2de keer goede keer… Een week geleden hadden we ook al eens de instijg gedaan tot aan de Charpoua hut. Toen hadden we net iets minder geluk. De avond van onze aankomst zag het er allemaal nog veelbelovend uit maar toen we s’morgens na 15 keer snoozen dan toch opstonden was het zelfs al lichtjes beginnen sneeuwen. Afdruipen geblazen!!!

Op het programma stond Sale Athée(7a+, 370m). Een route die in het boekje”Paroi de Légende” van Arnaud Petit beschreven staat als mooiste barstroute van Chamonix. Gelukkig was het niet moeilijk om Jasper te overtuigen om nog eens de 5 uur durende instijg tot onderaan de Flammes de Pierres te doen. Daar hadden we een zalige plek gevonden om onze tent 3 dagen te parkeren. Zicht op de Grand Jorasses, Envers des Aiguilles, Dent du Géant,… en beter nog, op slechts 5m van de rotswand zelf.

Met de sneeuw van de afgelopen dagen moesten we nog even wachten om de Sale Athée aan de overkant in te kruipen. Gelukkig hadden Pieterjan De Roo en Erik Borghans ons “la Reprise(7A, 250m)” aangeraden. Een route van 8 touwlengtes, op de zuidwand van de Flammes de Pierres en met een start op amper 10m van onze tent. Zo moesten we de eerste dag al geen wekker zetten en gewoon wachten tot de we door de zon uit onze tent gebrand werden….Een manier van opstaan die zowel Jasper als ik wel kunnen appreciëren.

La reprise is een route die voornamelijk door barsten loopt en met enkele hele knappe lengtes. De mooiste lengte is zonder twijfel de 7a splitter crack in de 6de touwlengte. Maar de moeilijkheid van de route zit toch wel in de 2de lengte, een bizzare sequentie va 5m die al dulferend overwonnen moet worden.

De dag erna was al de sneeuw verdwenen en kon er niks ons nog tegenhouden om naar de voet van de Moine te stappen. Al zorgde de couloir tussen de Moine en de Nonne toch even voor een lichte aarzeling. 2 weken geleden was er nog een éboulement geweest en is er ongeveer een halve berg door dat couloir naar benden geraasd. De route was gemakkelijk te vinden en al snel waren we de eerste 2 gemakkelijke lengtes door. Vanaf dan is geen enkele lengte nog onder de 6c. We bleven goed vooruitgaan en van 6c moeilijkheid was weinig te merken. En ook de 7a+ handcrack passeerden we met gemak. De quotaties zijn duidelijk een grap, maar wat maakt het uit, de route is prachtig en de zogezegde 7a+ handbarst is inderdaad uniek in het Mont Blanc massief.(Alleen zonde dat ze enkele haken hebben gezet op plaatsen waar je perfect een gele cam kunt plaatsen, volgende keer misschien toch een hamertje meepakken:))

Op onze laatse dag wouden we nog l’Elan vertical klimmen op de Flammes de Pierres. Uiteindelijk zijn we niet verder geraakt dan de eerste lengte van zijn linkerbuur en de 2 eerste lengtes van zijn rechterbuur. Deze route zal mij bijblijven als de lelijkste route die ik ooit geprobeerd heb!!! Mos, losse blokken, vettigheid allom. Waar de eerste lengte van L’Elan vertical dan juist begint is nog steeds een groot vraagteken. Iemand….?