Omdat we hier in Chamonix zonder auto zijn moesten we dus al liftend tot in Praz de fort geraken. Dit keer hadden we geluk. Net aan de grens in “le chatelard” werden we opgepikt door Lucien Abbet, een sympathieke zwitser die een goeie 30 jaar geleden enkele routes heeft geopend op de Petit Clocher. Zelfs is hij duidelijk een grote fan van het barstklimmen en als we hem vragen welke route we zeker moeten klimmen dan is het wel….Etat de Choc.

De lijn volgt echt een serie van magnifieke barsten tot boven en ergens in het midden van de route moet je ook door een soort van Chimney,…. en daar ging het even mis!!! Ik was net iets te diep in de chimney gekropen, en het “point of no return” een bultje waar mijn achterwerk te breed voor is was ik ook al voorbij. Godmiljaarde… met men benen vrijhangend, mijn armen uit de barst maar mijn gat muurvast geklemnd tussen 2 rotswanden. Krijsend  en brullend als een varken dat geslacht werd kon ik me na een half uur eindelijk bevrijden uit die ongemakkelijke situatie.

In de lengtes daarop volgend moesten we telkens het betere jamwerk bovenhalen, maar het werd nooit echt supermoeilijk.
Als de nood aan yosemetiaanse barsten hoog is….Face nord du Petit Clocher du Portalet is the place to be!!!

De dag erna klommen we nog “Le Chic, Cheque et le choc”. Een route die door de zuid-oostwand van Petit Clocher loopt. Een leuke route, maar van stijl totaal anders dan Etat de Choc. Veel meer dal en de meeste barsten dienen gedülferd te worden…
Een ding is zeker, ooit kom ik is terug voor de rechterbuur van Etat de Choc : Ave Caeser!!!