Tag Archief: Sam Vanden Driessche

Expedition Djin Fiz

11 zaterdag aug 2012

Posted by in Andere

≈ 2 reacties

Tags

, , , ,

Vorige keer in Wendenstöcke was gebleken dat Zwitserland de te mijden plek is voor een student. Duur eten en slechts een zeer kleine fractie van de mensen is vriendelijk genoeg om lifters mee te pakken.”Ach Zwitserland daar kom ik niet meer binnen voordat ik een auto en werk heb” Ik hoor het mij nog zo zeggen. Toch stonden we deze maandag weer in “le Chatelard” met de duim omhoog en wachtend op iemand die richting wendenstöcke reed. De nieuwe topo van versand sud : Arrampicare in Svizzera had ons overtuigd om toch terug te keren. De eerste lift ging vlot en we werden afgezet in Martigny. Kreunend onder een hitte van 30 graden verstreken de uren. Toen we om 2 uur in de namiddag nog steeds niet weg waren had de moraal al een dieptepunt bereikt. Het besluit was genomen : gewoon terugkeren en in de Savoie iets gaan klimmen!

Sam had net de nieuwe topo gekocht van Philippe Musatto : Itinéraires d’un grimpeur gäté. Een boek vol bekende en minder bekende kalkwanden in de franse alpen. Wij vonden ons volgend doel in de buurt van sixt fer a cheval : Djin Fiz op Parois d’anterne. 500m kalk en 13 stevige lengtes.

Parois d’Anterne en Lac d’Anterne

Jammergenoeg staat de wand op een sokkel van 150m losse brolrots. Na veel kreffelen en krochten stonden we er na een uur bovenop. Het was al snel duidelijk dat dit niet zomaar een gewone kalkwand is om even op te komen sportklimmen….Neen het is echt wel een serieuse onderneming en met de losse brol en de complexe approche en de mont blanc op de achtergrond, is er meer spraken van een alpiene course. Om 9.30 stonden we dan eindelijk onderaan de wand en aan de juiste route. Eerst even opgewarmd met een 6b+ en daarna was het al direct pattaten geven in de eerste 7b+. Hier vielen zowel Sam als ik op dezelfde delicate cruxpassage. Deze lengte werd gevold door een technische 7a op dal, daarna kwam nog een 6b+(brol) en 2 prachtige 7b’s.

Sam in de 7a dal

Tim in de 7a lengte

Zicht op de 7a vanuit de 6b+

Na de twee 7b lengtes kwamen we aan een 6a+ traverseé naar links. Met losse rotsen en veel gaz onder het gat waren we blij dat na 25 meter”nastyness” deze lengte achter de rug was. Daar stonden we dan, in het midden van de wand, met nog de 2 moeilijkste 7c+ lengtes voor de boeg. Het was al laat, iets te laat eigenlijk om nog door te gaan maar ik besloot toch om nog eens te gaan voelen in de eerste 7c+. Uiteindelijk is het niet meer geworden dan voelen want we konden niet zeggen dat er van klimmen echt sprake was. Ik kwam niet verder dan de 3de haak, daar hielden de grepen op en zag ik geen doorgang meer….”Sam, wilde gij eens proberen vroeg ik nog” waarop Sam antwoorde : Nope niet te veel goesting en het is misschien beter om naar beneden te gaan. Met die wijze woorden werd de afdaling ingezet, en zo moesten we toch nog eens onze ballen groot maken om de vuile 6a+ lengte te overwinnen.

Sam in de eerste 7b

Sam in 7b+

6a+ : 25m vollenbak rotten brol!!! NO fun

4 uur later met een gecompliceerden gevaarlijke afdaling achter de rug smaakte het bouillonsoupke aan de tent weer eens zo goed.

Advertentie

Wendenstöcke en Tours d’areu

06 maandag aug 2012

Posted by in Andere

≈ Een reactie plaatsen

Tags

, , , , , , ,

Een tiental dagen geleden had ik afgesproken met Sam vanden Driessche in Ablon. Een klein sportklimgebied dichtbij Annecy met een prachtige ligging. Kamperen tussen de koeien en ook de bijhorende koeienvlaaien, is eens iets anders dan je tent opzetten op een of ander pelouseke op de camping in Chamonix.

wendenstöcke

Ik zat al lang met het gedacht om eens naar Wendenstöcke(Zwitserland) te gaan. Gelukkig koste het me niet veel moeite om Sam te overtuigen om mee te gaan en na 3 dagen klimmen in Ablon waren we al liftend al op weg naar zwitserland. Wendenalp : Het klein gehucht van waaruit alle beklimmingen starten is eigenlijk niets meer dan een boerderijtje en enkele huisjes daarrond. Liftend tot daar geraken is niet zo gemakkelijk….maar wij hadden geluk! Een vriendelijk vrouwtje pikte ons op en maakte zo maar eventjes een omrit van 40km om ons op onze eindbestemming af te zetten.

Na 2 uur wachten kan een mens al is kwaad worden!

We hadden gepland een dag of 4 boven te blijven, maar een onstilbare honger zorgde ervoor dat het eten na 2 dagen allemaal verwerkt was. Balen! Al liftend naar Meiringen gaan was geen probleem want we konden met enkele klimmers meerijden. Terugliften daarintegen…. dat duurde zo maar eventjes 5 uur om 20 km af te leggen.

Tijdens die 2 dagen klommen we Niagara(7b+). Een zalige route met een 7a lengte die op zijn minst even hard was als de 7b+.Voor de rest een geniale route met af en toe eens een verre haakafstand maar nooit echt gevaarlijk! Ook probeerden we Elefantöhr(7c+). Jammergenoeg geraakten we de weg kwijt en kwamen we na de 7c+ terecht is nog moeilijkere lengtes. Na net iets te veel gefrul en getaffel besloten we dan maar om te rappelen.

 

Sam in de 7b+ full gaz!!!

Ambiance Montagne

Tim in de 7c+ van Elefantöhr

Onze dagelijkse portie vitamientjes

Onze uitstap naar Meringen had ons niet alleen geruïneerd(het eten in Zwitserland is verschrikklijk duur), we waren ook moe van al het wachten en het sleuren met de zakken en op de koop toe begon het de volgende ochtend nog eens stevig te onweren. We wouden graag nog Ben Hur(7c) klimmen. Maar met onweer en ook nog slechte vooruizichten voor de komende dagen leek het ons beter om het boeltje op te kramen en te verhuizen naar daar waar het eten wel goedkoop is en waar de zon schijnt….Tours d’areu.

Refuge de Doran et les Tours d’areu

Lang moest ik niet zoeken om een leuke route te vinden. In de herfst had ik Aguirre(7b) al eens geprobeerd maar toen waren we na de 2de lengte teruggekeerd. Dit keer konden we alles vlot vrijklimmen tot boven, al was het wel opletten geblazen om niet uit te schuiven op de technische dalletjes in de laatste lengtes. We klommen ook nog “un ballade pour Jean-Pascal(7c+)” Een mooie route, maar de 7c+ lengte voelde nogal geforceerd aan en konden we langs geen kanten vrijklimmen.

Sam in de 7a+ lengte van Aguirre

Nu even wachten tot het slecht weer gepasseerd is en dan zullen we nog zien wat er komt. Misschien terug Chamonix, of kalk ergens in de Savoie…On verra

 

 

 

Les Gorges du Verdon

23 maandag apr 2012

Posted by in Andere

≈ 2 reacties

Tags

, , , , , , , ,

Aanvankelijk gingen we met een hele bende van de klimax naar Taghia gaan tijdens de paasvakantie, maar te dure vliegtuigtickets en een gebrek aan multipitch ervaring bij velen deed ons afwijken van ons eerste plan. Uiteindelijk belanden we in de Verdon….een plek met prachtige wanden en geniale routes. Tijdens ons 2 weken durende verblijf in een comfortabel huisje konden we tussen de regenbuien door enkele klassiekers aftikken.

Ambiance, ambiance!!

Wanne Libot en David Leduc in de laatste lengte van Surveillir et Punir(7a)

Telkens als ik ergens in een gesprek” de Verdon” aanhaalde waarschuwden klimmers me voor de “old school” routes. Wat zoveel wil zeggen als hard voor de graad. De eerste multipitch die ik klom was samen met die man met het lange haar, de baard, de korte legerbroek en de onmisbare metal-thirt met opschrift “The time to strike is now : kill”. Niemand minder dan Sam Vanden driessche. Samen met hem klom ik ook 3 maand in Amerika. We zijn goed op elkaar ingespeeld en dat maakt dat het vooruit gaat. Allebei konden we redelijk vlot alle lengtes van surface : 7b(6b+obl)200m vrijklimmen. Verdon had voor de graad?…da valt precies nogal mee.

Sam ergens hogerop in surface

Du gaz en nen Tim De Dobbeleer ergens in het blauw daar beneden

De verwachte klets in ons gezicht kregen Sam en ik de dag erop. We kozen voor de 4 lentes lange route : Les fils de la terre et du vent. De eerste lengte was een 6b+ en daar konden we beiden doorcruisen. Een ander verhaal was die 2de lengte. Een 7a+ waar ik het gevecht van mijn leven moest geven. Na een stevig gevecht met bijhorende eendengeluiden en gebrul won ik het van de gravitatiekracht en kon ik de lengte vrijklimmen. Sam probeerde de 3de lengte voor te klimmen. In de topo staat die aangeduid als 7b+. Maar naar ons gevoel neigde die meer naar 7c/+. Niet alleen de passen waren stevig, ook de haken stonden op bepaalde plaatsen 8 meter uit elkaar. Op een gegeven moment durfde Sam niet meer verder en was het aan mij om eens te proberen. Maar ook bij mij was het geen succes. Uiteindelijk dropen we af. Veel airmiles verzameld, dat wel, maar de route toppen dat zat er duidelijk niet in.

Sam in 7a+

Het feit dat we er met een hele bende waren maakte het mogelijk dat er al eens van klimpartners gewisseld kon worden. Zo klom ik ook met Bart Raes. Hij had nog nooit meer dan 1 touwlengte geklommen en meestal heeft hij al schrik als hij 5 cm boven de haak staat. Een leuke uitdaging dus om samen met hem eens hoog boven de grond te hangen. De 7 lengtes lange “Phoebus” 7a(6b obl)150m leek mij ideaal om Bart een goeie multipitch ervaring te laten opdoen. De  rappels die we moesten doen om tot bij het begin van de route te geraken waren hilarisch. Bart die aarzelend stap voor stap naar beneden rappelde en dan die grote angstogen die de diepte inkeken. Toen Bart bij de relais kwam kon ik mijn brede glimlach niet onderdrukken. De route op zich was echt de max, zowel Bart als ik genoten van elke pas en hoe hoger we kwamen hoe beter Bart aan de hoogte gewend geraakte. Naar het einde toe durfde hij zelfs “No Hands” aan de relais hangen:)

Bart met al wat gazzzz onder zijn gat

Bart s'amuse

De laatste route die we : Sam Vanden Driessche, David Leduc, Wanne Libot en ik deden was surveillir et punir (7a+ 120m). Je kan de Verdon Moeilijk verlaten zonder deze überklassieker geklommen te hebben. Sam en ik waren al boven en ondertussen zaten Wanne en David nog in de laatste lengte….en dat leverde enkele mooie beelden.

David in de 7a+ lengte

une mer de calcaire en 2 stuikers daar ergens bovenop

Na de Verdon besloten Wanne en ik nog efkes naar Siurana te gaan voor een kleine week. We hadden het geluk een lift te krijgen van 2 bekende Amerikaanse alpinisten. We kropen achteraan in de auto bij Mike Pennings en Jimmy Haden voor een 8 uur durende rit naar Siurana. Een inspirerende rit met verhalen over First Ascents overal ter wereld, van Patagonië tot Pakistan.

Astroboys, Astromans and Astrograndpa’s all together on the Washington Column

17 zaterdag sep 2011

Posted by in Andere

≈ 2 reacties

Tags

, , , , , , , , ,

Sam hogerop in Changing corners

Sam en ik zijn al een week terug in Yosemite, maar ondanks het  wisselvallige weer(onweer en hevige stortbuien in de namiddag) konden we slechts 1 grote beklimming doen. Gisteren klommen we Astroman,een stevige freeclimb testpiece in Yosemite. Buiten de eerste lengte zijn alle lengtes echt stevig en moesten we telkens het beste uit onszelf bovenhalen om alles te proberen vrijklimmen. We hadden een goeie start en al snel waren we onderaan de eerste zware lengte : Enduro corner: 50 meter dulferen met af een toe een een goeie handjam om te rusten. Sam mocht deze lengte voorklimmen(en ik mocht het harding slot doen….). Sam was niet echt superfris en dat zorgde ervoor dat zijn voorarmen bijna explodeerden toen hij in de helft was, maar na een kleine rust kon hij toch doorgaan tot aan de relais. Well done mate!!!  Met mijn smalle handen kon ik bijna overal goede en medium goede handjams plaatsen, zodat ik geen verzurende dulferpassen moest doen en redelijk vlot tot de relais klom.

Sam in Enduro Corner

Boven ons waren er al 2 australiërs(ze noemden zichzelf astrograndpa’s omdat ze alles op het gemak deden) bezig in the harding slot en het luide gebrul dat af en toe uit de Chimney kwam zorgde ervoor dat ik ook wel schrik kreeg. Na 1 uur wachten op de relais voor de harding slot was het aan mij. De smalle barst die naar de Chimney leidt ging vrij vlot, en daarna was het de bedoeling om vanuit de smalle barst in de chimney te kruipen….shit hoe doe je da?

Tim in the harding slot

Na enkele keren proberen slaagde ik er toch in om mezelf naar boven te wurmen in deze smalle chimney. Naarmate ik hoger kwam werd het ook steeds smaller(zelfs zo smal dat je geklemt geraakt als je diep inademt). Op een gegeven moment dacht ik dat ik vastzat, ik hing daar gewoon met mijn benen spartelend in de barst en met mijn borstkas geklemt tussen twee muren van graniet.. Na veel gebrul, gevloek en wanhopig gespartel wist ik mezelf uiteindelijk los te werken en de laatste 5 meter naar de relais te klimmen. Nog nooit heb ik zo hard moeten vechten!!.Sam had mij zien afzien en besloot op het einde uit de barst te gaan en zich aan het touw op te trekken. Er scheelt toch iets aan onze techniek denk ik:) Onderaan waren nog 2 klimmers, maar na te lang gewacht te hebben(tot ik door die chimney was) besloten ze toch af te dalen. De beklimming tot voor de harding slot noemt astroboys.

just 5m to the belay but still miles away:)

Na de harding slot heeft elke lengte nog wel een crux, dus het is steeds opletten om niet te vallen. Ik maakte nog een slippertje in de changing corners, Maar voor de rest konden Sam en ik alles vrijklimmen tot aan de top.

Tim in de voorlaatste lengte

Vandaag een verdiende rustdag want het lichaam doet overal pijn en het voelt precies alsof we gisteren overreden zijn door een grote truck:) Morgen nog 1 beklimming en dan zit onze trip erop. Let’s go and climb!!!

Hieronder wat nieuws over de andere MC’ers. Jasper en Jonas probeerden enkele dagen gelden The prow op Washington Column, ze hadden de zwaarste lengtes gedaan en waren bijna aan de top…. en toen kwam er ineens een heel stevig onweer. Helemaal doorweekt kwamen ze die avond terug aan in Camp 4. Bram, Marijke en Nelson klommen op last arrow spire, ook zij waren goed opgeschoten en hetzelfde onweer veranderde de wand in een waterval, en ook zij kwamen helemaal uitgeregend maar veilig en wel toe in Camp4. Nu Zijn Jonas en Jasper Tom Waes(Hij probeert voor het programma Tomtesteron the Nose te beklimmen onder deskundige leiding van Séan Villanueva en Nicolas Favresse)achterna in the Nose. Bram en Marijke zijn bezig aan de beklimming van Half dome via the regular North west en Artif-master Nelson is op zoek naar partners in crime en zal binnekort ook wel van zich laten horen.

Binnen enkele dagen waarschijnlijk meer nieuws.

The Incredible Hulk

07 woensdag sep 2011

Posted by in Andere

≈ 2 reacties

Tags

, , , , , , , ,

Sam and the Hulk

Door een stomiteit van mij een week geleden mag ik Yosemite niet meer binnen voor 1 jaar. Maar niet getreurd, er zijn hier genoeg alternatieven die zeker de moeite waard zijn,… en misschien zelfs beter zijn. Vorig jaar tijdens de Yosemite facelift(opruimactie in yosemite, met feestje op het einde) had ik een filmpje gezien van Peter Croft en Lisa Rands op The incredible hulk. Een alpine omgeving, ongeloofelijk goede rotskwaliteit en…..(het belangrijkste) geen rangers overtuigden ons om vorige week naar daar te trekken.

De eerste dag klommen we sunspot dihedral, en dat bleek al direct een schot in de roos te zijn. 9 lengtes cruisen door barsten

Sam in de 50m lange hoekversnijding

stemming

De dag erna klommen we positive vibrations, alweer een megaklassieker,  2 vrouwen die we onderweg moesten voorbijsteken vormden een extra moeilijkheid( met 4 mensen en 4 touwen in 1 barst klimmen is niet echt een aanrader:)

une petite fissure

Na een goede nacht in ons basecamp waren we klaar voor iets stevigers. Airstream (13b). Met veel lengtes in de 5.11 range, 2 12c’s  en 1 13b zou het een stevig dagje worden. Alweer was het een incredible adventure, we moesten vechten voor elke lengte, en een ijskoude wind maakte het geheel redelijk extreem. Na de heel stevige eerste 12c(waar we beiden een paar keer vielen) waren we nogal afgekoeld en besloten we te rapellen en te genieten van het zonnetje en de rust van ons gezellig basecamp.

Sam in de derde lengte van Airstream

Sam in de 5de lengte, over losse flakes...scary!!!

Tim wringt zijn lichaam door 100 bochten om door de 12c te geraken

Home sweet home

Gisteren hadden we the venturi effect(12c) gepland, Sam startte in de eerste lengte. Maar al snel bleek duidelijk dat de vermoeidheid van de voorbije dagen zijn tol had geeïst. Na 3 meter kwam Sam terug naar beneden en op aanraden van enkele amerikanen klommen we daarna Tradewinds(5.11d). Wat een route!!! Na alles te hebben vrijgeklommen kwamen we moe maar voldaan toe op de top van de laatste lengte.

Sam in de voorlaatste lengte van tradewinds

woehoe!!!

Nu is het tijd voor het lichaam wat verdiende rust te geven, en eens te gaan kijken wat het bruisende San Francisco in petto heeft. Daarna nog een dikke week klimmen en dan is deze trip alweer bijna afgelopen.

Burning and freezing in Yosemite

31 woensdag aug 2011

Posted by in Andere

≈ 3 reacties

Tags

, , , , , ,

De voorbije dagen waren hier ontzettend warm, vaak 90 graden fahhrenheit en zelfs meer. Niet echt ideaal klimweer, maar we waren allebij zodanig gemotiveerd dat we toch enkele mooie wandjes konden beklimmen.

South by souhtwest op lower cathedral spire

Een leuk routje van 6 lengtes, en met een 70 meter touw konden we enkele lengtes linken en zo 3 lange lengtes klimmen. De aanloop en afdaling duurde wel langer dan het klimmen zelf.

Op de top van Lower Cathedral spire

 Freeblast op El Capitan

Ondanks de hitte besloten we het er toch op te wagen. Freeblast is eigenlijk gewoon de eerste 10 lengtes van freerider. De eerste 2 lengtes waren nog in de schaduw… en daarna kwam de zon van achter de hoek. Burning hot!!! Maar de hitte kon de pret niet bederven, we genoten van elke lengtes en konden alles vrijklimmen buiten een slippertje op de slabs. En als het eens wat frisser is dan kunnen we misschien voor alle 35 lengtes gaan en kletsen krijgen in de bovenliggende offwidth lengtes:)

Sam in de eerste lengte van freeblast

De vingers achter een micro barst en de voeten op wrijving. I like!

Tim aan het genieten op de slabs:)

El cap! 1000m barstenkletterei

Regular north west face op Halve Dome

Omdat we beiden goed verbrand waren op de freeblast zochten we naar schaduw. En die vonden we op halve dome! We kozen ervoor om 25 lengtes te klimmen met een kleine haulbag, zodat we maar 1 keer moesten bivakkeren.

excitement!!!!

We klommen vlot de eerste 8 lengtes door prachtige barsten. Maar dan gaat de route over scrambleterrein. We slaagden er in om volledig verkeerd te klimmen, over losse flakes, onbeveiligde traversées en nog meer van dat. En we verloren tijd.

Sam in de de huber variation pitch

Sam toont zijn verborgen talent!

Uiteindelijk slaagden we erin om toch weer de juiste route te klimmen. Wat volgde zijn nog enkele prachtige lengtes door Chimneys(well done Sam the Chimney master!!!), hand and fist cracks om dan uiteindelijk aan te komen op big sandy ledge : het bivak. Jammergenoeg hadden al 2 engelsen de beste plek ingenomen, dus moesten wij op de richel van 50 cm breed gaan zitten met 500m lucht onder ons. Met de hitte in de vallei dachten we dat het wel niet zo hard zou afkoelen op de wand zelf, dus hadden we geen slaapzak meegenomen, enkel een matje. Dat bleek toch even een kleine misrekening te zijn. shiver bivy!!!

Sam beschermt tegen de koude door zijn neo air burcht...NOT

Tim imiteert Alex Honold op Thank god ledge

Op de top van Halve dome met El Cap in de verte

Met toch zeker 1 uur slaap en half bevroren klommen we de volgende dag de resterende 6 lengtes tot de top:) Wat een prachitge route!

Nu is er honger naar meer! El Cap?

Hot trad-climbing action in trout creek

17 woensdag aug 2011

Posted by in Andere

≈ 6 reacties

Tags

, , ,

El massif de trout creek

Ondertussen hebben we ons verplaatst van de hagelstormen in de bugaboos naar de woestijnige omgeving en verschroeiende hitte van trout creek. In onze tocht richting het zuiden(Yosemite) is dit plaatsje zeker de moeite om enkele dagen het beste van onszelf te geven.

25m stemmen=kuitenbranden

on s'amuse

Trout creek is één grote wand van 30m hoog bestaande uit basaltzuilen met om de halve meter een barst. We hebben hier nu al 3 dagen geklommen en enkele magnifieke 5.10 en 5.11 klassiekers afgeknalt. Maar het is hier warm, heel warm zelfs. Vandaag was het zo warm dat we al snel al onze kleren hadden uitgespeeld en rondliepen onderaan het massief met juist enkele klemblokken of friends ter bescherming van onze edele delen:) feels free!!!!

Bomber protection!!!

 

North Summit Direct on Snowpatch spire

12 vrijdag aug 2011

Posted by in Andere

≈ 3 reacties

Tags

, , , ,

De weersvoorspellingen waren niet echt optimaal : 60 % kans op regen in de namiddag. Maar het was een zonnige ochtend en alles zag er perfect uit. Bwa…. die regen zal wel uitblijven zeker? Sam, Aki en ik, besloten het erop te wagen. Aki had een lijn gezien op de Snowpatch spire. De”North summit direct” met enkele lengtes in de 5.11 zou het serieus vechten worden. Met schaar steen papier maakten we uit wie de 5.11+ lengte mocht klimmen. Ik mocht de 50m handcrack klimmen. Het was een speciale barst waar je met 1 voet in de barst klom en de andere op een brokkelende wrijvingswand. Nice!!!

Aki in de 11+ lengte. Wat een beeste die kleine japanner!!!

Aki in de 3de lengte"11- dirty/mossy" well done!!!

Aki toont zijn chimney-skills in de eerste lengte

Met veel gekreun, afgescheurde tapehandschoentjes en veel bloed kwam ik moe maar voldaan toe aan de relais. Ik keek achter mij en in plaats van de howser towers zag ik nu donkere wolken!!! Aki dacht dat de wolken wel zouden passeren dus klom nog 1 lengte hoger. En net toen hij lag te vechten met de offwidth kwam er hagel uit de lucht…. veel hagel. Al gauw waren Sam, ik en het touw bedekt onder 15 cm koude hagel. Maar Aki die bleef gaan!!! Uiteindelijk bleek ook Aki het te koud te krijgen en besloten we te rapellen. Wel jammer dat Aki zowat al de bestaande relais op klemblokken tijdens de klim had afgebroken, zodat het rapellen net iets meer tijd kostte. Dit keer wint het onvoorspelbare bergweer van de bugaboos het tegen 3 doorweekte klimmertjes:)

volgende keer toch maar naar het weerbericht luisteren

Ondertussen zijn we terug beneden in Invermere. Ik had nog graag een week of langer in de bugaboos gebleven, maar Sam is niet echt een grote fan van het alpiene klimmen. Dus hebben we maar besloten om door te rijden naar het zuiden richting Yosemite. Met onderweg enkele tussenstops in High sierra(incredible hulk), trout creek,….en euh Mc Donalds:)

De Bugaboos zijn zalig en dat ik ooit zal terugkeren dat staat vast!

NE ridge on Bugaboo Spire

12 vrijdag aug 2011

Posted by in Andere

≈ Een reactie plaatsen

Tags

, , ,

Ik had iedereen op de applebee campsite al horen spreken over deze graat. Aanvankelijk was ik niet echt super gemotiveerd om erin te kruipen want het leek me nogal brokkelig terrein. Maar ik ben blij dat ik hem eens heb gedaan want ook dit was weer een pareltje. De handjamlengtes en ook de top met zicht op alle andere pieken van het bugaboo massief vielen best wel te pruimen:)

Tim op de top van bugaboos spire

Woehoe!!!!

The Bugaboos

03 woensdag aug 2011

Posted by in Andere

≈ 3 reacties

Tags

, , , , , ,

woehoeee!!! excitement op de top van de crescent spire

Yihaaa!!! Na een sportklimstop van 10 dagen in Canmore(Banff) zijn we 4 dagen geleden aangekomen in de Bugaboos. De  50 km onverharde weg ernaartoe, en dan nog eens 2 keer 3 uur naar omhoog stappen om al het eten en klimgerief op het bivaouac te krijgen doet een beetje denken aan een mini-expeditie. Maar al dat gesleur met zware zakken doe je met plezier als je weet wat voor prachtige wanden zich daarboven bevinden.

Met de voiture scheuren over onverharde wegen en diepe putten, met prachtige wanden voor ons

Auto met kiekegaas omwikkeld om te beschermen tegen knaagdieren

De dag na het installeren van ons kamp waren we beiden nogal uitgeput, dus kozen we voor iets mellows.  De Mc tech arrête op de crescent spire. 6 lengtes rustig klimme, goeie handjams afgewisseld door af en toe ne keereen laybackske en een leuke top van waarop we al een beter zicht kregen op het massief.

Tim in de laatste fistjam lengte van sunshine crack. genieten!!!!

De route “Sunshine crack” had ik al meerdere keren horen vallen tijdens gesprekken die gaan over de bugaboos. Deze klassieker moesten we dan ook wel eens klimmen. De dag na de crescent spire klommen we dit pareltje dan ook onder een staalblauwe hemel.Ik denk dat dit zowat de mooiste lijn is die ik geklommen heb tot nu toe. De route vinden is niet echt moeilijk. Je begint met een perfecte handcrack gevolgd door een offwdith voor de eerste 2 lengtes, daarna sla je gewoon af naar rechts en volgt de barst voor nog 9 lengtes tot de top van de snowpatch spire. De laatste lengte was nog een leuke kers op de taart. 40 m zwoegen op een fistcrack die nogmaals eindigt met perfecte hands. Wat moet ne mens nog meer hebben om gelukkig te zijn?

Sam no hands in de laatste lengte van sunshine crack. MACHIEN

A fond

De klim van gisteren draaide een beetje uit op een fiasco. De route die we in onze gedachten hadden bleek te beginnen met een dunne barst, wel klimbaar. maar zekeringen plaatsen… dat is een andere vraag. Al snel hadden we voor iets anders gekozen. En omdat het al redelijk laat was probeerden we surfs’up. 8 lengtes 5.9 daar zouden we wel doorcruisen…. dachten we. Maar het routeverloop bleek niet echt eenvoudig, en ook afzekeren was niet altijd evident. Op de koop toe begon het in de 4de lengte nog eens te regenen. Dan maar afgedaald en nog eens goed gegeten.

Snowpatch spire and the applebee campsite

Momenteel zijn we terug beneden in Invermere. Het stinkende lijf eens wassen en veel eten kopen om morgen terug voor een week of langer naar deze rotsklimspeeltuin te trekken.

let’s goooo!!!!