“Come in guys! Sit down, we have cold beer, warm fishsoup and fresh bread!  You’re lucky, you just arrived and the Northern lights are shining!”

Wel, dat kan tellen qua ontvangst. Het is ergens rond middernacht wanneer we arriveren in Dalvik, in het Noorden van Ijsland. Onze huurauto zit afgeladen vol met skimateriaal en mijn drie partners in crime: Tim, Sam en Frank. Ons doel: skitoeren boven de Ijslandse fjorden.

Olafsfjörður, het fjord naast Dalvik blijkt de nieuwe IJslandse hotspot voor skiërs te zijn. Volgens Bjarni, de eigenaar van de lodge waar we verbleven en het best te vergelijken met een stereotiepe viking, is het nog maar sinds een jaar of drie dat er skiërs naar Ijsland trekken. Het is altijd een magisch gevoel om boven de oceaan te skieën, en dat is exact waar we naar op zoek zijn.

We rijden een vijftal kilometer het fjord in, wanneer de baan stopt. Een bordje met ‘impassable’ maakt duidelijk dat de besneeuwde strook die verder doorloopt niet berijdbaar is. “Maar als we nog een beetje dichter bij die berg rijden moeten we niet zo ver op dat plat stuk stappen”, klinkt het vanop de achterbank. Hmm, zouden we? We hebben tenslotte niet voor niets een jeep gehuurd…

Exact tien meter verder strandt ons plan. En na exact drie uur zwaar sneeuw verplaatsen met lawineschopjes strandt onze jeep 1m lager op de gravelbaan. Een behulpzame Ijslander met een soort monster truck redt onze jeep met een stevige ruk uit zijn wit graf. Gelukkig is het tot elf uur klaar in de lente en staat niets ons in de weg om nog naar boven te vertrekken voor een tochtje. Onze eerste skimeters in Ijsland neemt niemand ons nog af!

De tweede dag verloopt gelukkig voorspoediger. Een fijne beklimming naar een top tussen twee fjorden geeft ons een ongelooflijk uitzicht over de Noordelijke Ijszee. Tijdens de afdaling vinden we de weg naar een goed verstopt en niet eerder geskied couloir. Perfect firn zorgt dat iedereen zich op zijn gemak voelt en breed glimlachend skiën we de oceaan tegemoet.

 

De volgende twee dagen komt een Arctisch lagedrukgebied roet in het eten gooien. Omdat we niet in Ijsland kunnen geweest zijn zonder een vulkaan, warm waterbronnen en pruttelende modderpoelen gezien te hebben, besluiten we tijdens de storm Myvatn te bezoeken. Dat is een plaats waar je  dichter bij de binnenkant van de aarde bent dan elders. Na de nodige verwondering over water en vuur volgt de ontnuchtering. De storm is zo hevig, dat we de auto niet meer uitkunnen.

‘Eeuh, zie jij nog het verschil tussen de straat en die afgrond?’ We beseffen dat terug in onze lodge geraken een groot avontuur zal worden. Gelukkig duikt er uit het niets weer zo een typische Ijslandse monstertruck op.

‘Don’t worry, I know the area. Just stay close and follow me’. Na een half uurtje tegen 5km/u door een volledige white-out geschuifeld te hebben komen we op veiliger terrein. De nacht delen we in een lodge met enkele Russen en de pakjes adventure food die gelukkig nog in de wagen rondslingerden.

De dag nadien zien we Ijsland op zijn mooist. De resterende wolken trekken langzaam weg en een wondere, witte wereld wacht ons op. We maken een tussenstop in Akureyri, de tweede grootste stad van Ijsland met 18.000 inwoners.

We gaan ook op verkenning in Siglufjörður. In dit fjord kan je skiën volgens een typisch IJslands recept: kijk van op de baan of je een leuke afdaling kan zien, zoek de makkelijkste weg naar boven en hop, weer een regel om te schrappen op je bucketlist. De top boven het fjord geeft zich niet zo makkelijk gewonnen. Een fijne graatbeklimming in verse sneeuw doet de afdaling achteraf nog beter smaken.

De top waar we de eerste dag wouden afskiën lag nog steeds te blinken ergens achteraan in een fjord. ‘Herkansing?’ ‘Ja, natuurlijk’. Tweede keer, goede keer! Enkel parkeren we onze jeep deze keer braaf op het gravelbaantje, en niet tien meter te ver.

Ijslandse afstanden kunnen toch bedriegen. De top blijkt toch een pak horizontale meters verder te liggen dan gepland. Gelukkig vinden we nog een fijn couloir op de achterzijde om de lange, te platte afdaling wat makkelijker te maken.

Tijdens onze autoritten tussen de verschillende fjorden blijft een topje dat boven de rest uitseekt onze aandacht trekken. Een nieuw plan wordt gesmeed. Tim, de weerman van dienst, voorspelt een prachtige dag. Een doodlopend valleitje boven de oceaan blijkt een uiterst idyllische plaats te zijn om te tourskiën. Zachte sneeuw, mooie omgeving, wat goede vrienden en wind…

Wind?! Op de topgraat aangekomen hebben we moeite om te blijven staan. Alle kledij die voorhanden is aantrekken, ski’s op de rug en in ‘full battle’ mode naar boven. De hoop om af te  dalen via de imposante noordwand wordt helaas samen met tonnen Ijslandse sneeuw de oceaan ingeblazen.

Ijsland is echt een land waar de natuur de bovenhand heeft. Maar dat maakt het skiën er nog interessanter. Op onze laatste dag in Dalvik blijken alle elementen mee te werken. Een prachtig couloir boven de zee bezorgt ons een afdaling om nooit meer te vergeten.

Helemaal in het Westen van Ijsland heeft Sam nog een vulkaan in gedachten om de reis mee af te sluiten. De vijf uur durende rit van Noord naar West laat ons van verwondering naar verbazing omschakelen. Wat een ongelooflijke landschappen. Middle earth voelt wel erg dichtbij.

Een korte blik uit onze tent maakt duidelijk dat we de 1446 meter hoge Snæfellsjökull een volgende keer zullen moeten afskiën. Wolken en regen besluiten van over de oceaan te komen om wat roet in het eten te komen gooien.

Gelukkig hebben we op die manier nog wat tijd over om geisers en ander natuurgeweld te zien. Tot op de laatste minuut van onze reis blijft het land imponeren.

Praktisch:

Wij vlogen voor €200 met Icelandair van Brussel naar Reykjavik. Onze wagen huurden we via 4×4 rental iceland..

Slapen deden we in het zomerhuis van de sympathiekste der viking nazaten, Bjarni. Je kan hem contacteren voor onderdak in Dalvik: http://www.dalvikhostel.com/

Zijn bar (de enige in Dalvik) is ook de verzamelplaats voor alle skiërs in de regio. Hier kan je terecht voor informatie over de verschillende tochten en de condities.
Kaarten van de regio zijn moeilijk te verkrijgen. In de bar liggen enkele wandelkaarten waar je mee kan starten.

Het skiseizoen loopt van begin maart tot half mei.
Ijsland is in het algemeen iets duurder dan België. Iedereen spreekt er Engels en vriendelijkheid en gastvrijheid is iets vanzelfsprekends.

De tochten die we deden waren tussen de 800 en 1300 hoogtemeters per dag. De geografie van het Noorden leent zich perfect om te tourskiën. Van uitgestrekte vlaktes voor beginnende tourskiërs tot stijle, smalle couloirs. Voor ieder wat wils!

 

Sam en Yannick bedanken graag onderstaande sponsors voor de ondersteuning:

Tim wordt ondersteund door volgende merken:

 

Alle fotos door Sam Van Brempt en Tim Vanhoutteghem

Knappe plaatjes vind je op de Instagram account van Sam, Tim of Yannick.
Of via de Facebook pagina van It’s a playground of Tim Vanhoutteghem ski & photography.