Vorige vrijdag vertrokken Tim, Nelson en ik richting Chamonix. Jasper zat al wat langer in de Alpen en kwam zaterdag in de late namiddag ook aan vanuit Zinal. Het weer en de condities waren perfect, dus er waren mogelijkheden om iets stevig te gaan doen. Enkel de acclimatisatie was er nog niet helemaal, dus besloten we om zondag met de eerste lift naar plan de l’aiguille te gaan om van daaruit Fil à plomb te klimmen.

De instijg bleek pittiger dan verwacht, maar rond half elf stonden we onderaan de route. Even twijfelen, links of rechts, topo nog eens bekijken, maar het was duidelijk: het couloir nog wat verder blijven volgen. Fout gedacht, zo bleek. We missen de afslag naar Fil à plomb en uiteindelijk klimmen we “Variante diagonale du Goulotte du col du Plan”: een mooie mixte lengte brengt ons vanuit het couloir op een sneeuwgraat die eindigt in het topijsveld. Van ver leek het al een pikker te gaan worden en van dichtbij was het nog iets erger. Keihard, breekbaar ijs, 60° en toch nog een aantal touwlengtes te gaan…
Rond drie uur staan we op arrête Midi-Plan en wordt het nog wat stoempen tot aan de lift.
Tim en ik hadden echter het goede idee gehad om skis mee te nemen in de route om de Vallée Blanche af te skieën. Terwijl Nelson en Jasper verder gaan over de graat binden Tim en ik onze approche skis onder. Eerst maken we een grote traversee om langs Pointe Lachenal te geraken en hier komen we de eerste moeilijkheden al tegen: twee grote crevassen waar we precies tussenin staan. Voorzichtig schuiven we verder maar alles loopt goed af. Het vervolg is veelbelovend: een bevroren bovenlaag waarop het aangenaam skieën is. Tot we plots het juiste pad wat kwijt zijn. We besluiten laag te blijven. Ik glij wat verder, zie een crevasse aankomen en spring er nog over, maar achter mij hoor ik de hele sneeuwbrug instorten. Plots sta ik midden tussen de spleten en zien we dat het pad een 20-tal meter hoger loopt. Het touw uithalen en op handen en knieën naar boven kruipen. Dit loopt gelukkig ook goed af. Tenslotte blijkt de gletsjer er verschikkelijk bij te liggen in de buurt van de Requin hut en hier moeten we de skis nog eens uitdoen, crampons aan en een steil couloir afklimmen. Ondertussen is het donker en met de koplampjes aan geraken we uiteindelijk om half acht beneden in Chamonix. Strak plan die skis, maar misschien toch niet voor herhaling vatbaar.

 

Een rustdag hebben we wel verdiend, dus maandag doen we niets, maar het weer blijft goed en we hadden al gehoord dat in het Argentière-bassin de wanden in erg goede conditie lagen, dus stilaan beginnen we serieus te denken aan onze eerste echt grote klepper: la Ginat op de noordwand van Les Droites, 1000m, IV 5.
’s Avonds nemen we de lift naar de Grands Montets en slapen we in het liftstation. Even lijkt een plots opgestoken wind nog roet in het eten te gooien maar om 3u staan we toch klaar om te vertrekken en blijkt de wind goed mee te vallen van zodra we achter de graat zitten.
De aanloop over de gletsjer gaat vrij vlot en rond 5u beginnen we eraan. De wand ligt vol aangevroren sneeuw, dus het klimmen gaat makkelijk. We klimmen simultaan in twee cordées: Tim & ik en Jasper & Nelson. Wanneer de zon opkomt zitten we al hoog in het ijsveld dat de eerste 600m van de wand vormt. Aan het begin van de moeilijkheden maak ik relais en beginnen we lengtes te klimmen. Enkele steilere ijs en mixte lengtes tot 80° brengen ons opnieuw op een minder steil sneeuwveld dat tot onder de crux loopt: een drietal lengtes steil ijs tot 90°. Daarna is het nog een kort sneeuwcouloir doorploeteren en om 15u staan we boven, onze eerste grote wand onder ons, na 10 uur hard klimmen. De afdaling naar de Couvercle hut is nog lang en vermoeiend maar om 19u kunnen we tevreden in ons bed kruipen.
De dag nadien dalen we af naar Chamonix. Jasper neemt het treintje omdat zijn tenen afgezien hebben tijdens de beklimming, terwijl Tim, Nelson en ik te voet verder gaan. Op het laatste stukje bospad naar de vallei is de sneeuw voor een deel gesmolten en doen we onze crampons uit. Jammer genoeg blijken de overgebleven sneeuw- en ijsplekken toch verraderlijker dan gedacht en plots glijdt mijn rechter voet weg en zit de linker volledig gewrongen onder mijzelf met rugzak en touw. Een felle pijn in mijn enkel belooft niet veel goeds. Ik probeer nog wat te wandelen als ik bekomen ben, maar dat lukt niet meer. Met ondersteuning van Tim en Nelson komen we ook niet ver op het steile, besneeuwde pad, dus uiteindelijk beslissen we om een helikopter te bellen. Enkele uren later zit ik met mijn voet in het gips. Gelukkig niet gebroken, maar in ieder geval stevig verstuikt. Een week gips en daarna verder onderzoeken of er iets gescheurd is.
Een domper, maar hopelijk is het niet te erg.

Jasper vertrekt ’s avonds terug naar België en ik ga vervroegd mee. Tim en Nelson blijven nog wat, samen met Stijn Depuydt die met de bus nagekomen was.
Veel succes nog!

Deze slideshow vereist JavaScript.