Na een erg vermoeiende reis van bijna 36 uur in totaal komen Maxime en ik afgepeigerd toe in “Jo’s Place”, de hostel waar Sam ons opwacht. Vliegtuig, taxi, bus en nog eens taxi hebben zo hun tol geëist en moe maar tevreden kruipen we onder de dons.

Onze eerste dag in Peru loodst Sam ons door Huaraz – onze uitvalsbasis voor de komende weken. Algauw ebt onze argwaan voor eventuele onveilige situaties op straat weg. Ondanks het feit dat we hier erg opvallen (we zijn immers een stuk groter dan de gemiddelde bevolking, en nogal wat blanker) worden we nauwelijks lastig gevallen door de vele straatverkopers.

Om wat aan de hoogte te wennen besluiten we om een acclimatisatietocht te ondernemen richting Laguna Churup (4485m), het gletsjermeer onderaan de voet van de prachtige Churup. Zonder overdreven last te hebben van hoofdpijn keren we terug naar de hostel. Daar legt Sam ons zijn plan voor de komende dagen op:

We stijgen op ons gemak in naar Alpamayo (5947m), met maximum 600hm per dag, en beklimmen de prachtige zuidwest wand de Ferrari route. Voor ons lijkt dit aanvankelijk een gewaagde onderneming, met een behoorlijk grote kans om hoogteziek te worden. Echter, Sam voegt eraan toe dat hij van de trip een klein filmpje zal maken… Iedereen die bekend is met de films van Sam beseft goed genoeg wat een eer en genoegen dat is, en al snel krijgt hij ons overtuigd en zijn de zakken gepakt.

Zoals gezegd pakken we het rustig aan. We vertrekken vanuit Huaraz met de Combi tot in Caraz, waar we de Collectivo nemen richting Cashapampa. Van daar laden we alle bagage op twee ezels en wandelen we tot het eerste kamp op 3800m – ook het eerste kamp van de Santa Cruz-trekking. De dag erop gaat het tot het basiskamp van Alpamayo op 4330m. Hier verlaat de Arriero ons met zijn ezels en van nu af dragen we alles op onze rug.

Het morenenkamp volgt op ongeveer 4900m, en hier krijgt Maxime ’s avonds last van verlammende hoofdpijn. Eventjes zijn we bang dat ons plan in duigen valt, maar de volgende ochtend blijkt het loos alarm en kunnen we met de crampons aan over de gletsjer tot het ‘Alpamayo Highcamp’ op 5450m. Het is lastig klimmen met een rugzak van om en bij de 20kg, maar eens op de col worden we beloond met het prachtige zicht op de zuidwestwand.

Omdat we ons alle drie goed voelen beslissen we de volgende ochtend al om vroeg op te staan en de Ferrari route in te kruipen.

Om 4u vertrekken we en na een half uurtje staan we aan de bergschrund. Ikzelf heb nog geen last gehad van hoofdpijn, echter de hoogte speelt wel een rol op mijn appetijt en darmflora. Een acute krampaanval zorgt ervoor dat ik onderaan de wand, in een behoorlijk oncomfortabele positie, nog snel even mijn behoefte moet doen. Vol empathie geeft Sam er enkel om dat ik zijn touwen niet bevuil, en beslist tot mijn groot jolijt nog om een foto van mij te nemen…

Gelukkig verloopt de rest van de beklimming naar behoren. Na de overschrijding van de berschrund klimmen we voornamelijk simultaan. Enkele keren maakt Sam relais om ons te filmen of om mij eventjes rust te gunnen. Doordat ik ’s morgens niet veel naar binnen kon werken voel ik dat mijn armen en kuiten nu en dan om meer energie vragen dan ik ze kan geven.

Los daarvan leidt de Ferrari-route ons langs perfecte firn, met nu en dan stukken harder ‘blue ice’. Vlot klimmen we verder, en 4 uur na de rimaye staan we op de top. Het leuke is dat we effectief op de hoogste ‘snow mushroom’ staan, wat met de grote corniches op de topgraat van Alpamayo niet altijd even evident is. Na de nodige topfoto’s rapellen we. Een achttal rapells (met af en toe enkele meters afklimmen tot aan de relais) zorgen ervoor dat we tegen een uur of 10 terug aan onze tent op de gletsjer zijn – net op tijd om te genieten van de zon en aan ons kleurtje te werken.

De dag erop staan we om 1u30 op om de noordwand van Quitaraju (6040m) te beklimmen. Na een misselijke aanloop besluit ik om terug te keren gezien het plan is om het grootste deel van de route simul-solo te klimmen. Ik heb geen zin om middenin de wand misselijk te worden.

De rest van het verhaal kan ik beter Maxime laten vertellen:

Na enig zoekwerk naar een goede plaats om de rimay over te steken begonnen Sam en ik aan de wand. Waar we ervoor nog konden omhoog wandelen hadden we nu beide bijlen nodig om onszelf naar boven te werken door steiler terrein. Na een derde van de wand te beklimmen kwamen we bij een tweede, kleinere, rimay die we zigzaggend moesten oversteken. Hierdoor kwamen we op een graat die ons recht omhoog tot de topgraat leidde. Solo klommen we de pente van 50 à 60 graden tot we iets onder de topgraat in losse sneeuw verzeilden. Hier besloten we het touw boven te halen om de laatste 50 meter te klimmen. Een betere timing kon er niet zijn want net als we beide op de winderige graat stonden kwamen de eerste zonnestralen ons tegemoet. We liepen de scherpe, luchtige, graat af tot op de top. 

Acht rappels op snowsteaks en sneeuwchampignons, daarna nog wat afklimmen bracht ons terug bij de voet van de wand. Een klein uurtje over de gletsjer en we waren terug bij de tent.

Rond 9u30 mag ik ze terug verwelkomen aan de tent, en trakteer ik hen op vers gesmolten sneeuw. Dezelfde dag nog pakken we in en keren terug tot het basiskamp. Van daar keren we de volgende dag terug door de eindeloze vallei tot in Cashapampa, en rijden we met collectivo en combi terug tot in Huaraz. Daar kunnen we eindelijk genieten van een heerlijke douche. ’s Avonds stillen we onze knorrende magen op restaurant waar we elk een halve ‘pollo’ verorberen… met de nodige buikpijn achteraf. Maar het was het waard!

Met dank voor de ondersteuning van K2, Lightwave en The North Face

————–

After a four days acclimatisation hike to Alpamayo Highcamp we (Nelson Neirinck, Maxime De Groote and Sam Van Brempt ) climbed Alpamayo’s Ferrari route and Quitaraju’s North Face.

The glacier to the Alpamayo-Quitaraju Col is easy to cross. Need to climb 60m of max 70° ice. The approach to Alpamayo is obvious. Crossing the Rimaye on the left following a loose snow traverse to the gully of the Ferrari route. The whole route is in perfect condition hard snow with good ice underneath to place some protection. Rappelling the route is easy, finding snow stakes and abalakovs every 30 meter!

The next day we climbed the North Face of Quitaraju. Crossing the rimaye on the right side we simul-soloed almost the whole face. 60 degree lose snow underneath the summit ridge forced us to take out the rope for the last 50 meters. The summit ridge was a bit exposed but easy to cross. We descended by rappelling on snow stakes an mushrooms for 200 meters then started downclimbing.

Thanks to K2, Lightwave, The North Face, Beal and Black Diamond