Door het aanhoudende belgische winterweer kozen David Leduc, Laura Van Bruyssel, Felix Debrabandere en ik 2 weken geleden om geen risico’s te pakken op nattigheid en rechtsreeks naar de Callenques te rijden….En dat hebben we ons niet beklaagd! Felix wist er een grot zijn met zicht op zee en zekermogelijkheden van uit de slaapzak.

A l’attaque !

Nog vlug even wat eten gaan inslaan, daarna alle rugzakken die we maar hadden volgestouwd en we waren vertrokken voor 4 dagen “pur plaisir” Hoogtepunt van de callenquestrip was ongetwijfeld de multipitch van 6 lengtes door het groot dak van les concaves. Veel gazz, zicht op zee en beschut van wind en regen. Que du bonheur quoi !!!

Au-dela de la verticale

Home sweet home

Na de Callenques gingen Felix en Laura terug naar Brussel. David en ik bleven in het zuiden. Met de duim omhoog belandden we uiteindelijk in La Palud sur Verdon. De regen valt met bakken uit de lucht, het is amper boven het vriespunt en er is geen enkele camping open. Zijn we daarvoor helemaal tot hier gelift?

ahhhh…. liften

Wat rondvraag naar mogelijke overnachtingsplaatsen brengt ons uiteindelijk bij camping al la ferme chez Toch. Die camping, en vooral de eigenaar gaan we ons nog lang herinneren. Maurice Toch is een fantatsische kerel. Is het nu 8 uur s’morgens of 10 uur s’avonds, altijd heeft hij een verhaal te vertellen. Het gaat van “shit”over het weer tot wichelroedes en pendules. De eerste zeer regenachtige dag brachten we voornamelijk door in het toilet van de camping. Gelukkig was er bier en wijn om ons aan op te warmen.

Mer de nuages

Nadien ging het alleen maar beter. Al was het zoeken van routes niet altijd even gemakkelijk. De eerste klimdag ging het al meteen mis. De route die we zochten was maar niet te vinden dus dan dachten we maar even een variant te doen van Surveillir en punir. Dat zag er wel te doen uit…. direct een 7C met een pittig boulderpasje. Goeiemorgen!!!! Daarna een mental breakdown in de 7a+ en nog eens een klets in ons gezicht in de derde lengte van Surveillir en Punir. De verdon lacht er niet mee!

David in la marche du temps

David in la marche du temps

Maar dat het klimmen er prachtig is kunnen we weer maar eens ervaren in Caca Boudin Een klassieker van 6 lengtes vooral in de 7de graad. Aflopende gaatjes, verticale grepen en vooral geen voeten. Een stijl die constante spanning vergt over heel je lichaam.

David in Caca Boudin

De dag nadien denken we even iets rustig te doen. La demande. 10 lengtes met niets zwaarder dan 6a. Door ons gebruikelijk rustig ochtendritme komen we pas tegen 2 uur in de namiddag bovenaan de wand. De rappels gaan vlot, maar daarna begint de zoektocht. Nog enkele rappels door bomen en struiken, een beetje getraverseerd tot we na 2 uur eindelijk onderaan de wand staan. Nog een klein uurtje zoeken en om 5 uur s’avonds staan we onderaan de langste route van de Verdon. Het is één grote barst tot boven. Zonder friends en nuts was vallen vaak geen optie. In het schemerdonker klimmen we nog net de laatste chimney lengtes. Zonder al te veel zicht voor de voeten en haken die ver uiteeen staan is het vaak nog een spannende bedoeling en zijn we blij als we net voor het donker boven zijn.

Tim in Lunabong

David in Lunabong

Tim Decort in de 6c+traversée van Au dela du delire

De laatste 2 dagen gingen David en ik elk onze eigen weg op. Ik deed samen met Tim Decort nog 2 lange routes en David probeerde samen Met Siebe Vanhee en Jacopo Larcher de Prachtige en überbekende Tom et je ris(8b+)

Kortom weeral een heerlijke vakantie met goeie vibes, leuke routjes en fantatsisch klimweer. Hieronder een overzichtje van onze geklommen routjes. Aanraders stuk voor stuk !

La demande(6a, 320m)
La marche du temps(7a, 220m)
lunabong(6c, 150m)
Caca Boudin(7a+,180m)
Surveillir en punir
La fete des nerfs(7a+,280m)
Prise de cent(7a, 180m)
Démon(7a+, 150m)
Au déla du délire(7a+,200m)
Au déla de la verticale(7b+,130m)

Meer van dat!