Tags
Arrampicare in Svizzera, Djin Fiz, Itinéraires d'un grimpeur gäté, Sam Vanden Driessche, Tim De Dobbeleer
Vorige keer in Wendenstöcke was gebleken dat Zwitserland de te mijden plek is voor een student. Duur eten en slechts een zeer kleine fractie van de mensen is vriendelijk genoeg om lifters mee te pakken.”Ach Zwitserland daar kom ik niet meer binnen voordat ik een auto en werk heb” Ik hoor het mij nog zo zeggen. Toch stonden we deze maandag weer in “le Chatelard” met de duim omhoog en wachtend op iemand die richting wendenstöcke reed. De nieuwe topo van versand sud : Arrampicare in Svizzera had ons overtuigd om toch terug te keren. De eerste lift ging vlot en we werden afgezet in Martigny. Kreunend onder een hitte van 30 graden verstreken de uren. Toen we om 2 uur in de namiddag nog steeds niet weg waren had de moraal al een dieptepunt bereikt. Het besluit was genomen : gewoon terugkeren en in de Savoie iets gaan klimmen!
Sam had net de nieuwe topo gekocht van Philippe Musatto : Itinéraires d’un grimpeur gäté. Een boek vol bekende en minder bekende kalkwanden in de franse alpen. Wij vonden ons volgend doel in de buurt van sixt fer a cheval : Djin Fiz op Parois d’anterne. 500m kalk en 13 stevige lengtes.
Jammergenoeg staat de wand op een sokkel van 150m losse brolrots. Na veel kreffelen en krochten stonden we er na een uur bovenop. Het was al snel duidelijk dat dit niet zomaar een gewone kalkwand is om even op te komen sportklimmen….Neen het is echt wel een serieuse onderneming en met de losse brol en de complexe approche en de mont blanc op de achtergrond, is er meer spraken van een alpiene course. Om 9.30 stonden we dan eindelijk onderaan de wand en aan de juiste route. Eerst even opgewarmd met een 6b+ en daarna was het al direct pattaten geven in de eerste 7b+. Hier vielen zowel Sam als ik op dezelfde delicate cruxpassage. Deze lengte werd gevold door een technische 7a op dal, daarna kwam nog een 6b+(brol) en 2 prachtige 7b’s.
Na de twee 7b lengtes kwamen we aan een 6a+ traverseé naar links. Met losse rotsen en veel gaz onder het gat waren we blij dat na 25 meter”nastyness” deze lengte achter de rug was. Daar stonden we dan, in het midden van de wand, met nog de 2 moeilijkste 7c+ lengtes voor de boeg. Het was al laat, iets te laat eigenlijk om nog door te gaan maar ik besloot toch om nog eens te gaan voelen in de eerste 7c+. Uiteindelijk is het niet meer geworden dan voelen want we konden niet zeggen dat er van klimmen echt sprake was. Ik kwam niet verder dan de 3de haak, daar hielden de grepen op en zag ik geen doorgang meer….”Sam, wilde gij eens proberen vroeg ik nog” waarop Sam antwoorde : Nope niet te veel goesting en het is misschien beter om naar beneden te gaan. Met die wijze woorden werd de afdaling ingezet, en zo moesten we toch nog eens onze ballen groot maken om de vuile 6a+ lengte te overwinnen.
4 uur later met een gecompliceerden gevaarlijke afdaling achter de rug smaakte het bouillonsoupke aan de tent weer eens zo goed.