MC7 op Die groβe Kaiserschmarren-Hochtour, getest en goedgekeurd!

Lees hieronder het verslag!

Begin augustus was het eindelijk weer zo ver. Mount Coach 7 mocht zich klaarmaken voor een nieuwe stage. Chamonix zou het decor moeten worden voor de zomerstage waar we allen al lang naar hadden uitgekeken. We konden niet wachten! Enerzijds omdat het voor velen van ons de eerste ervaring zou worden met het echte alpinisme, zo met echte bergen, sneeuw, ijs, vele kilometers, hoogtemeters en afzien, spannend!!! Maar anderzijds ook omdat Philip, na het missen van zo goed als de hele eerste stage, (zie:https://mountcoach.be/2017/05/23/sneeuwdoop-voor-mount-coach-7/ ), en de tweede stage ons weer zou vergezellen en zo het Mount Coach 7 team weer voltallig zou maken. Zes jonge alpinisten in spé, één onverwacht bericht en de zomerstage bleek plots een hele andere wending te nemen. Door onvoorziene afzegging van onze gids moest last minute een nieuwe gids worden gezocht en dit bracht ook een plaatsverandering met zich mee. No longer Chamonix, het Oostenrijkse Pitztal it is! De oogjes van Amelie begonnen meteen te stralen en wij wisten waarom. Oostenrijk… het land van de door de keizer niet goed genoeg gevonden, maar door de hemel met open armen ontvangen ‘Kaiserschmarren’. Het godsgeschenk, de hemel in de vorm van een mislukte pannenkoek, de natte droom van iedere zoetebek, de nabije toekomst voor MC7. Het inpakken van de rugzak verliep plots in een versnelling hoger! Het water stond ons al in de mond!!! Misschien moeten we hiernaast ook even vermelden dat Oostenrijk ook een zeer geschikte plaats is om aan alpinisme te doen, met enkele toppen boven de 3500 meter, imposante gletsjers en enkele zeer interessante graatbeklimmingen, een ideaal leerterrein voor jonge alpinisten. Maar dat was vanaf nu bijzaak, wij hadden een nieuw doel voor ogen. Wij zouden tien dagen lang al onze tijd investeren in een hoogstaand onderzoek naar de kwaliteit van de Kaiserschmarren in de Oostenrijkse Ötztaller Hutten.

Eerst en vooral misschien een kleine introductie voor zij die het Oostenrijkse godsgeschenk nog niet kennen. Kaiserschmarren is het bekendste Oostenrijkse nagerecht. Het is een gekaramelliseerde dikke pannenkoek, die in grove stukken wordt gesneden en traditioneel wordt geserveerd met appelmoes.

Ook willen we nog even een mogelijke afkomst van de naam suggereren. Er wordt namelijk gezegd dat er ooit een zekere keizer aan de macht was in Oostenrijk die een uitgesproken liefde voor pannenkoeken had. Het was zo dat hij zijn pannenkoeken liefst zo dun mogelijk geserveerd zag. Hierdoor kwam het dat op een dag toen het keukenpersoneel een dikkere pannenkoek had bereid, de keizer luidkeels het woord Schmarrn in de mond nam. Schmarrn betekent namelijk iets als ‘onzin’. En bij deze werd de Kaiserschmarren geboren. Niet goed genoeg gevonden door de keizer, maar door de hemel met open armen ontvangen. Hier is dan eindelijk de top 5 van de hutten met de beste Kaiserschmarren.

Mislukte poging – Taschachhaus (1^ste poging)

Na twee nachten in het Taschachaus was het tijd voor onze eerste Kaiserschmarren. Op het eerste zicht een pracht exemplaar, maar achteraf, in vergelijking met wat nog komen zou, kon het ons toch niet helemaal bekoren. Vandaar een poging geschrapt uit de top 5.

Moet nu lukken dat wij als Mount Coach 7 net dezelfde ervaring hadden met onze poging de eerste top van onze stage te bereiken. Vanuit de hut was ons oog gevallen op een pracht exemplaar van een berg, de motivatie was dan ook groot om na twee dagen training onze eerste toppoging op de Bligg Spitze (3454m) te storten. Het weerbericht voorspelde een koude front dat rond de middag zou overtrekken. Maar met een heldere hemel was er geen wolkje aan de lucht en vertrokken we, vergezeld van de serveerster die zich wou verontschuldigen voor de mindere Kaiserschmarren van de vorige dag, op weg naar onze eerste top. Na een goede oefening in pad vinding bereiken we de gletsjer die zich juist onder de topgraat bevond. Al onze ogen waren gericht op de gletsjer en hoe we deze zouden oversteken om tot aan de graat te geraken, behalve de ogen van de gids. Deze wees ons op enkele grote cumulonimbus wolken die zich in het zuiden begonnen te vormen. Met het idee van een koude front dat op komst was en het bijhorende onweer werd al snel, tegen onze zin, de terugtocht ingezet. Een mislukte poging dus ook voor MC7.

Gelukkig was het onweer tegen de volgende dag overgetrokken en bleef er enkel nog maar wat mist over. Niets dat ons weerhield voor een nieuwe toppoging, ditmaal hadden we onze zinnen gezet op de Petersen Spitze (3484m). Met een steile noordelijke ijsflank die zou leiden naar de top zag het er een zeer interessante berg uit. We waren dan ook extra gemotiveerd om dit maal wel de top te bereiken. We vertrokken al navigerend door de mist, maar slaagden er wonderwel in ons vrij vlot en snel naar de top te oriënteren. De ijsflank was een nieuwe ervaring voor ons allen, maar zonder problemen en met een brede glimlach stonden we al snel op de eerste top van onze zomerstage! Zo konden we toch met een goed gevoel vertrekken op onze tocht naar de beste Kaiserschmarren van de Ötztaler Alpen.

 

5 – Gepatschhaus

De Kaiserschmarren in het Gepatschhaus was zeker niet slecht. Maar door een niet functionerende droogruimte en het gezelschap van een traditionele vrijgezellenfeest liet de hut een beetje aan de wensen over. Hierdoor was de ervaring van de Kaiserschmarren toch net dat tikkeltje ondergeschikt aan de hogergeplaatste hutten.

De tocht naar het Gepatschhaus was dan weer wel van formidabele kwaliteit! Toen we ’s ochtends opstonden met een vers pak sneeuw van 30 centimeter wisten we al dat we een zeer uitdagende dag tegemoet gingen. De instijg naar de geplande graat, die normaal over een aangeduid pad zou gaan, werd plots een hele uitdaging. Alle markeringen waren uitgewist door de sneeuw en oriëntatie werd belemmerd door een dichte mist. Gelukkig hadden we waypoints aangeduid in de gps en was het toch mogelijk om ons door de sneeuw en de mist heen naar de graat te oriënteren. De instijg was al een waar avontuur, om nog maar te spreken de beklimming zelf! Met crampons en piolet in de aanslag werd al snel duidelijk dat een makkelijke graatbeklimming door de plotse schotse winter condities ineens een heel stuk moeilijker werd. Met enkele afgezekerde technische klimpassages en sneeuw van begin tot einde was dit een onvergetelijke ervaring. Maar onze tweede top, de Hinter Olgruben Spitze (3296m) was een feit!

4 – Rauhekopfhütte

Op weg van het Gepatschhaus naar het Brandenburger Haus maakte we een korte stop aan de prachtige Rauhekopfhütte. De Kaiserschmarren was van een iets mindere kwaliteit aangezien de hut vrij basic was en ze niet over verse ingrediënten beschikten. Maar de zeer economische prijs en de geweldige sfeer in deze hut met een formidabel uitzicht maakte het toch een vierde plaats waardig!

Na onze ontspannen stop in de Rauhekopfhütte zetten we onze tocht verder richting het Brandenburger Haus, hiervoor moesten we over de Gepatschferner. De op één na grootste gletsjer van Oostenrijk, die een vrij horizontaal oppervlakte bestrijkt. Maar waarbij in de iets steilere stukken, gigantische spalten netwerken worden gevormd. Het ideale terrein dus, voor het oefenen van spaltenreddingen. Het werd een leerrijke stop waarin we ons amuzeerden met enkele nieuwe touwtechnieken.

Voor we aan de top drie beginnen moeten we even vermelden dat we kort moeten afwijken van de chronologie van onze tocht. We dienen namelijk de kwaliteit van de Kaiserschmarren te respecteren en een juiste top 5 te publiceren. Bijgevolg moeten we de Breslauer Hütte eerst vermelden aangezien het Brandenburger Haus de top vijf niet wist te halen en de Vernacht Hütte ons dan weer met een formidabele Kaiserschmarren wist te verleiden. Maar de chronologische volgorde zou dus Brandenburger Haus – Vernacht Hütte – Breslauer Hütte zijn geweest.

3 – Breslauer Hütte

Bij deze dus een derde plaats voor de Breslauer Hütte, de kwaliteit was vrij hoogstaand. Bij enkelen van ons werd zelfs een lichte rumsmaak waargenomen, waarbij we vermoeden dat de rozijnen hierin werden geweld. Maar deze was niet in iedere geserveerde portie waar te nemen, waardoor we genoodzaakt zijn de Breslauer Hütte toch maar een derde plaats te geven.

De tocht naar de Breslauer Hütte ging gepaard met de beklimming van de Wild Spitze (3770m), vooraf gegaan door de beklimming van de Hinter Brochkogel (3635m). Twee zeer mooie beklimmingen. De graat naar de top van de Hint. Brochkogel was van ongeziene kwaliteit. Met zeker twee passages op solide rots, veruit de stabielste graat van onze stage. Op de top van de Hint. Brochkogel hadden we echter nog energie over en besloten we dezelfde dag nog een tweede beklimming te doen. De Wild Spitze, de tweede hoogste berg van Oostenrijk en dus een klassieker te noemen was een mooie toevoeging aan het palmares. Maar door het hoge Disney gehalte en de stormloop aan mensen op te top maakte onze ervaring gelijkwaardig aan de eerder vermelde Kaiserschmarren. Een berg van topkwaliteit, maar andere beklimmingen kregen onze voorkeur.

2 – Vernacht Hütte 

Zoals eerder vermeld schotelde de Vernacht Hütte ons een formidabele Kaiserschmarren voor. Met een tot dan toe ongeziene zacht romige structuur, de perfecte dikte en volle smaak, was dit een Kaiserschmarren van topkwaliteit! Een welverdiende tweede plaats voor een hut met een zeer aangename sfeer!

Op onze tocht van het Brandenburger Haus naar de Vernacht Hütte bereikten we via de zuidwest graat de top van de Fluchtkogel (3500m). Hierna staken we door naar de noordoost graat en van daaruit traverseerden we verder over de graat langs het Hintergrasl Joch en de Hintergrasl Spitze (3325m), waarna we afdaalden richting de Vernacht Hütte. Het was onze eerste graatbeklimming zonder sneeuw, wat dit een zeer leerrijke ervaring maakte. We vorderden snel, ondanks het relatief slechte terrein met veel losse stenen, waardoor we vrij voeg in de hut aankwamen en extra lang konden genieten van onze overheerlijke Kaiserschmarren.

1 –Taschachhaus (2^de poging)

Bij terugkeer in de Taschachhaus, na een toch wel geslaagde studie van de Kaiserschmarren. Moesten we helaas melden aan de huttenwirt dat hun Kaiserschmarren niet zo goed had gescoord en er enkele hutten waren die ons toch wel een betere kwaliteit hadden voorgeschoteld. Dit liet de ongeloofelijk sympathieke huttenwirt zich geen twee maal vertellen. Meteen gaf hij een teken aan de kok en een half uur later zaten we met ons zessen te smullen van de grootste, de smaakvolste, de kleurrijkste, de smeuïgste maar vooral de krokantst gekarameliseerde Kaiserschmarren die we ooit hadden gegeten. Onze keuze was snel gemaakt, ons certificaat werd opgesteld en eigenhandig aan de kok overhandigd. Het Taschachhaus was de overduidelijk verdiende winnaar van de prijs van de beste Kaiserschmarren van de hele Ötztaler Alpen. En geloof ons, misschien zelfs van de hele wereld!

Zo werd het Taschachhaus na een herkansing gekatapulteerd naar de eerste plaats en zo ook beleefden wij dankzij een herkansing de climax van onze stage! Na een mislukte eerste poging waren we allen vastberaden om een tweede toppoging naar de Bligg Spitze te ondernemen. De motivatie was groter dan ooit! Dat was te merken aan het snelle tempo waarmee we de al eens eerder afgelegde instijg aflegden. Voor we het wisten waren we weer aan de gletsjer waar we de vorige keer hadden moeten terugkeren. Ditmaal leek echter, alsof het ons lot was, de lucht nog dreigender dan de vorige keer. Een grijs wolkendek trok zich boven ons dicht, waarop we even twijfelden of we opnieuw onze poging zouden moeten staken. Maar het weerbericht dat we in de hut hadden geraadpleegd had enkel bewolking voorspeld, geen regen. Dankzij de hypermoderne smartphones is het tegenwoordig zelfs mogelijk om vanop een berg toegang te hebben tot de laatste weersverwachtingen. Goed nieuws, men had bewolking voorspeld maar bleef erbij dat het niet zou gaan regenen of onweren. Waarop wij even gemotiveerd onze tocht weer verder zetten. De gletsjer werd zonder veel moeite overgestoken en de graat bedwongen zonder enige problemen. Het was ons gelukt de top van de Bligg Spitze te bereiken. De euforie was immens! Zes glunderende kopjes feliciteerden elkaar en straalden van geluk na deze onvergetelijke stage. Een enorme ervaring rijker en een stapje dichter bij een volleerde alpinist! Maar meer dan dat, verzadigd en voldaan na een heerlijke week culinaire fijnproeverij!

Tot slot sluiten we af met een goedkoop excuus: #altitudemakesuswindy!!!

 

Op naar het volgende avontuur!