiezen. Die is iets langer en zwaarder, maar veiliger qua seracs. Al moesten we wel een steeds steiler wordende helling op met zo een veertigtal andere tourskiers. Hmm.. Verse sneeuw, veel mensen en en niet gespoorde helling…

Refuge du grands mulets

Wakker worden!

Enige tijd later klonk opeens ‘lawine, lawine’ en stoof iedereen alle kanten uit. Ik zag gelukkig snel dat ik op een relatief veilig plaats stond en dat de lawine niet breder werd. Enkele mensen werden ongeveer twintig meter meegetrokken, maar zonder veel erg. Ik had de reflex om direct te gaan kijken met mijn bieper in aanslag, maar van bovenaf werden we gerustgesteld dat er slechts drie mensen betrokken waren, en die begonnen stilaan recht te staan. Einde verhaal dus, wegwezen was de boodschap.

Skialpinisme Chamonix

9u30: Beer ‘o clock in Chamonix!

Jammer genoeg waren we niet in de hut op het goede moment, maar er komt nog wel eens een andere keer. Iedereen is veilig teruggekeerd en niemand heeft de top gehaald (of de noordwand geskiet) die dag.
Het was in ieder geval fantastisch om met een hele bende daar te zijn. bedankt iedereen voor de leuke tijd!

En nu? Dromen van de volgende winter 😉

supportyannick

Eperon Migot en Arrête forbes

23 maandag jul 2012

Posted by Tim De Dobbeleer in Andere

≈ 1 reactie

Tags

Albert I, Arrete forbes, Chardonnet, Eperon Migot, Jonas Vandermaesen, Tim De Dobbeleer, Tim Van Houtteghem

2 britten onder ons op het eerste stuk sneeuw van de Migot pijler

5 jaar geleden op een alpien treffen hier in Chamonix deden Jonas en ik(Tim De Dobbeleer) onze eerste poging voor de Eperon Migot. Ik heriner me nog goed die ochtend : regen vollenbak en zichtbaarheid nihil!!! Ik denk dat we sindsdien al 4 keer tot aan de Albert I zijn gewandeld en het was altijd wel iets. Ofwel was de rimaye onoverkomelijk, ofwel regende of sneeuwde het. Zo was het ook eergisteren weer van de kl**ten. Jonas Vandermaesen en Tim Vanhouteghem hadden de aanloop goed voorbereid en zelfs in dichte mist geraakten we tot onderaan de wand. Maar het mocht weer niet zijn, de ijskoude rukwind deed ons terugkeren.

Too cold, too windy

Mais on s’amuse.

In de hut verzekerde ze ons dat het zondag wel mooi weer zou zijn dus bleven we nog een dag. Vorige nacht om 3 uur was het dan zover. Als je uit de hut komt en de hemel is bezaaid met sterren dan weet je dat het goed zit… Ondertussen kenden we de approche wel al vanbuiten en na 2 uur waren we onderaan de wand. No eens 2 uur later stonden we boven. Voila!!!…. Tot zover onze Migot history.

the britts again

Tim DD ongeveer halfweg

Intieme actie op het bovenste sneeuwveld

Le sommet

We kozen ervoor om niet de normale afdaling te nemen maar via de arrête forbes naar benden te gaan. In zijn geheel was het een zalige alpiene course.

Een cordée in l’arrête Forbes

Jonas op het moeilijkste stuk van l’ arrête forbes

Chilage voor Jonas met Chardonnet op de achtergrond.

Toen we om 12 uur terug aan de hut waren was alles in gereedheid gebracht voor een stevige BBQ. Jammerenoeg was het redelijk duur en kan mijnen bruine dat op dit moment niet trekken. Gelukkig was er ook live muziek en dat maakte al veel goed.

 

 

Astroboys, Astromans and Astrograndpa’s all together on the Washington Column

17 zaterdag sep 2011

Posted by Tim De Dobbeleer in Andere

≈ 2 reacties

Tags

Astroman, Bram Vandendriesche, Jasper De Coninck, Jonas Vandermaesen, Marijke De Coninck, Nelson Neirinck, Sam Vanden Driessche, the nose, Tim De Dobbeleer, Washinton Column

Sam hogerop in Changing corners

Sam en ik zijn al een week terug in Yosemite, maar ondanks het  wisselvallige weer(onweer en hevige stortbuien in de namiddag) konden we slechts 1 grote beklimming doen. Gisteren klommen we Astroman,een stevige freeclimb testpiece in Yosemite. Buiten de eerste lengte zijn alle lengtes echt stevig en moesten we telkens het beste uit onszelf bovenhalen om alles te proberen vrijklimmen. We hadden een goeie start en al snel waren we onderaan de eerste zware lengte : Enduro corner: 50 meter dulferen met af een toe een een goeie handjam om te rusten. Sam mocht deze lengte voorklimmen(en ik mocht het harding slot doen….). Sam was niet echt superfris en dat zorgde ervoor dat zijn voorarmen bijna explodeerden toen hij in de helft was, maar na een kleine rust kon hij toch doorgaan tot aan de relais. Well done mate!!!  Met mijn smalle handen kon ik bijna overal goede en medium goede handjams plaatsen, zodat ik geen verzurende dulferpassen moest doen en redelijk vlot tot de relais klom.

Sam in Enduro Corner

Boven ons waren er al 2 australiërs(ze noemden zichzelf astrograndpa’s omdat ze alles op het gemak deden) bezig in the harding slot en het luide gebrul dat af en toe uit de Chimney kwam zorgde ervoor dat ik ook wel schrik kreeg. Na 1 uur wachten op de relais voor de harding slot was het aan mij. De smalle barst die naar de Chimney leidt ging vrij vlot, en daarna was het de bedoeling om vanuit de smalle barst in de chimney te kruipen….shit hoe doe je da?

Tim in the harding slot

Na enkele keren proberen slaagde ik er toch in om mezelf naar boven te wurmen in deze smalle chimney. Naarmate ik hoger kwam werd het ook steeds smaller(zelfs zo smal dat je geklemt geraakt als je diep inademt). Op een gegeven moment dacht ik dat ik vastzat, ik hing daar gewoon met mijn benen spartelend in de barst en met mijn borstkas geklemt tussen twee muren van graniet.. Na veel gebrul, gevloek en wanhopig gespartel wist ik mezelf uiteindelijk los te werken en de laatste 5 meter naar de relais te klimmen. Nog nooit heb ik zo hard moeten vechten!!.Sam had mij zien afzien en besloot op het einde uit de barst te gaan en zich aan het touw op te trekken. Er scheelt toch iets aan onze techniek denk ik:) Onderaan waren nog 2 klimmers, maar na te lang gewacht te hebben(tot ik door die chimney was) besloten ze toch af te dalen. De beklimming tot voor de harding slot noemt astroboys.

just 5m to the belay but still miles away:)

Na de harding slot heeft elke lengte nog wel een crux, dus het is steeds opletten om niet te vallen. Ik maakte nog een slippertje in de changing corners, Maar voor de rest konden Sam en ik alles vrijklimmen tot aan de top.

Tim in de voorlaatste lengte

Vandaag een verdiende rustdag want het lichaam doet overal pijn en het voelt precies alsof we gisteren overreden zijn door een grote truck:) Morgen nog 1 beklimming en dan zit onze trip erop. Let’s go and climb!!!

Hieronder wat nieuws over de andere MC’ers. Jasper en Jonas probeerden enkele dagen gelden The prow op Washington Column, ze hadden de zwaarste lengtes gedaan en waren bijna aan de top…. en toen kwam er ineens een heel stevig onweer. Helemaal doorweekt kwamen ze die avond terug aan in Camp 4. Bram, Marijke en Nelson klommen op last arrow spire, ook zij waren goed opgeschoten en hetzelfde onweer veranderde de wand in een waterval, en ook zij kwamen helemaal uitgeregend maar veilig en wel toe in Camp4. Nu Zijn Jonas en Jasper Tom Waes(Hij probeert voor het programma Tomtesteron the Nose te beklimmen onder deskundige leiding van Séan Villanueva en Nicolas Favresse)achterna in the Nose. Bram en Marijke zijn bezig aan de beklimming van Half dome via the regular North west en Artif-master Nelson is op zoek naar partners in crime en zal binnekort ook wel van zich laten horen.

Binnen enkele dagen waarschijnlijk meer nieuws.

Arete Kuffner Filmpje

10 woensdag aug 2011

Posted by Sam Van Brempt in Mount Coach

≈ 2 reacties

Tags

Chamonix, Gopro, Jonas Vandermaesen, Kuffner, Mont Maudit, Sam Van Brempt, Vimeo

Enkele weken geleden klom ik (Sam ) met Jonas Arête Kuffner op Mont Maudit. Ik met mijn fototoestel, jonas met de Gopro. Zie hier het filmpje.

Goed weer, daar moet je achter zoeken!

24 zondag jul 2011

Posted by Sam Van Brempt in Mount Coach

≈ 1 reactie

Tags

Fessura Della Disperazione, Jonas Vandermaesen, Nelson Neirinck, Sam Van Brempt, Val dell Orco

Jonas en Ashlyn in de slab runn-outs van Mi Dissocio

Bijna in heel Europa was het afgelopen week slecht weer. Maar zoals we in de winter zoeken naar die ene plek waar er extra veel sneeuw valt gaan we in de zomer op zoek naar die ene vallei waar het toch mooi weer is… Van Chamonix, een 2 uur durende omweg naar gastlozen, om dan uiteindelijk richting Val Dell’Orco  te verhuizen. Pizza en 3 mooie  zonnige klimdagen in het gezelschap van “de halve Hungaria klimzaal”!

Nelson klimt de eerste lengte van Fessura Della Disperazione

Voor mij (Sam ) en Nelson zal Fessura Della Disperazione (De hopeloze barst ) wellicht nog lang bijblijven. Slechts 4 lengtes en maximaal 6a. Maar aangezien Camalot nr 6 in 2 lengtes maar juist past of zelfs vaak te klein is, krijgt deze 6a barst wel andere dimensies.

Deze slideshow vereist JavaScript.

 

Arête Kuffner

14 donderdag jul 2011

Posted by Sam Van Brempt in Mount Coach

≈ 6 reacties

Tags

Arete Kuffner, Jonas Vandermaesen, Mont Maudit, Sam Van Brempt

Zoals vorig weekend al duidelijk, zaten we al een kleine week in Chamonix. Desondanks dat de dagen best druk waren konden we niets klimmen waar we zelf echt tevreden om waren. Natuurlijk, 2 opgewekte gezichten toen bleek dat er anderhalve dag stabiel weer aankwam. Snel werden de plannen gemaakt en de rugzak gepakt.
Zondagavond werden we nog verrast door een sneeuwstorm waardoor we ons originele doel wijzigen en kiezen om de volgende dag de Kuffergraat op Mont Maudit te klimmen.
Om 2 uur ‘s nachts verlaten we onze tent onderaan de Cosmiqueshut. De gletsjer is goed aangevroren en dankzij de cordées die de vorige dag reeds naar het fourche bivak vertrokken waren hebben we een duidelijk spoor.

Om 2 uur ' s nachts op de Valle Blanche, de eerste cordées vertrekken naar Mont Blanc

Een 3 uur later staan we aan het begin van de graat, er zit nog 2 man voor ons maar deze kunnen we bij de eerste rotsen inhalen, voor de rest van de dag komen we niemand meer tegen en het gaat goed, verbazend goed zelfs! Tegen 9 uur ’s morgens, na een 4 uur klimmen staan we op de top van Mont Maudit. Het ging snel, er lag geen spoor maar de sneeuw was compact genoeg en de route wijst zichzelf uit…
Maar vooral heb ik enkele mooie foto’s kunnen schieten!

Met het eerste licht staan we op het begin van de graat

Zonsopgang, met achteraan in de wolken Grand Jorasses

Jonas op de corniche voor Pointe de l'Androsace, Rechts ligt Pillier d'angle

Jonas met achter hem Pointe de l'Androsace

Het laatste stuk rotsgraat met de integrale peutery op de achterrgrond

Jonas op het zadel van Mont Maudit, de Kuffner duikt achter hem naar beneden

Wachten op goed weer

10 zondag jul 2011

Posted by Sam Van Brempt in Mount Coach

≈ 3 reacties

Tags

Aète de Cosmiques, Envers des Aiguilles, Jonas Vandermaesen, Le pont des soupirs, Moine, Nelson Neirinck, Sam Van Brempt

De Jorasses na een onweer

Ik (Sam ) zit al een week in Chamonix maar dit is pas de eerste keer dat ik iets op de blog krijg. Het is al een drukke week geweest, succesvol is een ander verhaal… In mijn achterhoofd dwaalt er altijd een gedachte rond; als je je vakantie geheel vrij kan plannen, dan ga je toch niet klimmen in de zomermaanden? Veel volk, volgeboekte campings, betalen voor hutten, namiddagonweders, … en dan zal ik nog maar zwijgen van wat ik allemaal van feesten en festivals in België mis. Aiaiaiai!

Nelson in Pont des Soupirs

Nelson in Pont des Soupirs

Maar omdat ik het moeilijk kan verdragen dat anderen in de bergen zitten, of eerder gezegd ik schrik heb een mooie route te missen ben ik begin Juli met Jonas naar de alpen vertrokken. Toegeven, spijt heb ik er niet van, toch zijn we aan het wachten op enkele dagen stabiel weer voor iets groots…

BBQ met Jonas, Nelson en Nicolas

Wat doen we in afwachting… Instijgen, met Nelson Pont des Soupirs klimmen, afdalen, terug instijgen, onweders uitzitten, een korte beklimming door de zuidwand van de Moine, een onweder uitzitten, niets kunnen klimmen, terug afdalen, de zelfde dag terug instijgen, kort na het vertrek terugkeren door een regenbui, afdalen, een uur later terug naar boven, met Tim Vanhoutteghem de Comsiquesgraat klimmen, terug afdalen, sporklimmen aan Les Gaillands, en natuurlijk veel chitchat met enkele nieuwe vrienden!

Jonas en Sam op de top van de Moine

Toch, misschien hebben we de komende dagen geluk! Hier alvast enkele foto’s van afgelopen week…

De graat van Pont Des Soupirs
Nelson in Pont des Soupirs
Jonas moet even springen

Jonas in de zuidwand van de Moine
Jonas onderaan de Moine
Tim in de uitklim van Arête des Cosmiques

Nelson in Pont des Soupirs

Goulotte du col du Plan & Ginat op Les Droites

11 vrijdag feb 2011

Posted by jonas009 in Mount Coach

≈ 2 reacties

Tags

col du Plan, droites, Ginat, Goulotte du col du Plan, Jasper De Coninck, Jonas Vandermaesen, Nelson Neirinck, Tim De Dobbeleer, variante diagonale

Vorige vrijdag vertrokken Tim, Nelson en ik richting Chamonix. Jasper zat al wat langer in de Alpen en kwam zaterdag in de late namiddag ook aan vanuit Zinal. Het weer en de condities waren perfect, dus er waren mogelijkheden om iets stevig te gaan doen. Enkel de acclimatisatie was er nog niet helemaal, dus besloten we om zondag met de eerste lift naar plan de l’aiguille te gaan om van daaruit Fil à plomb te klimmen.

De instijg bleek pittiger dan verwacht, maar rond half elf stonden we onderaan de route. Even twijfelen, links of rechts, topo nog eens bekijken, maar het was duidelijk: het couloir nog wat verder blijven volgen. Fout gedacht, zo bleek. We missen de afslag naar Fil à plomb en uiteindelijk klimmen we “Variante diagonale du Goulotte du col du Plan”: een mooie mixte lengte brengt ons vanuit het couloir op een sneeuwgraat die eindigt in het topijsveld. Van ver leek het al een pikker te gaan worden en van dichtbij was het nog iets erger. Keihard, breekbaar ijs, 60° en toch nog een aantal touwlengtes te gaan…
Rond drie uur staan we op arrête Midi-Plan en wordt het nog wat stoempen tot aan de lift.
Tim en ik hadden echter het goede idee gehad om skis mee te nemen in de route om de Vallée Blanche af te skieën. Terwijl Nelson en Jasper verder gaan over de graat binden Tim en ik onze approche skis onder. Eerst maken we een grote traversee om langs Pointe Lachenal te geraken en hier komen we de eerste moeilijkheden al tegen: twee grote crevassen waar we precies tussenin staan. Voorzichtig schuiven we verder maar alles loopt goed af. Het vervolg is veelbelovend: een bevroren bovenlaag waarop het aangenaam skieën is. Tot we plots het juiste pad wat kwijt zijn. We besluiten laag te blijven. Ik glij wat verder, zie een crevasse aankomen en spring er nog over, maar achter mij hoor ik de hele sneeuwbrug instorten. Plots sta ik midden tussen de spleten en zien we dat het pad een 20-tal meter hoger loopt. Het touw uithalen en op handen en knieën naar boven kruipen. Dit loopt gelukkig ook goed af. Tenslotte blijkt de gletsjer er verschikkelijk bij te liggen in de buurt van de Requin hut en hier moeten we de skis nog eens uitdoen, crampons aan en een steil couloir afklimmen. Ondertussen is het donker en met de koplampjes aan geraken we uiteindelijk om half acht beneden in Chamonix. Strak plan die skis, maar misschien toch niet voor herhaling vatbaar.

Les droites noordwand met La Ginat (IV5, 1000m ) © 2011 Sam Van Brempt

 

Een rustdag hebben we wel verdiend, dus maandag doen we niets, maar het weer blijft goed en we hadden al gehoord dat in het Argentière-bassin de wanden in erg goede conditie lagen, dus stilaan beginnen we serieus te denken aan onze eerste echt grote klepper: la Ginat op de noordwand van Les Droites, 1000m, IV 5.
’s Avonds nemen we de lift naar de Grands Montets en slapen we in het liftstation. Even lijkt een plots opgestoken wind nog roet in het eten te gooien maar om 3u staan we toch klaar om te vertrekken en blijkt de wind goed mee te vallen van zodra we achter de graat zitten.
De aanloop over de gletsjer gaat vrij vlot en rond 5u beginnen we eraan. De wand ligt vol aangevroren sneeuw, dus het klimmen gaat makkelijk. We klimmen simultaan in twee cordées: Tim & ik en Jasper & Nelson. Wanneer de zon opkomt zitten we al hoog in het ijsveld dat de eerste 600m van de wand vormt. Aan het begin van de moeilijkheden maak ik relais en beginnen we lengtes te klimmen. Enkele steilere ijs en mixte lengtes tot 80° brengen ons opnieuw op een minder steil sneeuwveld dat tot onder de crux loopt: een drietal lengtes steil ijs tot 90°. Daarna is het nog een kort sneeuwcouloir doorploeteren en om 15u staan we boven, onze eerste grote wand onder ons, na 10 uur hard klimmen. De afdaling naar de Couvercle hut is nog lang en vermoeiend maar om 19u kunnen we tevreden in ons bed kruipen.
De dag nadien dalen we af naar Chamonix. Jasper neemt het treintje omdat zijn tenen afgezien hebben tijdens de beklimming, terwijl Tim, Nelson en ik te voet verder gaan. Op het laatste stukje bospad naar de vallei is de sneeuw voor een deel gesmolten en doen we onze crampons uit. Jammer genoeg blijken de overgebleven sneeuw- en ijsplekken toch verraderlijker dan gedacht en plots glijdt mijn rechter voet weg en zit de linker volledig gewrongen onder mijzelf met rugzak en touw. Een felle pijn in mijn enkel belooft niet veel goeds. Ik probeer nog wat te wandelen als ik bekomen ben, maar dat lukt niet meer. Met ondersteuning van Tim en Nelson komen we ook niet ver op het steile, besneeuwde pad, dus uiteindelijk beslissen we om een helikopter te bellen. Enkele uren later zit ik met mijn voet in het gips. Gelukkig niet gebroken, maar in ieder geval stevig verstuikt. Een week gips en daarna verder onderzoeken of er iets gescheurd is.
Een domper, maar hopelijk is het niet te erg.

Jasper vertrekt ’s avonds terug naar België en ik ga vervroegd mee. Tim en Nelson blijven nog wat, samen met Stijn Depuydt die met de bus nagekomen was.
Veel succes nog!

Deze slideshow vereist JavaScript.

← Oudere berichten

Mount Coach Events:

Mount Coach Sponsors







25













25

Mount Coach

Onze sponsors

Maak een gratis website of blog op WordPress.com.

Privacy en cookies: Deze site maakt gebruik van cookies. Door verder te gaan op deze website, ga je akkoord met het gebruik hiervan.
Voor meer informatie, onder andere over cookiebeheer, bekijk je: Cookiebeleid
  • Volg Volgend
    • MOUNT COACH
    • Doe mee met 119 andere volgers
    • Heb je al een WordPress.com-account? Nu inloggen.
    • MOUNT COACH
    • Aanpassen
    • Volg Volgend
    • Aanmelden
    • Inloggen
    • Deze inhoud rapporteren
    • Site in de Reader weergeven
    • Beheer abonnementen
    • Deze balk inklappen
 

Reacties laden....