Zweten in Thailand en blauwe tenen in de alpen

28 donderdag aug 2014

Tags

fair hands line, grand cornier, Grandes Jorasses, Jasper De Coninck, Jonas Vandermaesen, Petit Macintyre

Dat we (Jasper en Aurélie) ooit eens naar Thailand zouden gaan stond al lang vast. Maar deze zomer bleken de tickets goedkoop waardoor de keuze snel gemaakt was. Het oorspronkelijke plan was 1 á 2 weken klimmen en dan nog wat cultuur opsnuiven. Met 2 rugzakken, eentje met klimgerief en één met de andere spullen vertrokken we richting Phuket. Dat het regenseizoen was werd ons de eeste dag direct duidelijk. De regen viel er een volledige dag non-stop uit de lucht. Op zo dagen is er dan ook niets anders te doen dan door te reizen naar de klimgebieden. Na een tussenstop in Koh Phi Phi kwame we aan op railay beach. Een schiereiland met zowel aan de kust als landinwaarts rotswanden. Ook het bekende Tonsai ligt op dit schiereiland.

Tonsai wall vanaf Pranang beach

Wat is er beter om aan de steil de wennen dan wat te boulderen?

Het klimmen bij een minimum temperatuur van 30 graden blijkt er heel afwisselend te zijn. Je vindt er rechte muren, extreme overhangen, regletten en druipstenen. Na een dagje boulderen was het tijd voor de langere routes. Al snel merk je dat niet alle haken even stevig zijn. De klassieke plaquettes die overal terug te vinden zijn in de alpen blijken het hier maar 6 maanden uit te houden. Na een jaar blijft er niet meer dan en roestig spoor over. Van de grote massa klimmers, die waarschijnlijk enkel in het droog seizoen komen, was geen spoor te bespeuren. De rust aan de massieven in combinatie met het heerlijke eten en prachtige stranden maakt van deze plek een waar paradijs. Al werd dit even onderuit gehaald door een voedsevergiftiging. Maar meer dan een dagje ziekenhuis en een week diarree was het ook niet.
Voor Deep water soloing was de zee jammer genoeg niet rustig genoeg. Maar daarvoor keren we nog wel eens terug!

de dagelijke zonsondergang vanop Railay West

Klimmen in de jungle

Aurélie waagt de overstap op One-two-three

Technisch klimmen op Escher wall

Opletten voor wespenesten en arrogante apen in Diamond Cave.

Alles onder het toeziend oog van de beste klimmers van de streek!

2 weken later was het tijd om nog eens naar de alpen af te reizen. Ik zou er een 2tal weken met Jonas (MC3) beklimmingen proberen te realiseren. Maar zoals alom bekend zat het weer deze zomer niet echt mee. Na een acclimatietocht naar Grand Cornier vanaf Lac de Moiry in mooi weer sloegen de voorspellingen wat om. Enkele dagen gaan klimmen aan de grimselpas leek ons dan ook een mooi tussendoortje. In de gietende regen kwamen we aan in Gutannen. De volgende dag zouden we fair hands line klimmen. Een klassieker die al vanaf de eerste lengte niet zo eenvoudig leek als de topo aangeeft. Het opnieuw wennen aan moeilijk af te zekeren dalpassen zal hier misschien ook iets mee te makn hebben. Naarmate de lengtes volgen gaat het ook steeds vlotter en vlotter. Na de lange afdaling langs de trappen van de lift klommen we nog een korte route aan de ander kant van de vallei.

Jonas op de graat van Grand Cornier.

Jonas in één van de laatste lengtes van fair hands line

Ondanks het liften mochten we niet mee…

De 2^de dag vertrokken we vrij laat, opstaan lukt nog steeds niet zo goed, in de richting van Eldorado. Dit is een massieve rotswand op zo een 2u wandelen van de stuwdam. Iets voor 12u begonnen we te klimmen in Möterhead. De dalpassen blijken hier ook zeer sportief afgezekerd te zijn. De eerste lengtes gaan vlot tot in een dulferpas mijn rug opnieuw veel pijn begint te doen. Enkele lengtes verder kan ik bijna niet meer over mn schouder kijken. Rapellen lijkt de juiste beslissing en net voor de eerste regen staan we terug aan de auto.

Jasper in de fijne vingerbarst van de 3^de lengte van Möterhead.

Na nog een overschreiding van de la sage – pleureur en la luette in Wallis voelden we ons fit om eindelijk terug in te stijgen naar de leschaux-hut. De condities van de Croz-pijler op de noordwand van Grandes Jorasses bleken goed te zijn. Toen we echter in de gietende regen en ijzige wind aan de hut kwamen, werd deze beklimming ons echter afgeraden. Het zou de volgende dag goed weer zijn, maar ’s nachts opnieuw sneeuwen en de volgende dag kans op onweer. Bovendien zou de afdaling naar de boccalatte-hut levensgevaarlijk worden door het lawinegevaar. De overstap naar Petit Macintyre was vlug gemaakt. De route loopt links van de linceuil en volgt eerst een goulotte langs de rotswand. Halverwege stapt ze over naar een goulotte meer links waar het ook wat steiler wordt. Omdat slaap belangrijk is staan we een uur later dan gepland op. Zowel de instijg als het eerste deel van de route gaan vlot. Door de vele sneeuw moest alles gespoord worden, wat in de mist niet altijd eenvoudig was. Het eerste deel bleek vooral fysiek zwaar. Het 2^de deel bleek uit goed ijs te bestaan waardoor we goed snelheid konden maken. Dit was ook nodig. Rond 10u komt de zon op de rotwand net naast de route en komt er conitu spindrift, ijspegels en rotsen naar beneden. 15 abalakovs later staan we terug aan de voet. Tijdens de verdere afdaling werden we opneiuw getrakteerd op hevige regenbuien en een ijzige wind. Tegen 10u ’s avonds staan we terug in Chamonix. Alleszins een mooie afsluiter van de zomer!

P1000851 Jonas met op de achtergrond Le Pleureur

Jonas halverwege de eerste goulotte in Petit Macintyre

Prachtige zonsopgang boven petites Jorasses

Jasper bij de overstap naar de linkse goulotte

Jasper in de voorlaatste lengte.

Met dank aan K2 en Julbo!

Eenmaal, andermaal, Andermatt

04 zaterdag jan 2014

Posted by Yannick in Andere

≈ 2 reacties

Tags

Andermatt, Bram Vandendriesche, frank saeys, freeride, Jasper De Coninck, Marijke De Coninck, Nelson Neirinck, ski, skialpinisme, Tim De Dobbeleer, tourski, Yannick De Bièvre, Zwitserland

Franks demonstreert even de 'fluffyness' van de sneeuw

Dit komt nog, laat ons beginnen bij het begin:

Hoe de Alpen toch steeds voor verassingen kunnen zorgen! Terwijl het in Oostenrijk aardig aan het föhnen was met temperaturen tot 15 graden in de dalen kwamen Jasper en ik in een witte wereld terecht. Eerste kerstdag bleek de ideale dag om richting het Zwitsere Airolo te vertrekken. Niemand op de baan en bij het uitkomen van de Gothard tunnel lag er zowaar 40cm sneeuw in het dal!

26 graden in de tunnel…

…en 2 km verder kom je hier terecht!

Toch maar liever binnen slapen..

Het sneeuwde zelf zo hard dat parkeren geen sinecure was. Gelukkig vonden we een ondergrondse parking waar we nog enkele uren konden slapen.’s Morgens was het een leuk weerzien met een pak MC’ers. Tim en Nelson waren van de partij, Bram en Marijke waren ook in de buurt en Jasper en ik vonden onderdak in de mobilhome van Frank.
De eerste dag viel de beloofde opening van Airolo niet in het water, maar in de sneeuw. Quasi 80cm natte sneeuw, wind en warmte zorgden ervoor dat het lawinegevaar spontaan naar 5 schoot. Even via de piste naar het tussenstation vellen was dus onze enige optie.

Ready, set, go!

Klimmer / snowboarder / freestyler Bram

En bijna, bijna ook skiër 😉

Wat doe je als de sneeuw te zwaar is? Juist ja…

Gelukkig straalde de sneeuw uit, kregen we nog een nieuwe lading sneeuw te verwerken en was het hoog tijd om alle registers open te trekken. Eerst in het skigebied van Andermatt zelf:

Frank’s eerste sporen op de Gemmstock

Richting het Felsental

En de dag nadien ook tijdens een fantastische toertocht boven het station van de Oberalppass. Dit was zo één van die memorabele dagen: droomsneeuw, zon, geen wind en nog minder concurrentie. De hele berg was voor ons alleen. Hier alvast enkele plaatjes om mee te genieten:

Bedankt aan iedereen voor de leuke trip! En zoals steeds ook bedankt aan volgende fantastische winkels en merken:

Sale Athée en La Reprise

20 vrijdag jul 2012

Posted by Tim De Dobbeleer in Andere

≈ 1 reactie

Tags

Arnaud Petit, Charpoua, Jasper De Coninck, La Reprise, Parois de Légende, Sale Athée, Tim De Dobbeleer

Jasper in the incredible handcrack van Sale Athée

2de keer goede keer… Een week geleden hadden we ook al eens de instijg gedaan tot aan de Charpoua hut. Toen hadden we net iets minder geluk. De avond van onze aankomst zag het er allemaal nog veelbelovend uit maar toen we s’morgens na 15 keer snoozen dan toch opstonden was het zelfs al lichtjes beginnen sneeuwen. Afdruipen geblazen!!!

Jasper in de 4de lengte van Sale Athée

Op het programma stond Sale Athée(7a+, 370m). Een route die in het boekje”Paroi de Légende” van Arnaud Petit beschreven staat als mooiste barstroute van Chamonix. Gelukkig was het niet moeilijk om Jasper te overtuigen om nog eens de 5 uur durende instijg tot onderaan de Flammes de Pierres te doen. Daar hadden we een zalige plek gevonden om onze tent 3 dagen te parkeren. Zicht op de Grand Jorasses, Envers des Aiguilles, Dent du Géant,… en beter nog, op slechts 5m van de rotswand zelf.

Basecamp Flammes de Pierres

Spaghetti eet je uit een helm : Jasper is altijd al een culinaire trenzetter geweest.

Met de sneeuw van de afgelopen dagen moesten we nog even wachten om de Sale Athée aan de overkant in te kruipen. Gelukkig hadden Pieterjan De Roo en Erik Borghans ons “la Reprise(7A, 250m)” aangeraden. Een route van 8 touwlengtes, op de zuidwand van de Flammes de Pierres en met een start op amper 10m van onze tent. Zo moesten we de eerste dag al geen wekker zetten en gewoon wachten tot de we door de zon uit onze tent gebrand werden….Een manier van opstaan die zowel Jasper als ik wel kunnen appreciëren.

Keuze genoeg aan barsten.

Jasper in de 7a lengte van La reprise, een smalle barst met uitklim op goede grepen.

La reprise is een route die voornamelijk door barsten loopt en met enkele hele knappe lengtes. De mooiste lengte is zonder twijfel de 7a splitter crack in de 6de touwlengte. Maar de moeilijkheid van de route zit toch wel in de 2de lengte, een bizzare sequentie va 5m die al dulferend overwonnen moet worden.

Jasper in de 4de lengte van La reprise

De voorlaatste lengte van La reprise

De dag erna was al de sneeuw verdwenen en kon er niks ons nog tegenhouden om naar de voet van de Moine te stappen. Al zorgde de couloir tussen de Moine en de Nonne toch even voor een lichte aarzeling. 2 weken geleden was er nog een éboulement geweest en is er ongeveer een halve berg door dat couloir naar benden geraasd. De route was gemakkelijk te vinden en al snel waren we de eerste 2 gemakkelijke lengtes door. Vanaf dan is geen enkele lengte nog onder de 6c. We bleven goed vooruitgaan en van 6c moeilijkheid was weinig te merken. En ook de 7a+ handcrack passeerden we met gemak. De quotaties zijn duidelijk een grap, maar wat maakt het uit, de route is prachtig en de zogezegde 7a+ handbarst is inderdaad uniek in het Mont Blanc massief.(Alleen zonde dat ze enkele haken hebben gezet op plaatsen waar je perfect een gele cam kunt plaatsen, volgende keer misschien toch een hamertje meepakken:))

Jasper haalt zijn beste handjamskills boven

Op onze laatse dag wouden we nog l’Elan vertical klimmen op de Flammes de Pierres. Uiteindelijk zijn we niet verder geraakt dan de eerste lengte van zijn linkerbuur en de 2 eerste lengtes van zijn rechterbuur. Deze route zal mij bijblijven als de lelijkste route die ik ooit geprobeerd heb!!! Mos, losse blokken, vettigheid allom. Waar de eerste lengte van L’Elan vertical dan juist begint is nog steeds een groot vraagteken. Iemand….?

Verloren verslagen uit Yosemite – Sentinel Rock

08 dinsdag mei 2012

Posted by jasperdc in Andere

≈ Een reactie plaatsen

Tags

Bram Vandendriessche, Jasper De Coninck, Sentinel Rock, Steck, Steck Salathé, Yosemite

Nu bijna alle sneeuw verdwenen is begint opnieuw de voorbereiding op de zomer. Hierbij komen dan ook enkele herinneringen aan vorige zomer terug opzetten. In september vorig jaar zaten we met een afdeling van Mount Coach in Yosemite. Van die periode is er maar bitter weinig verslaggeving doorgelekt naar de site. Onderstaand verslag probeert dit tekort aan informatie toch een beetje goed te maken…

Na enkele weken op Camp 4 en de nabije rotswanden te vertoeven kwam Steck Salathé ter sprake. Een route die gekenmerkt wordt door de vele chimneys. Veel overtuiging was er niet nodig en de volgende ochtend vertrokken we tegen half 6 richting Sentinel rock. Het bleek al snel dat deze route niet zo vaak beklommen werd. Het vage en soms ontbrekende pad leidde ons naar de voet van één van de weinige routes op deze wand. Het laatste deel van de instijg bestond uit enkele steile richels met losse blokken en glad gras. Hier uitschuiven bleek dan ook helemaal geen optie! Gelukkig viel de start van route goed op en konden we op een mooi uur beginnen klimmen. Tijdens de eerste lengtes werd al snel duidelijk dat er met de quotaties van de off-with barsten en chimneys niet te lachen valt. De combinatie tussen chimney en polished graniet zorgde voor heel wat stress, bloed en zweet. Na nog meer chimney’s en enkele spannende dals kwamen we aan de relais net voor “The Narrows”. Een off-with barst waarbij het breedste punt zodanig diep in de rots loopt dat het meer op een grot lijkt. Reeds na enkele meters beklaagde ik mijn hoogmoed om hierdoor te klimmen. Als ik diep inademde kon ik zowel mijn armen als benen lossen zonder naar beneden te schuiven. Ook de helm had ik al op de relais moeten achterlaten. Of ik was te dik, of ik had te weinig lef, maar enkele lastige minuten later stond ik terug op de relais. Met een klein hartje dan maar begonnen aan de off-with die buitenom loopt, en even later klikte ik met van de adrenaline bevende handen mezelf vast aan de relais. De schreeuw was een combinatie van opluchting, euforie en het bedoelde touwcommando. We waren echter nog maar halverwege en de daaropvolgende lengtes moesten zeker niet onderdoen voor deze barst. Na de laatste run-out chimney die gelukkig voor Bram was stonden we rond 4u op de top. De oneindig durende afdaling over gladde rots en door puincouloirs probeerde dit euforisch gevoel nog even te bederven, maar eens teug op de camping was dit nog maar een vage gedachte in vergelijking met de net geklommen route.

Bram Vandendriessche en Jasper De Coninck

Bram in één van de eerste Chimney’s (c) Jasper

Jasper aan het lie-backen ergens halverwege (c) Bram

Climbing with a view… (c) Bram

Chimney’s, chimney’s and chimney’s (c) Jasper

Vertrek uit “The Narrows” (c) Bram

Bram net boven the Narrows (c) Jasper

Bram in de laatste lengte (c) Jasper

Des vraies vacances à Tours d’Areu

30 zondag okt 2011

Posted by Tim De Dobbeleer in Andere

≈ Een reactie plaatsen

Tags

Alcootest, Au clair de la brume, Jasper De Coninck, Les Tours D'areu, Tim De Dobbeleer, X scream limit

petit zizi is in da House!

Het originele plan was om na onze aankomst hier in Chamonix direct iets op de Droites te klimmen. Maar een veel te vermoeiende eurolines busrit besliste er anders over. Tours d’Areu leek ons een goed alternatief om de vermoeidheid weg te werken. Ik leerde het gebied kennen 2 zomers geleden toen ik er samen met Jonas Vandermaesen voor de eerste keer naartoe ging. Prachtige kalkrotsen, veel zon, een zicht op de mont blanc en heel mooie routes waren de ingrediënten voor 3 dagen a’laise aan de falaise.

Jasper in de 7a+ lengte

af en toe ne keer een kleine siesta kan geen kwaad

Tim in de 2de 6c+ van Alcootest

De eerste lengte van Au clair de la brume

idylisch toch?

X scream limit. 6b+, 6c ,7a, 6c+,6b

Alcootest. 6c+,6b ,6c+ ,7a+ ,6c ,6c

Au clear de la brume.6c, 6a ,6b ,7a ,6b

Nu eindelijk tijd voor de instijg naar de Droites

Astroboys, Astromans and Astrograndpa’s all together on the Washington Column

17 zaterdag sep 2011

Posted by Tim De Dobbeleer in Andere

≈ 2 reacties

Tags

Astroman, Bram Vandendriesche, Jasper De Coninck, Jonas Vandermaesen, Marijke De Coninck, Nelson Neirinck, Sam Vanden Driessche, the nose, Tim De Dobbeleer, Washinton Column

Sam hogerop in Changing corners

Sam en ik zijn al een week terug in Yosemite, maar ondanks het wisselvallige weer(onweer en hevige stortbuien in de namiddag) konden we slechts 1 grote beklimming doen. Gisteren klommen we Astroman,een stevige freeclimb testpiece in Yosemite. Buiten de eerste lengte zijn alle lengtes echt stevig en moesten we telkens het beste uit onszelf bovenhalen om alles te proberen vrijklimmen. We hadden een goeie start en al snel waren we onderaan de eerste zware lengte : Enduro corner: 50 meter dulferen met af een toe een een goeie handjam om te rusten. Sam mocht deze lengte voorklimmen(en ik mocht het harding slot doen….). Sam was niet echt superfris en dat zorgde ervoor dat zijn voorarmen bijna explodeerden toen hij in de helft was, maar na een kleine rust kon hij toch doorgaan tot aan de relais. Well done mate!!! Met mijn smalle handen kon ik bijna overal goede en medium goede handjams plaatsen, zodat ik geen verzurende dulferpassen moest doen en redelijk vlot tot de relais klom.

Sam in Enduro Corner

Boven ons waren er al 2 australiërs(ze noemden zichzelf astrograndpa’s omdat ze alles op het gemak deden) bezig in the harding slot en het luide gebrul dat af en toe uit de Chimney kwam zorgde ervoor dat ik ook wel schrik kreeg. Na 1 uur wachten op de relais voor de harding slot was het aan mij. De smalle barst die naar de Chimney leidt ging vrij vlot, en daarna was het de bedoeling om vanuit de smalle barst in de chimney te kruipen….shit hoe doe je da?

Tim in the harding slot

Na enkele keren proberen slaagde ik er toch in om mezelf naar boven te wurmen in deze smalle chimney. Naarmate ik hoger kwam werd het ook steeds smaller(zelfs zo smal dat je geklemt geraakt als je diep inademt). Op een gegeven moment dacht ik dat ik vastzat, ik hing daar gewoon met mijn benen spartelend in de barst en met mijn borstkas geklemt tussen twee muren van graniet.. Na veel gebrul, gevloek en wanhopig gespartel wist ik mezelf uiteindelijk los te werken en de laatste 5 meter naar de relais te klimmen. Nog nooit heb ik zo hard moeten vechten!!.Sam had mij zien afzien en besloot op het einde uit de barst te gaan en zich aan het touw op te trekken. Er scheelt toch iets aan onze techniek denk ik:) Onderaan waren nog 2 klimmers, maar na te lang gewacht te hebben(tot ik door die chimney was) besloten ze toch af te dalen. De beklimming tot voor de harding slot noemt astroboys.

just 5m to the belay but still miles away:)

Na de harding slot heeft elke lengte nog wel een crux, dus het is steeds opletten om niet te vallen. Ik maakte nog een slippertje in de changing corners, Maar voor de rest konden Sam en ik alles vrijklimmen tot aan de top.

Tim in de voorlaatste lengte

Vandaag een verdiende rustdag want het lichaam doet overal pijn en het voelt precies alsof we gisteren overreden zijn door een grote truck:) Morgen nog 1 beklimming en dan zit onze trip erop. Let’s go and climb!!!

Hieronder wat nieuws over de andere MC’ers. Jasper en Jonas probeerden enkele dagen gelden The prow op Washington Column, ze hadden de zwaarste lengtes gedaan en waren bijna aan de top…. en toen kwam er ineens een heel stevig onweer. Helemaal doorweekt kwamen ze die avond terug aan in Camp 4. Bram, Marijke en Nelson klommen op last arrow spire, ook zij waren goed opgeschoten en hetzelfde onweer veranderde de wand in een waterval, en ook zij kwamen helemaal uitgeregend maar veilig en wel toe in Camp4. Nu Zijn Jonas en Jasper Tom Waes(Hij probeert voor het programma Tomtesteron the Nose te beklimmen onder deskundige leiding van Séan Villanueva en Nicolas Favresse)achterna in the Nose. Bram en Marijke zijn bezig aan de beklimming van Half dome via the regular North west en Artif-master Nelson is op zoek naar partners in crime en zal binnekort ook wel van zich laten horen.

Binnen enkele dagen waarschijnlijk meer nieuws.

Goulotte du col du Plan & Ginat op Les Droites

11 vrijdag feb 2011

Posted by jonas009 in Mount Coach

≈ 2 reacties

Tags

col du Plan, droites, Ginat, Goulotte du col du Plan, Jasper De Coninck, Jonas Vandermaesen, Nelson Neirinck, Tim De Dobbeleer, variante diagonale

Vorige vrijdag vertrokken Tim, Nelson en ik richting Chamonix. Jasper zat al wat langer in de Alpen en kwam zaterdag in de late namiddag ook aan vanuit Zinal. Het weer en de condities waren perfect, dus er waren mogelijkheden om iets stevig te gaan doen. Enkel de acclimatisatie was er nog niet helemaal, dus besloten we om zondag met de eerste lift naar plan de l’aiguille te gaan om van daaruit Fil à plomb te klimmen.

De instijg bleek pittiger dan verwacht, maar rond half elf stonden we onderaan de route. Even twijfelen, links of rechts, topo nog eens bekijken, maar het was duidelijk: het couloir nog wat verder blijven volgen. Fout gedacht, zo bleek. We missen de afslag naar Fil à plomb en uiteindelijk klimmen we “Variante diagonale du Goulotte du col du Plan”: een mooie mixte lengte brengt ons vanuit het couloir op een sneeuwgraat die eindigt in het topijsveld. Van ver leek het al een pikker te gaan worden en van dichtbij was het nog iets erger. Keihard, breekbaar ijs, 60° en toch nog een aantal touwlengtes te gaan…
Rond drie uur staan we op arrête Midi-Plan en wordt het nog wat stoempen tot aan de lift.
Tim en ik hadden echter het goede idee gehad om skis mee te nemen in de route om de Vallée Blanche af te skieën. Terwijl Nelson en Jasper verder gaan over de graat binden Tim en ik onze approche skis onder. Eerst maken we een grote traversee om langs Pointe Lachenal te geraken en hier komen we de eerste moeilijkheden al tegen: twee grote crevassen waar we precies tussenin staan. Voorzichtig schuiven we verder maar alles loopt goed af. Het vervolg is veelbelovend: een bevroren bovenlaag waarop het aangenaam skieën is. Tot we plots het juiste pad wat kwijt zijn. We besluiten laag te blijven. Ik glij wat verder, zie een crevasse aankomen en spring er nog over, maar achter mij hoor ik de hele sneeuwbrug instorten. Plots sta ik midden tussen de spleten en zien we dat het pad een 20-tal meter hoger loopt. Het touw uithalen en op handen en knieën naar boven kruipen. Dit loopt gelukkig ook goed af. Tenslotte blijkt de gletsjer er verschikkelijk bij te liggen in de buurt van de Requin hut en hier moeten we de skis nog eens uitdoen, crampons aan en een steil couloir afklimmen. Ondertussen is het donker en met de koplampjes aan geraken we uiteindelijk om half acht beneden in Chamonix. Strak plan die skis, maar misschien toch niet voor herhaling vatbaar.

Een rustdag hebben we wel verdiend, dus maandag doen we niets, maar het weer blijft goed en we hadden al gehoord dat in het Argentière-bassin de wanden in erg goede conditie lagen, dus stilaan beginnen we serieus te denken aan onze eerste echt grote klepper: la Ginat op de noordwand van Les Droites, 1000m, IV 5.
’s Avonds nemen we de lift naar de Grands Montets en slapen we in het liftstation. Even lijkt een plots opgestoken wind nog roet in het eten te gooien maar om 3u staan we toch klaar om te vertrekken en blijkt de wind goed mee te vallen van zodra we achter de graat zitten.
De aanloop over de gletsjer gaat vrij vlot en rond 5u beginnen we eraan. De wand ligt vol aangevroren sneeuw, dus het klimmen gaat makkelijk. We klimmen simultaan in twee cordées: Tim & ik en Jasper & Nelson. Wanneer de zon opkomt zitten we al hoog in het ijsveld dat de eerste 600m van de wand vormt. Aan het begin van de moeilijkheden maak ik relais en beginnen we lengtes te klimmen. Enkele steilere ijs en mixte lengtes tot 80° brengen ons opnieuw op een minder steil sneeuwveld dat tot onder de crux loopt: een drietal lengtes steil ijs tot 90°. Daarna is het nog een kort sneeuwcouloir doorploeteren en om 15u staan we boven, onze eerste grote wand onder ons, na 10 uur hard klimmen. De afdaling naar de Couvercle hut is nog lang en vermoeiend maar om 19u kunnen we tevreden in ons bed kruipen.
De dag nadien dalen we af naar Chamonix. Jasper neemt het treintje omdat zijn tenen afgezien hebben tijdens de beklimming, terwijl Tim, Nelson en ik te voet verder gaan. Op het laatste stukje bospad naar de vallei is de sneeuw voor een deel gesmolten en doen we onze crampons uit. Jammer genoeg blijken de overgebleven sneeuw- en ijsplekken toch verraderlijker dan gedacht en plots glijdt mijn rechter voet weg en zit de linker volledig gewrongen onder mijzelf met rugzak en touw. Een felle pijn in mijn enkel belooft niet veel goeds. Ik probeer nog wat te wandelen als ik bekomen ben, maar dat lukt niet meer. Met ondersteuning van Tim en Nelson komen we ook niet ver op het steile, besneeuwde pad, dus uiteindelijk beslissen we om een helikopter te bellen. Enkele uren later zit ik met mijn voet in het gips. Gelukkig niet gebroken, maar in ieder geval stevig verstuikt. Een week gips en daarna verder onderzoeken of er iets gescheurd is.
Een domper, maar hopelijk is het niet te erg.

Jasper vertrekt ’s avonds terug naar België en ik ga vervroegd mee. Tim en Nelson blijven nog wat, samen met Stijn Depuydt die met de bus nagekomen was.
Veel succes nog!

Deze diashow vereist JavaScript.