• Home
  • Over MC
  • Sponsors
  • What if we forget?

MOUNT COACH

~ alpine climbing project

MOUNT COACH

Auteur Archief: jasperdc

Zweten in Thailand en blauwe tenen in de alpen

28 donderdag aug 2014

Posted by jasperdc in Andere

≈ Een reactie plaatsen

Tags

fair hands line, grand cornier, Grandes Jorasses, Jasper De Coninck, Jonas Vandermaesen, Petit Macintyre

Dat we (Jasper en Aurélie) ooit eens naar Thailand zouden gaan stond al lang vast. Maar deze zomer bleken de tickets goedkoop waardoor de keuze snel gemaakt was. Het oorspronkelijke plan was 1 á 2 weken klimmen en dan nog wat cultuur opsnuiven. Met 2 rugzakken, eentje met klimgerief en één met de andere spullen vertrokken we richting Phuket. Dat het regenseizoen was werd ons de eeste dag direct duidelijk. De regen viel er een volledige dag non-stop uit de lucht. Op zo dagen is er dan ook niets anders te doen dan door te reizen naar de klimgebieden. Na een tussenstop in Koh Phi Phi kwame we aan op railay beach. Een schiereiland met zowel aan de kust als landinwaarts rotswanden. Ook het bekende Tonsai ligt op dit schiereiland.


Tonsai wall vanaf Pranang beachTonsai wall vanaf Pranang beach

Dat we (Jasper en Aurélie) ooit eens naar Thailand zouden gaan stond al lang vast. Maar deze zomer bleken de tickets goedkoop waardoor de keuze snel gemaakt was. Het oorspronkelijke plan was 1 á 2 weken klimmen en dan nog wat cultuur opsnuiven. Met 2 rugzakken, eentje met klimgerief en één met de andere spullen vertrokken we richting Phuket. Dat het regenseizoen was werd ons de eeste dag direct duidelijk. De regen viel er een volledige dag non-stop uit de lucht. Op zo dagen is er dan ook niets anders te doen dan door te reizen naar de klimgebieden. Na een tussenstop in Koh Phi Phi kwame we aan op railay beach. Een schiereiland met zowel aan de kust als landinwaarts rotswanden. Ook het bekende Tonsai ligt op dit schiereiland.  FOTO: Tonsai wall vanaf Pranang beach FOTO: Wat is er beter om aan de klimsteil gewoon te worden dan wat te boulderen?  Het klimmen bij een minimum temperatuur van 30 graden blijkt er heel afwisselend te zijn. Je vindt er rechte muren, extreme overhangen, regletten en druipstenen. Na een dagje boulderen was het tijd voor de langere routes. Al snel merk je dat niet alle haken even stevig zijn. De klassieke plaquettes die overal terug te vinden zijn in de alpen blijken het hier maar 6 maanden uit te houden. Na een jaar blijft er niet meer dan en roestig spoor over. Van de grote massa klimmers, die waarschijnlijk enkel in het droog seizoen komen, was geen spoor te bespeuren. De rust aan de massieven in combinatie met het heerlijke eten en prachtige stranden maakt van deze plek een waar paradijs. Al werd dit even onderuit gehaald door een voedsevergiftiging. Maar meer dan een dagje ziekenhuis en een week diarree was het ook niet.  Voor Deep water soloing was de zee jammer genoeg niet rustig genoeg. Maar daarvoor keren we nog wel eens terug! FOTO: de dagelijke zonsondergang vanop Railay West FOTO: Klimmen in de jungle  FOTO: Aurélie waagt de overstap op One-two-three FOTO: Technisch klimmen op Escher wall FOTO: Opletten voor wespenesten en arrogante apen in Diamond Cave.  FOTO: Alles onder het toeziend oog van de beste klimmers van de streek! 2 weken later was het tijd om nog eens naar de alpen af te reizen. Ik zou er een 2tal weken met Jonas (MC3) beklimmingen proberen te realiseren. Maar zoals alom bekend zat het weer deze zomer niet echt mee. Na een acclimatietocht naar Grand Cornier vanaf Lac de Moiry in mooi weer sloegen de voorspellingen wat om. Enkele dagen gaan klimmen aan de grimselpas leek ons dan ook een mooi tussendoortje. In de gietende regen kwamen we aan in Gutannen. De volgende dag zouden we fair hands line klimmen. Een klassieker die al vanaf de eerste lengte niet zo eenvoudig leek als de topo aangeeft. Het opnieuw wennen aan moeilijk af te zekeren dalpassen zal hier misschien ook iets mee te makn hebben. Naarmate de lengtes volgen gaat het ook steeds vlotter en vlotter. Na de lange afdaling langs de trappen van de lift klommen we nog een korte route aan de ander kant van de vallei.  FOTO: Jonas op de graat van Grand Cornier.  FOTO: Jonas in één van de laatste lengtes van fair hands line FOTO: Ondanks het liften mochten we niet mee… De 2de dag vertrokken we vrij laat, opstaan lukt nog steeds niet zo goed, in de richting van Eldorado. Dit is een massieve rotswand op zo een 2u wandelen van de stuwdam. Iets voor 12u begonnen we te klimmen in Möterhead. De dalpassen blijken hier ook zeer sportief afgezekerd te zijn. De eerste lengtes gaan vlot tot in een dulferpas mijn rug opnieuw veel pijn begint te doen. Enkele lengtes verder kan ik bijna niet meer over mn schouder kijken. Rapellen lijkt de juiste beslissing en net voor de eerste regen staan we terug aan de auto.  FOTO: Jasper in de fijne vingerbarst van de 3de lengte van Möterhead.  Na nog een overschreiding van de la sage – pleureur en la luette in Wallis voelden we ons fit om eindelijk terug in te stijgen naar de leschaux-hut. De condities van de Croz-pijler op de noordwand van Grandes Jorasses bleken goed te zijn. Toen we echter in de gietende regen en ijzige wind aan de hut kwamen, werd deze beklimming ons echter afgeraden. Het zou de volgende dag goed weer zijn, maar ’s nachts opnieuw sneeuwen en de volgende dag kans op onweer. Bovendien zou de afdaling naar de boccalatte-hut levensgevaarlijk worden door het lawinegevaar. De overstap naar Petit Macintyre was vlug gemaakt. De route loopt links van de linceuil en volgt eerst een goulotte langs de rotswand. Halverwege stapt ze over naar een goulotte meer links waar het ook wat steiler wordt. Omdat slaap belangrijk is staan we een uur later dan gepland op. Zowel de instijg als het eerste deel van de route gaan vlot. Door de vele sneeuw moest alles gespoord worden, wat in de mist niet altijd eenvoudig was. Het eerste deel bleek vooral fysiek zwaar. Het 2de deel bleek uit goed ijs te bestaan waardoor we goed snelheid konden maken. Dit was ook nodig. Rond 10u komt de zon op de rotwand net naast de route en komt er conitu spindrift, ijspegels en rotsen naar beneden. 15 abalakovs later staan we terug aan de voet. Tijdens de verdere afdaling werden we opneiuw getrakteerd op hevige regenbuien en een ijzige wind. Tegen 10u ’s avonds staan we terug in Chamonix. Allezins een mooie afsluiter van de zomer!

Wat is er beter om aan de steil de wennen dan wat te boulderen?

Het klimmen bij een minimum temperatuur van 30 graden blijkt er heel afwisselend te zijn. Je vindt er rechte muren, extreme overhangen, regletten en druipstenen. Na een dagje boulderen was het tijd voor de langere routes. Al snel merk je dat niet alle haken even stevig zijn. De klassieke plaquettes die overal terug te vinden zijn in de alpen blijken het hier maar 6 maanden uit te houden. Na een jaar blijft er niet meer dan en roestig spoor over. Van de grote massa klimmers, die waarschijnlijk enkel in het droog seizoen komen, was geen spoor te bespeuren. De rust aan de massieven in combinatie met het heerlijke eten en prachtige stranden maakt van deze plek een waar paradijs. Al werd dit even onderuit gehaald door een voedsevergiftiging. Maar meer dan een dagje ziekenhuis en een week diarree was het ook niet.
Voor Deep water soloing was de zee jammer genoeg niet rustig genoeg. Maar daarvoor keren we nog wel eens terug!


DSC_4430de dagelijke zonsondergang vanop Railay West


DSC_4536Klimmen in de jungle


P1000672Aurélie waagt de overstap op One-two-three

P1000692
Technisch klimmen op Escher wall

P1000734Opletten voor wespenesten en arrogante apen in Diamond Cave.

DSC_4516 Alles onder het toeziend oog van de beste klimmers van de streek!

2 weken later was het tijd om nog eens naar de alpen af te reizen. Ik zou er een 2tal weken met Jonas (MC3) beklimmingen proberen te realiseren. Maar zoals alom bekend zat het weer deze zomer niet echt mee. Na een acclimatietocht naar Grand Cornier vanaf Lac de Moiry in mooi weer sloegen de voorspellingen wat om. Enkele dagen gaan klimmen aan de grimselpas leek ons dan ook een mooi tussendoortje. In de gietende regen kwamen we aan in Gutannen. De volgende dag zouden we fair hands line klimmen. Een klassieker die al vanaf de eerste lengte niet zo eenvoudig leek als de topo aangeeft. Het opnieuw wennen aan moeilijk af te zekeren dalpassen zal hier misschien ook iets mee te makn hebben. Naarmate de lengtes volgen gaat het ook steeds vlotter en vlotter. Na de lange afdaling langs de trappen van de lift klommen we nog een korte route aan de ander kant van de vallei.

P1000785 Jonas op de graat van Grand Cornier.

P1000797 Jonas in één van de laatste lengtes van fair hands line

P1000800Ondanks het liften mochten we niet mee…

De 2de dag vertrokken we vrij laat, opstaan lukt nog steeds niet zo goed, in de richting van Eldorado. Dit is een massieve rotswand op zo een 2u wandelen van de stuwdam. Iets voor 12u begonnen we te klimmen in Möterhead. De dalpassen blijken hier ook zeer sportief afgezekerd te zijn. De eerste lengtes gaan vlot tot in een dulferpas mijn rug opnieuw veel pijn begint te doen. Enkele lengtes verder kan ik bijna niet meer over mn schouder kijken. Rapellen lijkt de juiste beslissing en net voor de eerste regen staan we terug aan de auto.

P1000807 Jasper in de fijne vingerbarst van de 3de lengte van Möterhead.

Na nog een overschreiding van de la sage – pleureur en la luette in Wallis voelden we ons fit om eindelijk terug in te stijgen naar de leschaux-hut. De condities van de Croz-pijler op de noordwand van Grandes Jorasses bleken goed te zijn. Toen we echter in de gietende regen en ijzige wind aan de hut kwamen, werd deze beklimming ons echter afgeraden. Het zou de volgende dag goed weer zijn, maar ’s nachts opnieuw sneeuwen en de volgende dag kans op onweer. Bovendien zou de afdaling naar de boccalatte-hut levensgevaarlijk worden door het lawinegevaar. De overstap naar Petit Macintyre was vlug gemaakt. De route loopt links van de linceuil en volgt eerst een goulotte langs de rotswand. Halverwege stapt ze over naar een goulotte meer links waar het ook wat steiler wordt. Omdat slaap belangrijk is staan we een uur later dan gepland op. Zowel de instijg als het eerste deel van de route gaan vlot. Door de vele sneeuw moest alles gespoord worden, wat in de mist niet altijd eenvoudig was. Het eerste deel bleek vooral fysiek zwaar. Het 2de deel bleek uit goed ijs te bestaan waardoor we goed snelheid konden maken. Dit was ook nodig. Rond 10u komt de zon op de rotwand net naast de route en komt er conitu spindrift, ijspegels en rotsen naar beneden. 15 abalakovs later staan we terug aan de voet. Tijdens de verdere afdaling werden we opneiuw getrakteerd op hevige regenbuien en een ijzige wind. Tegen 10u ’s avonds staan we terug in Chamonix. Alleszins een mooie afsluiter van de zomer!

P1000851Jonas met op de achtergrond Le Pleureur

 

P1000871Jonas halverwege de eerste goulotte in Petit Macintyre

P1000868Prachtige zonsopgang boven petites Jorasses

P1100077Jasper bij de overstap naar de linkse goulotte

P1100081Jasper in de voorlaatste lengte.

Met dank aan K2 en Julbo!

Verloren verslagen uit Yosemite – Sentinel Rock

08 dinsdag mei 2012

Posted by jasperdc in Andere

≈ Een reactie plaatsen

Tags

Bram Vandendriessche, Jasper De Coninck, Sentinel Rock, Steck, Steck Salathé, Yosemite

Nu bijna alle sneeuw verdwenen is begint opnieuw de voorbereiding op de zomer. Hierbij komen dan ook enkele herinneringen aan vorige zomer terug opzetten. In september vorig jaar zaten we met een afdeling van Mount Coach in Yosemite. Van die periode is er maar bitter weinig verslaggeving doorgelekt naar de site. Onderstaand verslag probeert dit tekort aan informatie toch een beetje goed te maken…

Na enkele weken op Camp 4 en de nabije rotswanden te vertoeven kwam Steck Salathé ter sprake. Een route die gekenmerkt wordt door de vele chimneys. Veel overtuiging was er niet nodig en de volgende ochtend vertrokken we tegen half 6 richting Sentinel rock. Het bleek al snel dat deze route niet zo vaak beklommen werd. Het vage en soms ontbrekende pad leidde ons naar de voet van één van de weinige routes op deze wand. Het laatste deel van de instijg bestond uit enkele steile richels met losse blokken en glad gras. Hier uitschuiven bleek dan ook helemaal geen optie! Gelukkig viel de start van route goed op en konden we op een mooi uur beginnen klimmen. Tijdens de eerste lengtes werd al snel duidelijk dat er met de quotaties van de off-with barsten en chimneys niet te lachen valt. De combinatie tussen chimney en polished graniet zorgde voor  heel wat stress, bloed en zweet. Na nog meer chimney’s en enkele spannende dals kwamen we aan de relais net voor “The Narrows”. Een off-with barst waarbij het breedste punt zodanig diep in de rots loopt dat het meer op een grot lijkt. Reeds na enkele meters beklaagde ik mijn hoogmoed om hierdoor te klimmen. Als ik diep inademde kon ik zowel mijn armen als benen lossen zonder naar beneden te schuiven. Ook de helm had ik al op de relais moeten achterlaten. Of ik was te dik, of ik had te weinig lef, maar enkele lastige minuten later stond ik terug op de relais. Met een klein hartje dan maar begonnen aan de off-with die buitenom loopt, en even later klikte ik met van de adrenaline bevende handen mezelf vast aan de relais. De schreeuw was een combinatie van opluchting, euforie en het bedoelde touwcommando. We waren echter nog maar halverwege en de daaropvolgende lengtes moesten zeker niet onderdoen voor deze barst. Na de laatste run-out chimney die gelukkig voor Bram was stonden we rond 4u op de top. De oneindig durende afdaling over gladde rots en door puincouloirs probeerde dit euforisch gevoel nog even te bederven, maar eens teug op de camping was dit nog maar een vage gedachte in vergelijking met de net geklommen route.

Bram Vandendriessche en Jasper De Coninck

Image

Bram in één van de eerste Chimney’s    (c) Jasper

Image

Jasper aan het lie-backen ergens halverwege    (c) Bram

Image

Climbing with a view…     (c) Bram

Image

Chimney’s, chimney’s and chimney’s     (c) Jasper

Image

Vertrek uit “The Narrows”    (c) Bram

Image

Bram net boven the Narrows   (c) Jasper

Image

Bram in de laatste lengte    (c) Jasper

Het kan niet altijd meezitten…

21 maandag sep 2009

Posted by jasperdc in Andere

≈ Een reactie plaatsen

Na verhalen te horen over goed weer in de alpen vertrokken we met veel hoop richting Zinal waar oa. de Zinalrothhorn op het programma stond.
De instijg naar de hut verliep in prachtig weer. De meteo voorspelde wel wat minder maar niet zo slecht. Iedereen kan zich vergissen want na een dag in de hut te hebben vastgezeten beloofde het weer niet veel te beteren…
Een poging wagen op iets kleiner was nog steeds mogelijk en dus vertrokken we de volgende morgen richting Blanc de Moming. ondanks dat de beklimming vrij eenvoudig is zorgde een toegsneeuwde gletsjer, een keihade N-wind en een white-out voor toch nog redelijk wat stress.
Enkele dagen later benutten we de enige dag mooi weer voor een mooie graatbeklimming op Pt. dent de Veisivi.

Hopellijk is het volgende week een beetje beter weer voor een laatste zomerweekend in de bergen.
het mooie weer...

Mount Coach Events:

Mount Coach Sponsors

Mount Coach

Onze sponsors

Blog op WordPress.com.

Annuleren
Privacy en cookies: Deze site maakt gebruik van cookies. Door verder te gaan op deze website, ga je akkoord met het gebruik hiervan.
Voor meer informatie, onder andere over cookiebeheer, bekijk je: Cookiebeleid